قدرت نرم، دین و امنیت

معرفی کتاب

در کتاب حاضر تلاش شده است تا به صورت پی در پی به چهار موضوع ریشه ای که ارتباط دائمی دارند اشاره داشته باشد:
(1) خشونت مذهبی و سرکوب مذهبی؛
(2) تکثر مذهبی و ثبات سیاسی؛
(3) تاثیرات دین بر مداخلات نظامی و مصالحه بعد از درگیری؛
و (4) آزادی مذهبی و جامعه مدنی.

فصول بخش اول، «دین و (عدم) امنیت: چالش قرن بیست و یکم» مشکلات کلیدی و معماهای رابطه دین و امنیت را در امور بین الملل معاصر توصیف می کنند.
در اینجا خطرات فهم نادرست مخاطره یا تعهد تاثیر مذهب به تفصیل آمده است. بخش های باقی مانده کتاب، به جنبه های مختلف وابستگی متقابل میان دین مترقی و یک ثبات سالم در جامعه سیاسی اشاره می کنند. این فصول زمینه جدیدی ایجاد می کنند و نگاه متعارف در مورد توانایی دین - در مورد دینی که حداقل در سخن جدی گرفته شده- را به چالش می کشد تا ارتباط عملی در تلاش برای ساختن امنیت پایدار و ارتقاء شأن انسانی داشته باشد.

در فصل اول، پائولتا اوتیس شرایط کنونی تحلیل و بحث معطوف به دین به عنوان یک عامل در تهدیدات امنیتی و جنگ را بررسی نموده است. او ادعا می کند که هم دولت آمریکا و هم جامعه مبتنی بر ایمان تمایل دارند تا به مسائل و عوامل دینی، در موارد خاص، اتفاقی و به شکل ظاهری اشاره نمایند. اوتیس با بازبینی راه هایی که دین فراملی و جهانی شدن مفروضات سنتی نظام وستفالیایی دولت را تغییر می دهند، نتیجه می گیرد که یک برآورد کارا از نقش دین در جنگ، محدود به یک معادله ساده اثرگذاری سببی (انگیزه های متقابل افراد حاضر در جنگ) نخواهد بود، اما یک رهیافت ظریف و دقیق را به تاثیرات کمک کننده دین در رابطه پویا با دیگر عوامل اضافه خواهد نمود.

در فصل دوم، فیلیپ جنکینز در مورد «سیاست هایی که اقلیت های مذهبی را آزار می دهد» بحث می کند و استدلال می کند که «تجربه اقلیت های مذهبی تحت ستم یک مسئله مهم است که اگر بررسی شود عنصری از توضیح چرایی شکست برخی روندهای ملت سازی است.» او توضیح می دهد که آزار و اذیت اغلب باعث شکل گیری اقلیتی ناراضی می شود که براندازنده و پذیرنده ایده خشونت مذهبی هستند. جوامع آزاردیده، تحت فشار ممکن است خودشان را به عنوان مأمور خدا برای مجازات ظالمان ببینند، ناآرامی سیاسی ایجاد کنند، از مشارکت در حیات ملی خودداری کنند یا حتی علاقه مند برای جانفشانی شوند.

فصل سوم یک مطالعه موردی برای امتحان جدی دین و امنیت است که بسیاری از زمینه هایی که توسط اوتیس و جنکینز بحث شده بود، را شرح و توضیح می دهد. در این فصل، کریس سیپل و جاشوا وایت آسیای مرکزی در کل و ازبکستان را به صورت خاص مورد بررسی قرار می دهند. آنجا، جایی است که قبل از حوادث یازدهم سپتامبر، بسیاری از آمریکایی ها به سختی می توانستند جای قرار گرفتن آن را بر روی نقشه مشخص کنند، اما جنگ در افغانستان بر علیه طالبان و القاعده نشان داد که آسیاسی مرکزی یکی از مهمترین مناطق ژئوپلیتیک در زمان ماست. تجربه ازبکستان در تلاش برای محدودسازی نزاع طلبی اسلامی از طریق یک سخت گیری غیرسازنده نیز موازنه ظریف میان دین و امنیت را پررنگ می نماید.

بخش دوم، «چشم انداز تکثرگرایی: ساختن یک جهان امن برای متفاوت ها»،

در فصل چهارم، با مقاله کریستوفر هال آغاز می شود که موضوع تکثرگرایی و ثبات را از دیدگاه خاص مسیحیت بررسی کرده است.

در ادامه در فصل پنجم، عثمان بن بکر همین کار را از نظر سنت اسلامی انجام داده است. هال بر ضد این نگاه استدلال می کند که حمایت و دفاع از ادعای حقیقت اولیه لزوماً با تکثرگرایی غیر قابل جمع است. هال با ارائه یک جنبه کلامی مسیحیت در مورد نیاز به تقوا برای داشتن یک دیپلماسی دینی خوب، استدلال می کند تفاوت های ادعاشده وجود ندارند، یا بدتر آنکه آنها واقعاً معنی خاصی نمی دهند، و منجر به توافقی عام در مورد قواعد بازی در تکثرگرایی نخواهند شد. الان، بیش از هر زمان دیگری، این هنجارهای گفتمانی برای ایجاد پیوندی مثبت میان دین و امنیت پایدار ضروری است. سپس بکر پایه ای اسلامی را برای تکثرگرایی و آزادی دینی بر اساس آموزه های قرآنی مثل «هیچ اجباری در دین وجود ندارد» و سنت های گفتمان اسلامی و گوناگونی توضیح می دهد. او ادعا می کند که اسلام راستین نه فقط به قبول موقت و از روی بی میلی، بلکه به احترام واقعی و همزیستی مسالمت آمیز نظر دارد.

بخش سوم، «نفوذ در خط دشمن: اعاده امنیت پایدار»، فصولی از جین بثک الشتین و مارک گوپین را ارائه می دهد.
هر کدام از این فصول، راه های مختلفی را بررسی می کنند که در آنها، نگاه های مبتنی بر ایمان می توانند در شکل گیری یک پاسخ سازنده به واقعیت درگیری خشونت آمیز کمک نمایند.

الشتین به موضوع متناسب با قریب الوقوع بودن یا تداوم درگیری نگاه می کند در حالی که تحلیل گوپین بیشتر بر پاسخ های پس از منازعه متمرکز شده است. الشتین به بررسی معنای عدالت در موقعیتی پرداخته که در آن دخالت نظامی برای بازگرداندن حداقلی از امنیت اولیه مورد نیاز است. تز او این است که امنیت در حقیقت می تواند پایدارتر ایجاد شود نه وقتی که دخالت نظامی به وسیله سیاست سنتی زور هدایت می شود و نه به وسیله بشردوستی ساده لوحانه؛ بلکه به وسیله یک فلسفه عدالت دینی مبتنی بر احترام برابر.

در فصل هفتم، «وقتی جنگ متوقف می شود: معالجه قلب ها با صلح سازی معنوی»، گوپین اظهار می دارد در حالی که بیشتر تلاش های حکمای الهیات نوعاً صرف سوال در مورد چیزهایی که جنگ عادلانه را می سازد، شده است، در مقابل تاکید اندکی بر جنبه های معنوی حل منازعه شده است. بر مبنای مهارت فراوانش به عنوان یک دانشمند و مشارکت کننده در فرایند صلح، او می گوید که احساسات و معنویت یک جنبه تعیین کننده در ایجاد صلح و امنیت است. او می نویسد: «این یک موضوع فقط تئوریک نیست بلکه نتایج عملی دارد.»

بخش نهایی این کتاب این ادعا را باز نموده که آزادی مذهبی محور جامعه مدنی است که از ثبات حمایت می کند.

در فصل هشتم، کوین جی. هاسون به فلسفه و انسان شناسی عمومی جامعه مدنی نگاه می کند که در آن اجماع عامی روی ارزش آزادی مذهبی صورت گرفته، علیرغم تفاوت های عمیقی که میان جهان بینی های دینی وجود دارد. نکته کلیدی، به نقل از هاسون، در تشخیص این مطلب است که بخش اصلی حیات انسانی – و شخصیت انسانی- در اشتیاق برای ترقی نهفته است. در نتیجه او می گوید: «یک دولت که با اشتیاقات دینی شهروندانش همراهی می کند، ثبات و امنیتش به یک دلیل بسیار ساده افزایش پیدا می کند: چنین دولتی به درستی تشخیص می دهد که شهروندانش چگونه مردمی هستند.»

در فصل نهم، «واقع گرایی عقلانی»، هورالد اچ. ساندرز از جایگزینی پارادایم سیاست واقع گرای دولت بنیان با یک پارادایم جدید عقلایی حمایت می کند که توانایی درک اهمیت جامعه مدنی را در مذاکراتی دارد، که با توجه به زمینه اش توازنی مناسب میان آزادی مذهبی و امنیت برقرار می سازد. او از دانش و تجربه اش در مورد تاجیکستان استفاده می کند تا نیاز به یک روند ارادی از گفتگوی مداوم را در سیاست جهان واقعی و دیپلماسی آزادی مذهبی را در محیط و شرایط سخت روشن نماید.

در نهایت، در فصل نتیجه گیری، رابرت آ. سیپل ادعا می کند که «همان گونه که امتحان درست پایبندی دولت به لیبرال دموکراسی، تساهلش درمقابل احزاب مخالف است، امتحان صحیح پایبندی به جامعه مدنی، آزادی مذهبی است.» او با مثال های مختلفی ـ از مصر باستان تا اجاره جزیره مستعمره رود تا موگادیشو در روزگار جدید ـ به ستمکاران امروزی هشدار می دهد که نقض آزادی مذهبی به نام امنیت، ضرورتاً امنیت واقعی را از بین می برد. او ادعا می کند که با در کنار هم قرار دادن بسیاری از موضوعات، این کتاب به صورت کلی تاکید می کند که جامعه مدنی بالغ بر اساس آزادی مذهبی، تضمینی برای امنیت حقیقی برای همه است.