عشق بدون مرز

«عشق بدون مرز» را باید تلاشی برای ترسیم دو چهره دانست. نخست مادران شهدا و آزادگان و رزمندگان و دیگری ترسیم چهره ای نزدیک به واقعیت از رزمندگان ایرانی. و این هر دو، در بستری از اعتقاد و باورهای مذهبی رایج در خانواده های سنتی ایرانی که تم اصلی شکل دهنده اغلب خانواده های فعال در دفاع مقدس را شکل می دهد.

موسوی برای نگارش رمان خود از یک خواب شروع می کند، خوابی که آن را نماد سروشی از غیب معرفی کرده و سعی دارد تا با استفاده از آن تعلیقی داستانی را پیش روی مخاطب از همان نخستین صفحات کتاب بگشاید. این تعلیق در ادامه با ماجرای اندوه مادر شخصیت اصلی داستان از به دنیا آمدنش و همزبان شدنش با یک رودخانه برای شرح خوابش، روایتی شبه سوررئال را پیش روی مخاطب باز می کند.

داستان اما از میانه راه به دو شاخه تقسیم می شود؛ بخشی از آن سعی دارد تا چهره ای از مادران رزمندگان هشت سال دفاع مقدس را به تصویر بکشد. نویسنده در این بخش تمام توان خود را به کار برده تا از هر گونه کلیشه گویی جدا شده و به واقعیت مادران رزمندگان نزدیک شود. واقعیتی که نشات گرفته از دو حقیقت مادری با تمام بیم و امیدهای طبیعی آن و انتساب به یک رزمنده مفقود الاثر با تمامی سختی ها و سوز و گداز هایش است.

در بخش دوم اما داستان تصویرگر زندگی جوانی به نام حسین از خلبانان ارتش جمهوری اسلامی است که زندگی وی بیش از اینکه از منظر روایت داستانی برای مخاطب جذاب باشد، از زاویه تصاویر و رویدادها و موقعیت هایی که به واسطه او، مخاطب قادر به درکش می شود جذابیت دارد. حضور حسین در خانواده و نقشی که او برای معرفی بهتر مادر یک رزمنده به مخاطب ایفا می کند، حضورش در منطقه نظامی و ترسیم موقیعت، روحیه و شرایط استثنایی جنگ و در نهایت حضورش به عنوان یک رزمنده مجروح در عراق و ایفای نقش برای ترسیم چهره ای قابل قبول از شیعیان عراق در طول دفاع مقدس و نفرت و انزجار آنها از برادرکشی، از مهم­ترین فرازهایی است که این شخصیت با آنها شکل گرفته است.

از منظر نثر، رمان «عشق بدون مرز» اثری با رعایت تمامی موارد ساده ­نویسی است. متنی به شدت ساده و پخته و خوش­خوان دارد و مخاطب را به سادگی با خود به دل داستان برده و با مرور عبارات و کلمات کم کاربرد و یا ایهام های درونی شخصیت ها خسته و دلزده نمی کند.

«عشق بدون مرز» در کنار تمامی المان های محتوایی خود که ناشی از فرهنگ ایثار و مقاومت است، رمانی است جذاب و سرگرم کننده که خوانش آن فارغ از تأثیرگذاری محتوایی، می تواند جذابیت های حاشیه ای همانند خوانش سایر رمان های اجتماعی را نیز داشته باشد.