قاف: بازخوانی زندگی آخرین پیامبر از سه متن کهن فارسی

فراز 1:
بوجهل اوقات فرصت نگاه می داشت و غفلت رسول را مترصد می بود.
رسول را دید که در سجده بود. پنداشت که ظفر یافت بدانچه مطلوب او بود. سنگی بزرگ- به چندان که طاقت داشت و قدر قوت او بود- برگرفت و قصد کرد تا بر رسول زند.
خدای آن سنگ را در دست وی دوسانید و چندان که خواست که سنگ از دست بیندازد، نتوانست!
چون دانست که نجات و رستگاری نخواهد یافت إلا به رسول، هم از رسول درخواست تا دعا کند تا خدای او را از آن سنگ خلاص دهد.
رسول دعا کرد.

----------------------------

فراز 2:
و محمد را چندان محنت و نکبت از قوم برسید که گفت: «هیچ پیغمبر را آن رنج نرسید از قوم که مرا.»
و خدای فرشته ای را که موکل است بر کوه ها بفرمود تا طاعت محمد به جای آورد و آنچه محمد فرماید از هلاک قوم بکند.
محمد صبر برگزید بر انتقام و گفت: «اهد قومی، فانهم لایعلمون.»
و صحابه با رسول گفتند که «یا رسول الله، چون بودی اگر تو ایشان را لعنت کردی؟»
گفت:« مرا به رحمت فرستاده اند، نه بدانکه لعنت کنم.»
ص 334

-----------------------------

فراز3:
رسول گفت: « خدای فرمود موسا را که بنا کند مسجدی پاک، که در آن مسجد کسی ساکن نشود الا موسا و هارون و دو پسر هارون، شبر و شبیر. و خدای مرا فرموده است که بنا کنم مسجدی که در آن ساکن نشود إلا من و علی. همه درها برگیرید إلا در علی! و زود برگیرید پیش از آنکه عذاب فرستد خدای!»
پس مردم به شتاب بیرون رفتند و درهخا برمی گرفتند.
و حمزه بن عبدالمطلب می آمد گریان و گفت:« یا رسول الله ، عم را بیرون می کنی و پسر عم را جای می دهی؟»
رسول گفت:« من جای او نمی دهم، که خدای می دهد.»
بعضی از اصحاب رسول درآمدند و گفتند:« یا رسول الله، از برای من یک روز بگذار! تا بدان می نگرم و روی تو می بینم بامداد و شبانگاه.»
رسول گفت:«نه! و نه مانند سوراخ سوزن.»
ص442

-----------------------------------

فراز 4:
فاطمه در پیش رسول آمد و می گریست.
رسول گفت: «چرا می گریی؟»
گفت:«چرا نگریم؟ جماعت قریش در خانه نشسته اند و عهد می کنند و سوگند می خورند به لات و عزا و منات که چون تو را ببینند بکشند.»
رسول گفت:« ای جگرگوشه، آبی بیار تا وضو کنم.»
وضو کرد.
ص390

----------------------------------------

فراز 5:
و دیگر از منافقان حاطب ابن امیه بود. و پسری داشت در اسلام سخت صادق بود و روز احد کافران او را زخم بسیار زدند و چون وی را به مدینه بازآوردند، مردم به عیادت وی و پرسش وی می رفتند. بعد از آن، او را تهنیت کردند و گفتند: خنک تو را که شهید از دنیا می روی.
پدرش، حاطب، به استهزا می گفت: هان! هان! بهشت او را خواهد بودن! شما این مسکین را بفریفتید تا جان بر سر شما نهاد!
و دیگر منافقان هم در روز احد گفتند: اگر ما را به حال خود گذاشته بودی این محمد، این مصیبت ها به ما نرسیدی.
ص 657