درباره گودل

معرفی کتاب

این اثر به بررسی زندگی و آرای کورت گودل می پردازد. کورت گودل (به آلمانی: Kurt Gödel) (زادهٔ ۲۸ آوریل ۱۹۰۶ در شهر برنو در پادشاهی اتریش-مجارستان، درگذشتهٔ ۱۴ ژانویه ۱۹۷۸ در شهر پرینستون، ایالت نیوجرسی آمریکا) ریاضی دان، منطق دان و فیلسوف اتریشی بود.

گودل در سن دوازده سالگی و زمانی که امپراتوری اتریش-مجارستان از هم پاشید، خودبخود تابعیت چک اسلواکی یافت ام در ۲۳ سالگی خود تابعیت اتریش را پذیرفت. او را در خانه به خاطر کنجکاوی سیری ناپیرش به نام «آقای چرا» می شناختند. گودل در ۱۸ سالگی وارد دانشگاه وین شد. تا آن زمان او بر ریاضیات دانشگاهی مسلط شده بود. گرچه در ابتدا قصد داشت فیزیک نظری بخواند، در کلاسهای ریاضی و فلسفه هم حاضر می شد. او که در این زمان به واقعیت گرایی در ریاضیات تمایل داشت، «اصول مابعدالطیعی علوم طبیعی» کانت را خوانده بود و در جلست حلق وین با حضور شلیک، کارنپ و هانس هان شرکت می کرد. او در جلساتی که در حضور شلیک کتاب «مقدمه ای بر فلسفه ریاضی» راسل را می خواندند به منطق ریاضی علاقه مند شد. او منطق ریاضی را علمی مقدم برعلوم دیگر می دانست که شامل اصولی بود که بنای علوم دیگر بر آن استوار بود.حضور گودل در سخنرانی هیلبرت درباره تمامیت و سازگاری نظام های ریاضی زندگی او را تفییر داد. در سال ۱۹۲۸، هیلبرت و آکرمن اصول منطق ریاضی را منتشر کردند که مقدمه ای بر منطق مرتبه اول بود و مسئله تمامیت به عنوان پرسشی در آن مطرح شده بود: آیا اصول موضوعه یک نظام برای استنتاج همه جملات درست در هر مدل از آن نظام کافی هستند؟ این موضوعی بود که گودل برای تحقیقات دکتری اش انتخاب کرد. در ۱۹۲۹، در سن ۲۳ سالگی، تز دکتری اش را با راهنمای هانس هان تمام کرد. در تز دکتری اش، گودل تمامیت حساب محمولات مرتبه اول را اثبات کرده بود. در سال ۱۹۳۱ و زمانی که هنوز در وین بود قضایای ناتمامیت را منتشر کرد. او اثبات کرده بود که برای هر نظام اصل موضوعی محابه پذیر، چنانکه بتوان اصول موصوعه پئانو را در آن بیان کرد:
۱) اگر این نظام سازگار باشد، نمی تواند تمام باشد.

۲) سازگاری این نظام را نمی توان در خود آن اثبات کرد.
این قضیای به نیم قرن تلاش برای بنای تمام ریاضیات بر مجموعه ای از اصول موضوعه که با فرگه آغاز شده بود و با اصول ریاضی راسل و فرمالیسم هلیبرت به اوج خود رسیده بود پایان داد.
آرامگاه گودل در نیوجرسی آمریکا

گودل با دو قضایای ناتمامیت شهرت دارد که درست یک سال بعد از اخذ مدرک دکترا از دانشگاه وین در سال ۱۹۳۱ (یعنی در سن ۲۵ سالگی وی) به چاپ رسید.

او همینطور نشان داد که فرضیه پیوستار را نمی توان به وسیلهٔ اصول پذیرفته شده در تئوری مجموعه ها، به فرض پایداری آن اصول، باطل کرد. او سهم عمده ای برای اثبات تئوری به وسیلهٔ تبیین ارتباط بین منطق کلاسیک، منطق شهودگرا و منطق وجهی داشت.

گودل در ۳۳ سالگی برای گریز از مشکلات جنگ جهانی دوم به کشور آمریکا مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آن کشور باقی ماند. او در سال ۱۹۴۶ به عضویت دائم مرکز تحقیقات پیشرفته پرینستون درآمد. در این زمان از انتشار مقاله دست کشید ولی به تحقیقاتش ادامه داد تا اینکه در سال۱۹۷۶ بازنشسته شد. او رفته رفته به فیزیک و فلسفه علاقه مند شد و به مطالعه لایب نیتز روی آورد و بر این عقیده بود که توطئه ای باعث شده است که برخی کارهای لایب نیتز ناشناخته بماند. او همچنین به میزان کمتری آثار کانت و هوسرل را به مطالعه گرفت. در اوایل دهد ۱۹۷۰ نسخه ای از برهان وجودی آنسلم را میان دوستانش توزیع کرد که به برهان وجودی گودل معروف است. در اواخر زندگیش، گودل دچار بی ثباتی روانی شد و بخصوص ترس شدید و بیمارگونه ای شد از اینکه به او سم خورانده شود. به همین دلیل تنها از غذاهایی که همسرش، آدله، برایش تهیه می کرد می خورد، آنهم به این شرط که خود او اول غذا را امتحان می کرد. در سال ۱۹۷۷ آدله بیمار و شش ماه در بیمارستان بستری شد و بنابراین دیگر قادر نبود غذایش را تهیه کند. در این مدت گودل از خوردن دست کشید تا آنکه از گرسنگی تلف شددر حالی که وزنش به ۳۰ کیلوگرم رسیده بود. گواهی فوت او در بیمارستان پرینستون علت مرگش را سوء تغذیه ناشی از اختلال شخصیت ذکر می کند.