میاندار

دل اگر باز کنم بوی جنون می شنوید / باز از جبهه موسیقی خون می شنوید
ای شما فاصله هایی که رها دربادید / ساکنان غزلستان جنون آبادید
مپسندید در اندوه شناور باشم / بگذارید که یک جرعه قلندر باشم
من از این هیئت افسرده طرب می طلبم / سحری گمشده درشدت شب می طلبم
شعر تا مرتبه ی داغ شما برده مرا / این حریر کلمات است که آزرده مرا
واژه ها را به تکلم بتکانید امشب / شعر را یکسره آتش بکشانید امشب
لحظه ای رگ بگشایید و اشارت بکنید / واژه و قافیه را یکسره غارت بکنید
که در این همهمه آوای شهیدان خوشتر / شعر اگر گل کند از نای شهیدان خوشتر
روح دریاست که در قالب ظرف آمده است / دل شهیدیست که بی پرده به حرف آمده است
آی گردان بسیجی به جنون برگردید / به سماعی پر خمپاره و خون برگردید
سبب له شدن روح اساطیری چیست؟ / آسمان بودن و اینگونه زمینگیری چیست؟
چه شد آن فرصت در خون و خطر باریدن / رگ به رگ باز شدن سرخ شدن چرخیدن
چه شد آن فرصت عریانی و گل پوشیدن / جام در جام عطش خوردن و مل نوشیدن
عشق بارید چرا یکسره پرپر نزدید / دست افلیج گناهیست که بر سر نزدید
گردباد آمده و راه از او ترسیده / شب هیولا شده و ماه از او ترسیده
گفته بودید که از پیر و جوان می آییم / کربلا در طلبت رقص کنان می آییم
مگر این نیست که پایان جنون کرببلاست / پس چه شد؟ این همه آشفته نشینی ز کجاست؟
مردم این قبله تان حیرت نان می بندد / هفت آویخته از سود و زیان می بندد
جبهه آنجاست که تأثیر دعا مفهوم است / سرخی تازه خون شهدا مفهوم است
این همانجاست که جبریل ز پر می افتد / هر چه جز گوشه ی ابرو ز نظر می افتد
تانکها با شتکی خون همگی می می شد / هفت اقلیم به یک گام زدن طی می شد
تیغ بود و علم و دست که ممتد می شد / هفتمین گام سلوک از دل مین رد می شد
تا نسیمی ز شب حمله خبر می آورد / زخم آماده ی اعزام مجدد می شد
چین نقش است که هر لحظه پری می افتد / دم به دم عاشق خونین جگری می افتد
رو به شب می کنم ای ماه تو ای ماه بزرگ / می رسانیم مرا باز به ارواح بزرگ؟
عاشقانی که به کار دو جهان خندیدند / بر غم و شادی و بر سود و زیان خندیدند
عارفانی که پر از عربده ی هو بودند / عاشق خط مقدم تر از ابرو بودند
هیچ یا هو نزده سر اناالحق دیدند / عشق را آن سوی این بحر معلق دیدند
با یزید است چنین در عطش مشربشان / می وصل است روان از خط سبز لبشان
چفیه دوشان سفر کرده ز خاکستر تن / هیئتی رد شده از مرز اساطیر شدن
گر گرفتند که تا مشهد غیرت برسند / و در آفاق تماشا به زیارت برسند
گر گرفتند که این رسم قلندر شدن است / چفیه هاشان سند شدت پرپر شدن است
چفیه دفترچه ی زخم است پر از خاطره است / و به سمت شهدا بازترین پنجره است
چفیه یعنی دل عاشق چقدر افتاده است / زخم می بندد و هم سفره و هم سجاده است
چفیه یعنی دل عاشق ز جهان هیچ نداشت / زین همه دغدغه ی سود و زیان هیچ نداشت
گر چه چندیست گرفتار زمینی دل من / شب حمله است نباید بنشینی دل من
شب قدری که ملائک همه کف می کوبند / پنج خورشید الوالعزم به دف می کوبند
شب فواره زدنهای پیاپی تا سرخ / جشن رگ پاشی و دیوانگی و می تا سرخ
شب در بستر خون سبز شدن گل کردن / عشق را هر چه که خونریز تحمل کردن
شب از دست جنون باده پیاپی خوردن / تا سحر مست شدن چرخ زدن می خوردن
شب از فرط عطش تاک به رگها بستن / فرصت رد شدن از خویش و به خم پیوستن
نعره و زخم، تن و تیر گره خورده به هم / خاک با خون اساطیر گره خورده به هم
این بهشت است که از خویش برون آمده است / به تماشای خدایان جنون آمده است
ملکوت است که زنجیر زنان می آید / بوی هفتاد و دو لبخند جوان می آید
مشهد سوخته ی نسل شهیدان دل است / عرفات تن مجروح و بیابان دل است
رونق فاصله ها چرخ زنان می افتد / قاب قوسین کمان پشت کمان می افتد
گلشن راز که در معبر مین می روید / با یزید است که از عشق چنین می گوید :
عشق بی سوختن و کشته شدن بی معناست / پر زدن در قفس بسته ی تن بی معناست
بگذارید که عریان تماشا باشند / بر تن آینه ها غسل و کفن بی معناست
دشت در محضر لیلا زدگان چیزی است / کوه در چشم اویسان قرن بی معناست
عاشق آن است که در خون به غزل بنشیند / عشق این است و جز این هر چه سخن بی معناست
عاشق آن است که از زخم تغافل نکند / جز تبی سرخ ز پیشانی او گل نکند
عشق یعنی نفسی خسته جنونی چالاک / پیکر بی سر مجنون شهیدی در خاک
سر چه ناچیزترین پیشکش تقدیمی است / در حریری که پر از آینه و اسلیمی است