سیّد عبدالرّزاق بن محمد موسوی مُقّرّم مشهور به مقرم، (متولد 1316 قمری در نجف اشرف) عالم شیعی قرن چهاردهم هجری است. شهرت او، به خاطر تألیف کتاب هایی درباره زندگی خاندان پیامبر اسلام (ص) است. مشهورترین اثر او مقتل امام حسین (ع) است که به فارسی ترجمه و چندین بار چاپ شده است.
خاندان مقرم، همگی از اهل علم بوده و نسب شان به امام کاظم (ع) می رسد. سید عبدالرزاق نزد بزرگانی چون محمدرضا کاشف الغطاء، شیخ حسین حلی نجفی، سید محسن حکیم، آقا ضیاء عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، میرزای نائینی و سید ابوالقاسم خوئی شاگردی کرد و با شیخ محمد جواد بلاغی مراوده و دوستی داشت و در نشر آثارش او را یاری کرد. او همچنین از آیت الله محمد حسین غروی اصفهانی در فلسفه و کلام بهره برده است.
مقرم در علم انساب هم مسلط بود و برخی کتب نسب را حاشیه و در شعر نیز دستی داشت.
ولادت و نسب
وی در سال 1316 قمری در نجف اشرف متولد شد. نسب ایشان با 22 واسطه به حضرت موسی کاظم (ع) می رسد.
خاندان
آل مقرم همگی اهل علم بودند. پدرش سید محمد بن سید عباس بود که بسیاری از اوقات خود را به اعتکاف در مسجد کوفه می گذراند و نماز جماعت را در آن برپا می داشت. مادرش هم که از سادات بود از قاریان قرآن به شمار می رفت. عموی او سید مهدی بن سید عباس در بین شهرها رفت و آمد زیادی داشتند و این رفت و آمد به خاطر خویشاوندانی بود که در میان نعمانیّه و دیوانیّه، هند و سایر اماکن پراکنده شده بودند و او دشمن عثمانی ها بود و همیشه آنها را به خاطر اذیّت ها و ستمهای شان سرزنش می کرد تا اینکه در مکانی بنام «الکوت» بر او دست یافتند و او را در سال 1334 ق به دار آویختند.
جدّ مادری سید عبدالرزاق، سید حسین [متوفای 1334 ق] امام جماعت بود و به تدریس نیز اشتغال داشت. دائی مقرم، سید احمد بن سید حسین که ایشان هم در [1334 ق] از دنیا رفت. سید احمد چهار فرزند داشت که معروف ترین آنها سید ابراهیم بن سید احمد بود و در 1358 ق از دنیا رفت. ایشان هم صاحب نظر بودند و تسلّط فقهی وسیعی داشت و بسیاری از ره یافتگان به مقامهای علمی در محضر وی حاضر می شدند و زمان های طولانی در مدرسه شیخ محمد حسین کاشف الغطاء تدریس می کرد.
وفات
عبد الرزاق مقرم در سال 1391 قمری مصادف با 1349 شمسی پس از عمری سختی و مشقت در نجف از دنیا رفت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
