loader-img
loader-img-2
بعدی
بعدی بازگشت
بعدی بازگشت

تنها درخواست مادر شهید مسیحی از رهبر انقلاب

کتاب «مسیح در شب قدر» ماجرای دیدارهای رهبر انقلاب با خانواده شهدای مسیحی در ایران است.

شنبه 5 دی 1394

«مسیحیان در ایران در معرض تهدید نسل کشی هستند، باید به آن ها پناهندگی بدهیم!» این تیتر که از طرح عجیب کنگره آمریکا برآمده، موجب شد نگاهی دوباره کنیم به کتابی که موضوع آن مسیحی های داخل ایران هستند.
کتاب «مسیح در شب قدر» ماجرای بازدیدهای رهبر انقلاب از خانواده شهدای مسیحی ساکن در ایران است. در این کتاب حضور حضرت آقا در منازل شهدای مسیحی کشورمان، در بیست وسه بخش روایت شده است. مسیحیان ایران که عمده آنها ارمنی و آشوری هستند و صدها سال است در این کشور زندگی می کنند. این هم وطنان عزیز که خود را ایرانی و بخشی از ملت می دانند، در مجموع، بیش از صد شهید تقدیم کشور کرده اند. اغلب این دیدارها در روزهای سال نو میلادی است که این اقلبیت مذهبی در شادی به سر می برند.
به مناسبت فرارسیدن سال نوی میلای بخشی از این کتاب و دیدار رهبر انقلاب با خانواده شهید گاگیک تومانیان را با هم می خوانیم. این روایت از صفحه 123 تا صفحه 140 کتاب انتخاب شده که به صورت تلخیص شده می آید.
***
از خیابان شهید نجات اللهی، می رویم به خیابان خرمشهر. در خانۀ دوم، دو خانمِ حدوداً شصت ساله و چهل ساله، مادر و خواهر شهید، به استقبال آقا می آیند و سلام علیک می کنند. مثل دیدار قبل، این خانه هم اتاق پذیرایی دارد و مبلمان. حضرت آقا وارد اتاق پذیرایی می شوند و مادر و خواهر شهید هم پشت ایشان وارد می شوند. آقا نمی نشینند تا ببینند مادر شهید کجا می نشیند: شما کجا می نشینید؟
مادر شهید که چند سالی از رهبر بزرگتر نشان می دهد، به ایشان می گوید «می خواهم کنار شما بنشینم.»
آقا لبخندی می زنند و از جمله مادر شهید استقبال می کنند: بله. بنشینید. همین جا بنشینید.
نشستن آقا در کنار مادر شهید مسیحی، شاید از شیرین ترین لحظات این مادر دل سوخته باشد.
هر سه نفر، روی مبلی هلالی شکل که پنج شش نفره است می نشینند. آقا یک گوشه مبل، و مادر و خواهر شهید، گوشه دیگر مبل.
بلافاصله بعد از نشستن، خواهر شهید بلند می شود و قاب عکسِ برادر شهیدش را به رهبر نشان می دهد: برادر من هستند.
آقا عصایشان را به مبل تکیه می دهند و قاب عکس را می گیرند. بعد با اشاره به مادر شهید، از خواهر می پرسند: شما دخترِ خانم هستید؟
ـ بله!
آقا با دقت مشغول تماشای قاب می شوند و خواهر شهید توضیح می دهد: بیست وچهار مرداد سال شصت وشش در مریوان شهید شد.
ـ مریوان؟ سرباز بودند؟
ـ بله.
ـ ان شاء الله که خداوند اجرتان بدهد و دل شما را خوش کند. ان شاءالله اجرِ رنج هایی که به خاطر این حادثه کشیدید، به بهترین نحوی عنایت کند.
***
در این دیدار، نماینده ارامنه در مجلس شورای اسلامی، آقای «وارطان وارطانیان» هم حاضر است. نمی دانم اتفاقی امشب اینجا حضور دارد، یا از قبل کسی به او اطلاع داده. ظاهراً از وقتی شنیده است که رهبر انقلاب به دیدار خانواده شهدای ارمنی می روند، سعی می کند از این امر مهم غافل نشود. شنیده ام که آقای وارطانیان، از آن نخبه هایی است که در بین مسیحیان ایران شناخته شده و محبوب است.
وارطانیان که سمت چپ آقا نشسته؛ شروع می کند از فعالیت های فرهنگی خواهر شهید در باشگاه آرارات گفتن.
ـ در امور عام المنفعه و باشگاه آرارات، بسیار فعال هستند و آنجا هم وقت می گذارند.
آقا سری به نشانه تأیید تکان می دهند و می گویند: پس در آرارات هم فعالند.
بعد برمی گردند طرف خواهر شهید و می پرسند: شما کارتان چیست؟ چه کار می کنید؟
ـ در یک شرکت، سرپرست واحد کامپیوتر هستم، ولی شرکتمان الان پرسنل را یک مقداری کم کرده، البته من را نگه داشتند.
***
آقا برای این خانواده شهید که این قدر عزت نفس دارند، این طور دعا می کنند: ان شاءالله که امورتان به بهترین وجه و راحت ترین وجه بگذرد و دغدغه و مشکلی نداشته باشید.
و بعد، برمی گردند و با تأمل، جمله ای را به ما که گروه همراهشان هستیم، می گویند: خیلی خوب، خیلی خوب، خیلی خوب! چقدر خوب شد که ما امشب آمدیم احوال این خانم، احوال این خانواده را پرسیدیم.
***
مادر و خواهر شهید، هم زمان، با حالتی سرشار از شور و شعف و وجد، شروع می کنند به تشکر کردن از مهمانشان.
ـ حاج آقا خیلی خوشحالمان کردید. خیلی زحمت کشیدید.
ـ نخیر. من وظیفه خودم می دانم. منتها فرصتی که مناسبت ایجاد کند که آدم بتواند از همشهری ها و هم میهن های مسیحی یک ملاقات شیرین تری داشته باشد، همین ایام کریسمس است.
تا حرف به کریسمس می رسد، مادر شهید حرفی می زند که دلم را می سوزاند.
ـ ما رسم داریم در کریسمس ها درخت کاج بخریم و بگذاریم. اما بعد از بچه هایم، ده سال، یازده سال است که کاج نگذاشته ام!
سر می گردانم و اتاق را جستجو می کنم. بله! خبری از کاج نیست. با خودم فکر می کنم کار این مادر، مثل مادر شهیدی است که بعد از شهادت فرزندش، مثلاً در ایام نوروز، هیچ وقت سفره هفت سین نیندازد و ماهی قرمز نخرد.
آقا، قدری سکوت می کنند. بعد با تبسمی سرشار از مهربانی، می گویند: ولی بگذارید. عیب ندارد. دیگر خودتان را دلخوش کنید به اینکه آنها هم مشمول لطف خدا هستند. به خصوص آنی که رفته است در جبهه، برای دفاع از میهنش، برای دفاع از اصالت هایی، رفته. معمولی نیست، ما تعبیر شهادت را داریم که البته شهادت در ادیان دیگر هم هست.
و بعد از این جملات، آقا با این کلام گرم که «من احساس پیوند و عُلقه عاطفی و قلبی خودم را به شما ابراز می کنم» قلب دردمند این مادر و دختر را می نوازند و بی حساب شادشان می کنند.
بعد، آقا شروع می کنند به پرسیدن احوال آقای وارطانیان.
ـ خب! شما حالا در مجلس هستید؛ بله؟!
ـ در خدمت شما هستیم. حضرتعالی فرموده بودید که از نزدیک با خانواده شهدای ارامنه آشنایی دارید.
ـ بله. من سال هاست، الان شاید پانزده شانزده سال است که اغلب سال ها، در همین ایام کریسمس، گاهی منزل ارامنه می روم، گاهی منزل آشوری ها. دیگر این بستگی دارد به برنامه ریزی دفترمان. بعضی سال ها می رویم سراغ مسیحیان ارمنی، بعضی سال ها هم سراغ مسیحی هایِ آشوری. این دوستان مسیحی که من از نزدیک با آنها ملاقات داشتم و روی فرششان نشسته ام، از این دو بیرون نرفته است.
و بعد از این جملات، احوال اسقف ارامنه ایران را می گیرند: آقای آرداک مانوکیان چطورند؟
تکرار نام اسقف ارامنه در هر دو دیدار، نشانه ای است از احترامی که اسلام به بزرگان مکاتب دیگر می گذارد و نمونه های زیادی هم در تاریخ دارد. وارطانیان از ارادت مانوکیان به رهبر می گوید و اینکه همیشه ایشان را در مراسم های مختلف دعا می کنند.
***
آقا مشغول میل کردن چای هستند که یک بار دیگر، خوشحالی مادر شهید از حضور آقا، می جوشد و سرریز می شود: این قدر خوشحالم که شما تشریف آوردید؛ این قدر خوشحالم که حد و حساب ندارد.
ـ ان شاءالله همیشه خوشحال باشید.
***
این دیدار هم مانند دیدار قبل، طولانی می شود. ذره ای بی حوصلگی و خستگی در چهره آقا نمی بینم. به من که باشد، دوست ندارم این شب قدر، سحر بشود!
آقا رو به مادر و خواهر شهید می نشینند و برایشان دعا می کنند.
ـ امیدواریم دل شما شاد باشد. این غم های بزرگ تأثیرش در شما، ایجاد نورانیت باشد. چون این غم ها و این فشارهای روحی، در انسان نورانیت ایجاد می کند و رحمت الهی را جلب می کند. خودمان را باید اهل قبول رحمت الهی بکنیم.
بعد از این جملات، آقا، دو هدیه به مادر و خواهر شهید می دهند.
ـ این هم یادگاری ما خدمت شما.
ـ خیلی ممنون. خیلی متشکر.
ـ البته اینها از جهت مادی قابل نیست؛ فقط به عنوان یادگاری، هدیه معنوی.
ـ خیلی زحمت کشیدید. یک دنیا ممنون.
ـ ان شاءالله موفق باشید.
خواهر شهید می گوید: همین قدر که شما تشریف آوردید، دل ما شاد شد. اصلاً باورمان نمی شود.
مادر شهید هم می گوید: من خیلی خوشحال هستم شما را اینجا می بینم. من هر وقت می روم کلیسا برای شما دعا می کنم. برای سلامت و عمر زیاد شما.
ـ خیلی ممنون. خوشحالم که توانسته باشم دل شما را شاد بکنم؛ با همین آمدن.
ـ واقعاً از تشریف فرمایی تان، دل شاد شدیم و چشممان روشن شد.
ـ خدا را شکر.
آقای وارطانیان هم به عنوان کلام آخر می گوید: مادر شهید قبل از تشریف فرمایی شما، وقتی پرسیدم خدمت مقام معظم رهبری چه عرضی دارید، گفتند تنها عرضم این است...
ناگهان سکوت می کند و به مادر شهید اشاره می کند: اگر خودشان بفرمایند!
مادر شهید، باادب، یک دست به سینه اش می گذارد و با دست دیگر، اشک چشمش را پاک می کند.
ـ ما هیچ چیز نمی خواهیم. من هستم و دخترم. بچه کوچک نداریم. اگر قرار است کمکی به ما بکنند، خواهش می کنم به شهدایی که بچه کوچک دارند، به آنها کمک بکنند. من خیلی راضی می شوم که به آنها کمک بشود.

برای خرید این کتاب می توانید به فروشگاه اینترنتی پاتوق کتاب فردا مراجعه فرمایید.

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.
نام و نام خانوادگی
پست الکترونیک
نظر
کد امنیتی
اخبار مرتبط
محصولات مرتبط