سفیر روشنگری (مجموعه رهنمودهای حضرت آیت الله العظمی خامنه ای درباره ملت قهرمان افغانستان)

معرفی کتاب

با توجه به بیانات رهبر انقلاب و اهمیت مسائل کشور افغانستان برای ایشان، کتاب «سفیر روشنگری»، به کوشش مجتبی نیک رهی و با کمک مؤسسه ی انتشارات عرفان، تدوین و گردآوری شده است.
این کتاب درصدد روشن ساختن دیدگاه های رهبر انقلاب درباره ی مردم افغانستان است.

اهمیت کشور افغانستان برای رهبر معظم انقلاب آن قدر مهم است که ایشان مسئله ی افغانستان را «از نظر ملت های مسلمان، یک مسئله ی اسلامی» می دانند «که به سرنوشت دنیای اسلام و آینده ی بین الملل اسلامی، ارتباط تام وتمامی دارد.»

کتاب «سفیر روشنگری» شامل مجموعه ای از بیانات، نظرات و پیام های مطرح شده از سوی رهبر انقلاب از سال 1368 تاکنون است که درخصوص مهم ترین موضوعات سیاسی، مشکلات و اختلافات داخلی (اعم از اختلافات شیعه و سنی)، دخالت بیگانگان و نظام سلطه از جمله آمریکا، حمایت این کشور از تروریسم در افغانستان (مانند طالبان) و وحدت بین شیعه و سنی در این کشور، گردآوری شده است.

این کتاب از دو بخش اصلی تشکیل شده است.
بخش اول به مجموعه بیانات و رهنمودهای رهبر انقلاب درباره ی کشور افغانستان اختصاص دارد.
بخش دوم کتاب نیز به مکتوبات و پیام های رهبر انقلاب خطاب به مردم افغانستان، پرداخته است.
در پایان کتاب نیز مجموعه عکس هایی از فرماندهان، رهبران و شهدای مبارز و مجاهدان افغانی، از جمله شهید برهان الدین ربانی (رهبر جمعیت اسلامی افغانستان) با رهبر انقلاب اسلامی، آورده شده است.

در یکی از بیانات رهبر انقلاب، که در این کتاب آمده، درباره ی دیدگاه ایشان درخصوص موقعیت و اهمیت افغانستان، این چنین آمده است:
«افغانستان نقطه ای است که اگر آنجا پایگاه داشته باشند، می توانند بر کشورهای آسیای جنوب غربی، بر روسیه، بر چین، بر هند، بر پاکستان و بر ایران، تسلط داشته باشند. دارند این همه آنجا تلاش می کنند، برای اینکه آنجا پایگاه دائم درست کنند و بمانند. این معنای استکبار است».

در حد فاصل آسیای میانه و شرق کشور ایران، سرزمینی کهن با قدمت تاریخی زیادی وجود دارد که روزگاری به دلیل قرار گرفتن این سرزمین در مسیر جاده ی ابریشم و موقعیت ژئواستراتژیکی و ژئوپلیتیکی اش، محل پیوند تمدن های بزرگ جهان با یکدیگر بوده است. سرزمینی که روزگاری، نقش مهمی در دادوستد کالا و تجارت و گسترش فرهنگ و ادیان در آسیا داشته و فرهنگ آن با تمدن های بزرگی چون ایران، عجین شده است. کشوری که امروزه آن را به نام «افغانستان» می شناسیم، اما متأسفانه با وجود چنین تاریخ و تمدن کهنی، به دلیل جنگ های متمادی و زیادی که بیش از سه دهه در این کشور رخ داده، به یکی از کشورهای فقیر و جنگ زده تبدیل شده است.
موضوعی که رهبر انقلاب آن را تسلط نظام سلطه در این کشور می دانند و این چنین می فرمایند: «همیشه سرنوشت مردم افغانستان را دخالت قدرت ها رقم زده است. دلیل فقر و عقب ماندگی مردم افغانستان این هاست؛ والّا مردم افغانستان، آزاده، شجاع و بسیار بااستعدادند و از فرهنگ بسیار عمیق و قدیمی برخوردارند.
ما مردم افغانستان را می شناسیم و قرن ها با هم زندگی کرده ایم. ما می دانیم اینها مردم بسیار بااستعدادی هستند. هیچ چیزِ اینها از مردم دیگر دنیا کمتر نیست؛ خیلی چیزهایشان بیشتر هم هست».

بین دو کشور افغانستان و ایران، مشترکات زیادی، از جمله اشتراکات تاریخی، فرهنگی، دینی و زبانی وجود دارد که موجب شده است این دو کشور به همدیگر نزدیک تر شوند. به همین جهت است که رهبر انقلاب در این باره، در دیدار با محمد اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان، با اشاره به ارتباطات و اشتراکات فرهنگی و تاریخی فراوان میان دو کشور، فرمودند: «افغانستان علاوه بر منابع انسانی و فرهنگی غنی، منابع طبیعی سرشاری نیز دارد که مجموعه ی این ظرفیت ها و اشتراکات باید در خدمت ارتقای سطح همکاری های دو کشور قرار گیرد.»

بااین حال تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، به دلیل بروز جنگ های زیاد در این کشور و کدورت های سیاسی (مانند نزاع های دائمی سلسله های پادشاهی، تفرقه افکنی دولت های استعمارگر و رقابت پنهان و آشکار دوران پهلوی)، فاصله ی زیادی بین ایران و افغانستان ایجاد شده بود، اما با وقوع انقلاب اسلامی در ایران و به تبع آن پیروزی مردم افغانستان علیه جریان حاکم در کشورشان، بار دیگر فصل جدیدی بین این دو کشور آغاز شد. چنان که رهبر انقلاب، یکی از اهداف نظام سلطه و استعمار را ایجاد جدایی و اختلاف بین ملت های برادری مانند افغانستان و ایران می شمارند و مسائل این دو کشور را به یکدیگر مرتبط می دانند: «هر حادثه ای که در اینجا [ایران] اثر بگذارد، در آنجا [افغانستان] هم اثر خواهد گذاشت.»

ایشان درباره ی اشراف بر مسائل و مشکلات کشور افغانستان، در دیدار با رئیس جمهور موقت افغانستان و رهبران مجاهدین افغانستانی در سال 68، چنین می فرمایند: «من امروز مسائل شما را می دانم و از طرق سیاسی و معمولی و مذاکرات فراوانی که با اغلب شما آقایان محترم (که از دوستان خیلی نزدیک و صمیمی من هستید) داشته ام، در جریان آن هستم.» در جایی دیگر در همین دیدار، می فرمایند: «چون من قبلاً در خراسان بوده ام و این استان با افغانستان هم مرز است، قبل از انقلاب دائماً رفت وآمد و ارتباط داشته ام. به علاوه از طریق طلاب افغانستانی مقیم مشهد، در جریان مصائب افغانستان بوده ام.»