پشت پرده مخملین - جلد اول: اعترافات یک جنایتکار اقتصادی

جان پرکینز مامور سازمان امنیت ملی آمریکا در صندوق بین المللی پول و بانک جهانی در حالی به نوشتن خاطرات خود روی آورد که پس از سی سال خدمت صادقانه در کشور های مختلف آثار جبران ناپذیر اعمال سیاستهای اقتصادی دیکته شده توسط این دو نهاد بین المللی را به چشم می دید.

خدمات صادقانه پرکینز البته نه به کشور های محل خدمت بلکه به آنچه او از آن به عنوان امپراطوری جهانی آمریکا یاد می کند، چنان تاثیرات جبران ناپذیر اقتصادی و زیست محیطی مخربی در کشور هایی چون اکوادور ، اندونزی و .... برجای گذاشت که به گفته خود او بسیاری از این کشور ها پس از اجرای برنامه کمک های اقتصادی صندوق و بانک جهانی به مراتب وضعیت بد تری نسبت به دهه های قبل پیداکردند:
«بیرون از پنجره ی ماشین سوبارویم ، ابرهای عظیم غبار مانند از جنگل ها و دره های باریک و تنگ پاستازا تنوره می کشید. پیراهنم از عرق خیس شد و معده ام شروع به پیچ زدن کرد ، البته نه از شدت گرمای منطقه ی حاره یا از پیچ و خم های جاده.بلکه از این رو که نقش من در نابودی این کشور زیبا بر خودم مشهود بود و از من حق طلبی می کرد. در اثر نقشی که من و هم قطارانم – جنایتکاران اقتصادی – ایفا کرده بودیم ، اکوادور امروز در وضعیتی به مراتب بدتر ا ز وضعیت قبل از ارائه ی معجزات نوین اقتصادی ، بانکداری و مهندسی قرار دارد.
مناطق وسیعی از جنگل باران زا از بین رفته است ، طوطی منحصر به فرد دم دار و پلنگ خالدار از صفحه ی زیستی آمریکای لاتین محو شده اند ، سه فرهنگ بومی اکوادور به ورطه ی نابودی کشیده شده اند و رود خانه های بکر ودست نخورده به خلاب آتش زا تبدیل شده اند.
سطح رسمی فقر از 50 درصد به 70 درصد و بدهی عمومی از 240 میلیون دلار به 16 میلیارد دلار افزایش یافته است. با وجود این ، سهم فقیر ترین اقشار جمعیت از منابع ملی از 20 درصد به 6 درصد کاهش یافته است. »
پرکینز در مقدمه خاطرات خود بخشی از شیوه کار خود و همکارانش در سازمانهای بزرگ اقتصادی را چنین تشریح می کند:
«ساختن امپراتوری جهانی هدف غایی تلاش جنایتکاران اقتصادی است. ما گروهی زن و مرد نخبه هستیم که با بهره گیری از سازمان های مالی بین المللی ، شرایطی را فراهم می کنیم که در آن سایر ملل مطیع (( ابر شرکت سالاری )) می شوند.
مشابه همتاهای ما در مافیا ، جنایتکاران اقتصادی هم آدم های دست و دلبازی هستند. این دست و دلبازی در قالب وام برای ساختن پروژه های زیر بنایی از قبیل نیروگاه های برق ، بزرگراه ها ، بنادر ، فرودگاه یا شهرک های صنعتی ظاهر می شود. شرط اعطای چنین وامی این است که ضرورتاً شرکت های مهندسی و ساختمانی ایالات متحده ی آمریکا این پروژه ها را بسازند. در واقع ، بخش اعظم وام هیچ گاه از ایالات متحده خارج نمی شود بلکه صرفاً از بانک های واشنگتن به حساب دفاتر مهندسی در نیویورک ، هوستون یا سان فرانسیسکو انتقال می یابد.»
...اما تمام ماجرا اینجا نیست بلکه اصل ماجرا از آنجا شروع می شود که یک جنایتکار اقتصادی می تواند وام را با شرایط و بهره هایی به کشور قربانی بقبولاند که حتی پس از اجرای پروژه ها توسط شرکتهای آمریکایی و به سود دهی رسیدن آنها بازهم کشور میزبان موفق به پرداخت اصل و فرع وام نشود و آنجاست که باید بدهی خود را به گونه دیگری به ایالات متحده پرداخت کند ...
حالتی که شکلی از وابستگی سیاسی اقتصادی یا نظامی کامل را برای آن کشور به ارمغان می آورد و آن زمان است که می توان گفت کشور دیگری به جرگه امپراطوری جهانی پیوسته است.