صفای رمضان؛ با نگاهی بر نهج البلاغه

اهل خلوت، الفتی با «شب» دارند و اهل عزلت نیز. «عزلت»، به معنی دوری جستن از غوغای خلق و زمانه، همیشه مطلوب نیست بلکه در برهه ای از زمان برای هر سالکی تجربۀ آن لازم است. اما «خلوت»، جدایی گزیدن از خود است، یعنی دوری گزیدن از مشتهیّات، آرزوها، تمنّیّات، و تصوراتی که در ذهن ما بافته می شود، یا شخصیتی که انسان با خیال برای خود ساخته است
و گاه با شخصیت واقعی او بسیار فاصله دارد و در خلوت گزینی این فاصله برداشته می شود. خلوت گزینی نیاز به گوشه ای دور از خلق ندارد؛ می توان در جمع هم به آن دست یافت اگر با خود «صدق» داشته باشیم. روزه یعنی همان خلوت گزیدن با خود. رمضان فرصت خوبی است که این خلوت دست می دهد. این شب های پاک را که شب های نزول حقایق، رحمت، ارواح طیبه، و ملائکه است قدر بدانیم. ...