به اندازه یک نقطه: داستان بلند دویست و بیست و دو روز ...

داستان مستند در میان گونه های متعدد داستان نویسی در ایران، جدای از این که در میان نویسندگان گونه ای مهجور مانده است، کمابیش کمتر نیز ذائقه مخاطبان ایرانی با آن آشنا شده است؛ تا جایی که حتی مترجمان ایران نیز در سال های گذشته کمتر تمایلی به انتشار این دست از آثار داشته اند. با این وجود با گذر زمان و خلق موقعیت های تازه زیستی در میان جوامع شهری، لزوم نگارش و تعریف داستان مستند و نیز نیازسنجی مخاطبان از مواجهه با چنین آثار حاکی از علاقه مندی به آن هاست و شاید بشود گفت که جامعه اسیر در چنبره اطلاعات و اخبار، شهروند خود را بیش از هر چیز مستند و نیازمند مواجهه با حقیقت بارآورده و به همین دلیل او نیز در دل داستانبیش از تخیل نویسنده به دنبال استناداتی است که بتواند نسبت میان دنیای او با واقعیت را فراهم سازد.

تقی زاده در ابتدای داستان خود، بیماری تازه مکشوف و لاعلاجش را به مخاطب معرفی می کند؛ شرحی مختصر از چگونگی آشنایی کاراکتر با این بیماری ارائه و آن را جزئی از شخصیت وی قرار می دهد که با واسطه آن در تمام طول داستان نوع رابطه وی با سایر افراد و شخصیت های داستان را به واسطه این بیماری تعریف می کند و جدای از این بستری را نیز برای ممعرفی تیپ های شخصیتی خود و نیز درک کنش و واکنش های آنان در مواجهه با همدیگر را فراهم می سازد.

تقی زاده در مقام نویسنده، با بهره گیری از تجربه داستان نویسی خود، اثری خلق کرده که تعلیق و کشش داستانی مناسب را داراست و برپایه شناخت از تفکر مخاطب نوشته شده است. در شرایطی که جامعه مخاطب داستان نویسنده روزانه با اخبار متعددی درباره بیماری های شایع شده در جامعه روبروست، او هوشمندانه این موضوع را محور داستان خود قرار داده و خودش را با بدنه فکری مخاطبش به صورت عام همراه کرده است. در کنار این مسئله تقی زاده خود سابقه مواجهه با بیماری و حس موقعیت هایی که راوی داستان با آن مواجهه شده را به صورت واقعی داشته و به همین اعتبار است که او توانسته با حسی واقعی و حقیقی به توصیف صحنه ها، حالت ها، درونیات و هرآن چیزی بنشیند که بر پایه ابتلاء به بیماری در زندگی فرد شکل گرفته و مهم تر از آنها، رابطه وی با جامعه پیرامونشان تعیین می کند.