مثنوی دانشجویی

قسمتی از باب اول کتاب با عنوان «خر خوانی مر دروس را بهر کنکور و قبولی در دانشگاه و الخ» را در زیر می خوانیم:

اول اشعار با نام خدا / با سلامی خدمت اهل صفا
«نسل بعد از نسل بعد از من»! سلام / نسل شوت و نخبه و لمپن! سلام
بشنو از من چون حکایت می کنم / درد دانشجو روایت می کنم
در هوایی سرد شعری گفته ام / بشنوید از درد شعری گفته ام
«سینه خواهم شرحه شرحه از فراق» / تا بگویم فرق خر را با الاغ!
«هرکسی از ظن خود شد یار من» / کرد کاه و یونجه اش را بار من
«سر من از ناله من دور نیست» / گرچه اصلا سور و ساتم جور نیست
شعر من معجونی از زخم دل است / تحفه ای آورده ام؛ ناقابل است
زخم را با طنز قاطی می کنم / ادعای گنده لاتی می کنم
شعر من درد من و زخم شماست / کار آن وا کردن اخم شماست
میل داری کشف راز خویش را؟ / تیز کن گوش دراز خویش را!
من جوانی خنگ و پیزوری شدم / یک دو سالی پشت کنکوری شدم
بر جوانیّ خودم آذر زدم / خر زدم، هی خر زدم، هی خر زدم
چون نتایج آمد اشکم شد روان / فحش دادم بر زمین و بر زمان
دیدم از بخت بد و عقل فلج / گشته ام دانشجوی شهر کرج
لیک دیدم من که شکر حق سزاست / حکماً این هم قسمت و تقدیر ماست
می روم آن جا و با لطف خدا / می خورم هر چی کلاس و درس را
حیف، آمد طعنه از هر سمت و سو / گاومان زایید، آن هم شش قلو
هر کسی در وسع خود در آن زمان / فحش و لیچاری نمودی بارمان
مادرم می گفت: «آخر حیف نان / شد کشاورزی هم آخر رشته؟ هان!»
حرف ها را پشت گوش انداختم / ساک خود را روی دوش انداختم
زود من رفتم به سوی ترمینال / دل پر از اندیشه، کلّه پر سؤال
خوابگاهی بهتر از باغ بهشت / گفتم از شادی خوشا بر سرنوشت
بوفه و سلف و زمین ورزشی / چهره ها پاک و موجه، ارزشی!
گفتم این جا عشق و حالم کامل است / (زود فهمیدم خیالی باطل است)
هست دانشگاه تهران بی قیاس / دارد از بهر خودش کلی کلاس
هست این جا شعبه ای از کمبریج / البته با مردمانی گیج و ویج
درس می خوانم، مهندس می شوم / در همین واحد مدرّس می شوم
می نمایم در همین جا ازدواج / گیرم از دانشجویان خود خراج
صبح با سرویس دولت می رسم / با کلاس و با ابهت می رسم
خانه های سازمانی: آخ جان! / پول های آن چنانی: آخ جان!
مدتی بگذشت، شیرم موش شد / ذوق و شوق اندر دلم خاموش شد
چون همه ساز جدایی می زنند / حرف رفتن، جابه جایی می زدند
دیدم این جا فکر عهد ماضی اند / بچه ها از رشته شان ناراضی اند
حرف از تغییر رشته می زدند / هرچه می گفتیم: «زشته»، می زدند
معتقد بودند کوشش کافی است / سرنوشت ما همه علّافی است
کم کمک ما هم پشیمان می شدیم / آنچه آنان می شدند آن می شدیم
با نفیر خنده سر می شد کلاس / ساده می گویم، دو در می شد کلاس
نیم ساعت رفته، آید زمزمه، / جمله ی «خسته نباشید» از همه
«هر کسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش»