مبانی معرفت دینی

مجموعه معرفت های انسان ، تقسیمات گوناگونی دارد:
گاه بر اساس روش و شیوه تحقیق به نقلی، عقلی و تجربی؛
بر اساس حقیقی و قراردادی بودن به حقیقی و قراردادی؛
بر اساس بی نیازی از استدلال یا نیازمندی به آن به بدیهی و نظری؛
و بر حسب مبتنی نبودن بر تجربه یا مبتنی بودن بر آن به پیشینی یا پسینی تقسیم می گردد و هکذا.

از جمله میتوان مجموعه معرفت های انسان را به لحاظ متعلق معرفت به «معرفت دینی» و «معرفت غیردینی» تقسیم کرد. احیانا به اشتباه از معرفت غیردینی به معرفت بشری تعبیر می شود، در حالیکه معرفت دینی نیز نوعی معرفت بشری است و به مجموعه شناخت انسان از دین و ابعاد گوناگون آن اطلاق می گردد.

در این نوشتار، فقط بخشی از تقسیم آخر - یعنی معرفت دینی - مورد نظر است. پس از تعریف معرفت دینی و بیان تمایز آن با واژه های مشابه، به بازنگری و ارزیابی اینگونه معرفت های بشری پرداخته و مباحثی بنیادین درباره آن طرح شده است.

آشکار است که بحث مولف، بحثی برون دینی است؛ مولف از منظر معرفت شناسی از بیرون به تماشای معرفت دینی -همچون معرفت های غیر دینی- نشسته است و به ارزیابی و تعیین میزان اعتبار آنها می پردازد.

فصول ده گانه کتاب عباتند از:

فصل اول: معرفت دینی و معرفت‏ شناسی دینی

فصل دوم: ارزش معرفت دینی

فصل سوم: ارزش معرفت بشری

فصل چهارم: تعارض علم و دین و تعارض عقل و دین

فصل پنجم: ثبات یا تغییر دین

فصل ششم: تغییر و تحول معرفت دینی

فصل هفتم: پلورالیسم دینی

فصل هشتم: حقانیت و رستگاری در بینش اسلامی

فصل نهم: هرمنوتیک

فصل دهم: قرائت‏های مختلف از متن