آرامگاه لنین: گزیده داستان های فاضل اسکندر

استالین ایده نگهداری جسد لنین در آرامگاه را مطرح کرد تا هزاران هزار نفر بیایند و ببینند که تن لنین در گور نمی لرزد. شاید هم حقش بود که بلرزد. ولی مگر می گذاشتند؟ یک دم و دستگاه سرّی زیر زمینی دائمأ مشغول کار بودند که نگذارند تن لنین در گور لرزشی به خود ببیند و همواره او را در همان وضعیت با ثباتی که استالین تعیین کرده بود، نگه دارند.

اما احتمالاً استالین هم اشتباه می کرده. او هم خرافاتی بوده. گذشت زمان نشان داد که اصلاً دلیلی برای لرزیدن تن لنین در گور وجود نداشته. هر چه بود حاصل کارهای خودش بود. آنچه را که کاشته بود، برداشت می کرد، پس چرا باید می لرزید؟

اما اگر بخواهیم به طور جدی در این باره حرف بزنیم، باید گفت چندین جنبه روانشناختی در این مسأله نهفته است.

انگار حکومت، خودش هم این ساختار جدیدِ به اصطلاح دموکراتیک را باور ندارد و دولتمردان در ناخودآگاهشان امید دارند که اگر همه چیز از هم بپاشد، در آخرین لحظه به این تابوت فنا ناپذیر چنگ زنند و نجات یابند.

یک مسأله دیگر هم هست. ما ادعا می کنیم که کلیسا حقوق از دست رفته اش را بازیافته. اگر واقعأ اینطور است، پس چرا کلیسا چنین تحقیری را نسبت به جسدی که باید به خاک سپرده شود، روا می دارد؟ هرچند در طول تاریخ روسیه هیچکس به اندازه لنین سرِ ستیز با کلیسا نداشته، اما به هر حال کلیسا باید با تمام قوا در برابر این وحشیگری بدوی ایستادگی می کرد. اما انگار کلیسا هم اعتقاد چندانی به مشروع بودن ماهیت خود ندارد.

در روسیه همه به قانونی بودن وجود خود شک دارند. شاید هم به همین دلیل است که هر طور شده تا به امروز دوام آورده ایم، به میمنت همین هارمونی میان بی قانونی ها.

عامه مردم هم دلشان نمی خواهد لنین به خاک سپرده شود. با خودشان فکر می کنند که اگر امروز لنین را به خاک بسپارند، از فردا همه را مجبور خواهند کرد واقعاً کار کنند، بدون بدمستی و دزدی. خوب چه کسی خواهان چنین چیزی است؟ بهتر است همه چیز همانطور که هست، باقی بماند.

و اینچنین است که کشور ما دائم الخمر است. همه ی مردم پیوسته گیلاس هایشان را به یاد جسدی که هنوز روی زمین مانده، بالا می برند. از این گذشته مگر می شود تا وقتی جسد در اتاق اصلی خانه است، کسی به فکر کارهای فردایش باشد؟ تا هنگامی که تابوت و جسد در خانه هست، انگار زمان در خانه متوقف شده و ثابت مانده است.

و مردم سرزمین ما همه گناهانشان را در برابر این گناه بزرگ، بسیار کوچک می دانند؛ در برابر جسدی که به خاک سپرده نشده و در قلب کشور همچون تندیسی در ستایشِ مرگ نگهداری می شود.

وقتی زندگان، مردگان را به خاک نمی سپرند، طبق قانونی ماورایی و نانوشته، مردگان دست به کارِ دفن کردن زندگان می شوند. و این یک وحشیگریِ همه گیر است.

نگاه داشتن جسد در قلب کشور و مرکز حکومت گناه است و دست به کار آفرینش زدن نیز گناه است، چرا که تا جسد به خاک سپرده نشود، هر آفرینشی محکوم به نابودی است.