شب خاطره: مجموعه خاطرات شب های خاطره - دفتر دوم

لب بچه ها از گرسنگی و تشنگی ترکیده و ترک خورده بود. پاها تاول زده بود، مجبور شدیم پوتین ها را در بیاوریم. پاها آن چنان ورم کرده بود که توی کفش فرو نمی رفت. کفش ها را درو انداختیم و پاها را باند پیچی کردیم. در طول مسیر به تدریج بچه ها بی حس می شدند و یکی یکی می افتادند. مسئولیت تیم بامن بود، هر بار که به عقب نگاه می کردم. می دیدم یکی افتاده. بر میگشتم و با کمک دوستانی که رمقی داشتند، زیر بغلش را می گرفتیم و کشان کشان با خود همراه می کردیم. مجبور بودم خودم عقب قافله حرکت کنم.کمی جلوتر، من هم آنچنان بی رمق شده بودم که یک مرتبه بی هوش به روی زمین افتادم. نمی دانم چقدر گذشت، چشم که باز کردم، دیدم سمت چپ صورتم روی خاک بود و یک مورچه سیاه داشت روی صورتم رژه می رفت، بی حرکت به آن خیره شدم. پایین که رفت، دیدم یک تکه نان در دهان آن مورچه زبا بسته است، ناخودآگاه دست دراز کردم و آن تکه نان را از دهانش گرفتم و به دهان خودم گذاشتم، به زحمت نشستم. برگشتم و دیدم همه بچه ها افتاده اند و از لب و لوچه ترک خورده بغل دستی خون می آید. مجدد برگشتم و به مورچه و نان فکر کردم. پیش خودم گفتم: «که این مورچه نان را از کجا آورده؟!» به زحمت جاکن شدم و چهر دست و پا چهل - پنجاه متری مورچه را تعقیب کردم... به یک لشکر مورچه برخوردم که به ستون یک در رفت و آمد بودند. در آخر خط به شیاری رسیدم که مورچه ها لای تخته سنگی می رفتند و زیر آن تخته سنگ بزرگ، چشمه جوشانی بود که آبش به زلالی اشک چشم بود!

در جبهه بعضی از بچه ها با هم عهد می کردند که گمنام باشند گاهی شهدای گمنامی را می آوردند که خودشان پلاک های شان را کنده بودند تا به ما بگویند، فقط به خاطر خدا و به فرمان امام شان به جبهه رفته اند و برای دین و قرآن و ناموس شان رفته اند و نه چیز دیگر. آنجا در عمل می توانیم ببینیم مردان بی ادعا چه کسانی هستند و پرویز هم پلاک و شماره نداشت تا شناسایی شود.