ق: گمانه هایی درباره قیصر امین پور

برشی هایی از کتاب:
لانه ی جاسوسیروی دیوارِ سفارتِ آمریکا ایستاده بودی و شعر می خواندی، با یک لا پیراهنِ یقه اسکیِ سفید و آن چهره ی سبزه و آن نگاهِ آرام ت. هفته های اول، بیانیه های دانش جویانِ پیرو خط امام را هم تو ویرایش می کردی؛ آن اولین بیانیه ها که اکثرشان توی تاریخ ماندگار شد و کاسه کوزه ی امپریالیسم را به هم ریخت. گاهی هم چیزی می نوشتی و توی مراسم های شان، خاصه محرم و صفر، می خواندی. گاهی هم برای مردمی که می آمدند به حمایت، برنامه ای می ریختی و فعالیت فرهنگی برای شان دست و پا می کردی ... تا این که بعد از حدود هفت هشت ماه آن جا بودن، بیرون کشیدی و این شد بهانه ای که بگویند" قیصر از سیاست بیرون کشید!". همان موقع ها هم نگفته بودی که اهلِ سیاستی! اصلاً تسخیرِ لانه ی جاسوسی چه ربطی به سیاست داشت؟ سیاست تازه آن موقع داشت درست و غلط بودنِ « تعدی به سفارت ایالات متحده!» را پیشِ خودش بررسی می کرد؛ ... اگر به سیاست بود که، انقلاب هم حالا حالاها زودش بود؛ ... اگر به سیاست بود که ... . تسخیرِ لانه، انقلابِ دومی بود که توِ انقلابی پای ت را توی ش گذاشتی. همین، بی هیچ تفسیرِ اضافه.

هم زادِ عاشقان جهان
دو تا آدم که از زمین تا آسمان تفاوت بین شان بود. یکی آتشی و صریح و سریع الحساب! و دیگری ساکت و سربه زیر و صبور. هیچ کس فکر نمی کرد که این دو تا آدم حتی لحظه ای بتوانند هم دیگر را تاب بیاورند، چه برسد به این که ... . یکی سیدحسن1 و دیگری تو، قیصر. سال 58 که گذرت افتاد به روزنامه ی جمهوری اسلامی، آن جا دیدیش. یوسف علی2 هم بود. معرفی تان کرد. بعد هم رفتید گوشه ای و چای ای و بحثی. از هم که جدا شدید، آقاسید چنان آرام شده بود که انگاری از زیارت برمی گردد. یوسف علی، در نبودِ تو، شروع کردن به جبرانِ سکوت ت: « نقاش هست ... دانش جوی جامعه شناسی هم هست ... شاعر هم هست ...» ، که نگاه کرد، لبخندِ سید را دید. پسند کرده بود! از آن روز به بعد، دیگر شما قیصر و سید نبودید، هم زادِ عاشقان جهان بودید.

حتی اگر نباشی
بعدِ تصادف، اولین ماه رمضانی که رسید دعوت ت کردند به شبِ شعرِ رهبری. آن قدر توی این مدت شکسته شده بودی که رهبر حتی نشناخت تو را. پرسان که ایشان کیست. وقتی شنید « قیصر امین پور»، دستور داد که برای ت صندلی بیاورند. تشکر کردی اما تا آخرِ جلسه رویِ زمین نشستی. غزل ت آن شب نذرِ امام زمان بود:

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را

محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بالِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را