آخرین مرز

گرگ کوچک با لحنی یک نواخت، بی آنکه صدایش را بلند کند گفت: (تا کی ما باید اینجا بمانیم؟ تا زمانی که همه ما مرده باشیم؟ شما مردم مرا به خاطر اینکه در اقامتگاه هایشان می مانند مسخره می کنید، می خواهید آن ها را به چه کاری وادارید؟

کار ما شکار است. ما همیشه از این راه زندگی می کردیم و هرگز گرسنگی نمی کشیدیم. تا آنجا که مردم می توانند به یاد بیاورند، ما در منطقه ای متعلق به خودمان زندگی می کردیم، با مرغزارها و کوه ها و جنگل هایی از کاج های بلند. آنجا خبری از بیماری نبود و تعداد کمتری از ما می مردند. از زمانی که به اینجا آمده ایم، همه مان بیمار شده ایم و بسیاری از ما مرده اند. گرسنگی کشیده ایم و شاهد آن بوده ایم که استخوان های فرزندانمان از پوست هایشان بیرون زده است. آیا اینکه انسان بخواهد به خانه خودش بازگردد این قدر وحشتناک است؟