گفتمان جهانی مهدویت و آینده بشر

پرسش این است که قلمرو حیات و حرکت انسان تا کجا امتداد و استمرار دارد؟ تا زمانی که پاسخ این پرسش مهم روشن نشود و حدود و کرانه های هستی انسان شناخته نشود، سخن از پایان تاریخ و فرجام کار انسان، مفهومی نخواهد داشت.
اگر بنا است انسان با مقیاس های کوتاه و نارسای صرفاً مادّی و زمینی، ارزش گذاری شود ـ چنان که در تفکّر اومانیستی لیبرال دیده می شود ـ جایگاه انسان و جامعۀ انسانی، در حد یک دامپروری بزرگ و مدرن، تنزل داده خواهد شد. آن گاه چنین انسانی نه به تئوری پایان تاریخ نیاز خواهد داشت و نه تاریخ برای او مفهوم پیدا خواهد کرد!
اما اگر انسان با توجه به ابدیت مطرح شود و پیوند و ارتباط او با کل نظام هستی، در نظر گرفته شود، آن گاه روشن خواهد شد که این انسان ناچار با این همه پیوند و ارتباط، به نظام فکری جامع و هماهنگ با نظام هستی و قانون منبعث از واقعیات این نظام، نیاز خواهد داشت.
در این نگاه، تاریخ آغازین انسان، مشخص و محدود است؛ امّا کرانه های فرجامین آن، نامتناهی است و به سیستم و نظامی نیازمند است که بتواند بلندای قامت او را در بر گیرد.
مهم ترین تفاوت آینده نگری دینی و مهدوی با سایر تئوری ها و نظام ها، در همین نکتۀ اساسی نهفته است.