امیر گل ها

در موضوع «دلیری»، اخلاص‌ورزی حضرت را در برخورد با عَمرو - پسر عبدود - آوردیم که چگونه برای فرونشاندن خشم و انتقام شخصی‌اش، دقایقی قدم زد و سپس برای خدا سر عمرو را از بدن جدا ساخت.

امام، اخلاص‌ورزان را سَروران بهشتیان برمی‌شمرد. همچنین اخلاص را ناشی از نیرومندی یقین (به پاداش‌های الهی) و نیت پاکیزه اعلام کرد.

«برترین پیروزی» را اخلاص، و آن را «میوهٔ (درخت) یقین» (به پاداش‌های خداوندی) می‌دانست. می‌فرمود: «کسی که (نیّت‌ها و عملکردش را به خاطر خدا) خالص گردانَد، آفریدگار پشتیبان زندگی این جهان و آن جهان او خواهد بود. کسی که مشتاق آن‌چه در نزد خداوند (از پاداش‌ها) است، عملش را خالص می‌کند.

ایمان‌پذیری و دین‌باوری

علی، نه تنها در اوج ایمان و دین باوری، بلکه خود تبلور ایمان بود. با معیارهایی که به پیروانش می‌داد، آنان را در پیمودن جاده رشد تشویق می‌کرد:
دین باور، (در مسائل شخصی) آسانگیر، نرمخو و مورد اعتماد است. دین باور کسی است که دوستی، کینه و (چیزی یا مسئولیتی را از کسی) گرفتن یا دادنش به خاطر خداست.

مؤمن در توانگری (نیز) پاکدامن است. دین‌باور کسی است که هرگاه از وی چیزی خواهند، نیاز پرسشگر را (کاملاً) برطرف سازد؛ و زمانی که خود از کسی چیزی طلبد، به مقدار ضرورت اکتفا می‌کند.

مؤمن، بسیار می‌اندیشد. دین‌باور کسی است که دلش را از هر فرومایگی پاکیزه سازد. جانِ دین باور (در جایی که سختی لازم است) سخت‌تر از صخره، و (پیکرش) فروتن‌تر از یک برده است.

خِرَد، دوست دین باور؛ دانش، وزیر او؛ شکیبایی، فرمانده سپاهش؛ و کردار، کار گزار اوست. هرگاه روح مؤمن (پس از مرگ) به آسمان عروج کند، فرشتگان شگفت زده می‌گویند: «شگفتا! چگونه از سرایی موفق بیرون آمد که برگزیدگان ما، در آن تباه شدند.»