امام خمینی و جمال عبدالناصر

نهضت اسلامی امام خمینی که در دهه ی 1340 آغاز و منجر به سرنگونی رژیم پهلوی و استقرار نظام جمهوری اسلامی شد، با رهبری امام (ره) و پیشگامی روحانیت مبارز، ایدئولوژی اسلام شیعی و مشارکت بی نظیر مردم به ثمر نشست. امام خمینی از همان آغاز نهضت هرگونه دخالت قدرت های خارجی و دولت های بیگانه را در فرایند حرکت اسلامی رد کردند و با گروه های مسلح نیز که در پی سرنگونی رژیم از طریق عملیات قهرآمیز بودند، همنوا نشدند؛ از آنکه جریان نهضت آهسته و پیوسته با استفاده از ابزارهای تبلیغی موجود به پیش می رفت و فرهنگ انقلابی و ظلم ستیزی را که از مهم ترین آموزه های اسلام شیعی بود در روح جان ملت مسلمان می دمید.

از این روست که انقلاب اسلامی برعکس سایر انقلاب ها بدون استعانت از قدرت های خارجی و با تلاش و تکاپوی ملت ایران به پیروزی رسید. در ژوئیه 1952 کودتای افسران ناسیونالیست مصری تحت رهبری ژنرال نجیب و جمال عبدالناصر حکومت پادشاهی را سرنگون و نظام جمهوری در آن کشور برقرار کرد. اگرچه حرکت افسران مصری الهام بخش برخی انقلاب ها در منطقه و کشورهای اسلامی شد ولی بی تردید ملی کردن کانال سوئز توسط ناصر تحت تأثیر نهضت ملی شدن صنعت نفت ایران به وقوع پیوست. رژیم پهلوی که با حکومت جدید مصر رابطه خوبی نداشت بیهوده کوشید تا قیام 15 خرداد را ناشی از تحریکات جمال عبدالناصر قلمداد کند و برای قیام مردم و رهبری امام خمینی(ره) پشتیبان خارجی بتراشد تا قتل عام ملت را موجه جلوه دهد.

عجیب تر این است که کمک دولت مصر به برخی از اعضای نهضت آزادی و جبهه ی ملی در دوران ناصر، از سوی برخی از نویسندگان ناصریست مصری کمک و مساعدت جمال عبدالناصر به نهضت امام خمینی (ره) و انقلاب اسلامی ایران قلمداد شده است و برخی دیگر نیز بدون هیچ تحقیقی آن را تکرار کرده اند. نویسنده ی مجموعه پیش رو با مطالعه ادعاهای مربوط به روابط ناصر با انقلاب اسلامی ایران پرده از این تناقض گویی ها و دروغ پراکنی ها برمی دارد و با انتقاد از شیوه ی تاریخ نگاری نویسندگان ناصریست و با اتکاء به گفته های شخصیت های ایرانی و مصری، نحوه و میزان تعامل عبدالناصر و مصر را با انقلاب اسلامی مشخص می کند.