وسعت بی واژه

کتاب حاضر، مجموعه عکسهایی از مجید کورنگ بهشتی است که در 56 صفحه و 56 قطعه عکس سیاه و سفید به چاپ رسیده است. عکسهای این مجموعه به شیوه انتزاعی است که می توان تمایل آشکاری را در تأکید بر تحلیل و تغییر علامت ساختاری و عینی مشاهده کرد. او در عکسهایش از تمام ظرفیت دوربین خود استفاده می کند تا چیزی فراتر از آنچه دیده می شود بیافریند. در حقیقت او با عکسهایش نوعی چیستان بصری را جلوی چشم بیننده می گذارد تا او را به تعمق وادارد. تصاویر او را می توان کنشهای تغییربرانگیز ذهنی در نظر گرفت که در کنار فعالیت ثانوی تخیل قرار می گیرد تا بیننده خود را در نسبت با مفاهیم مغروض و متعالی تر رها سازد که این خود باعث اعتلای کارکرد ظاهری اشیاء خواهد شد. در این مجموعه از عکسهای او نیز با ترکیب بندیهای درخشان و خلق تمثیلهای بصری جدید و بدیع مواجه هستیم.

انعطاف پذیری مجید بهشتی برای شکار فرم و نشانه سازیهای جدید همیشه مخاطب را غافلگیر می کند، اشیاء برای او واقعیت خاصی دارند، رفتار او با اشیاء گاهی چنان خودمانی است که در عکسهایش می تواند از پیش پا افتاده ترین شیء نشانه تازه ای بیافریند. نشانه سازیهای جدید در عکسهای مجید بهشتی از نوع نشانه سازی است که هم در سینما و هم در نقاشی و همچنین در رمان مدرن می شود دید. اما آنچه در عکس او به چشم کمتر می آید نگاه انسان به اشیاء و جهان پیرامون اوست، اگر چند از لابه لای عکسهای انتزاعی وی می شود به این نگاه رسید، اما گرفتار شدن در فرم و تکنیک همواره محتوا را آسیب پذیر می سازد. عکسهای بهشتی با آنکه بریده ای از چشم اندازهای طبیعی است، اما در روند و فرآیند انتزاعی شدن از نزدیک شدن بسیار و بی فاصله عکاس به موضوع و یا به عبارتی از میکروسکوپی کردن سوژه به وجود نیامده است، همان طور که عده ای به غلط آن را عکاسی انتزاعی می نامند، یعنی تکه تکه کردن سوژه، آن قدر که نشانه ای از اصل سوژه باقی نماند. بهشتی همواره با دید باز به سراغ موضوع رفته و در نهایت حسابگری، تا برداشت درونی و ذهنی خود را از آلودگی به خطاهای بصری و بیرونی در امان نگه دارد.