عاشقانه ترین روزهای دنیا

- برادران و خویشان، نخست سپاس‌گزار خالقی هستم که ما را از نسل ابراهیم و اسماعیل قرار داد و توفیق سقایی و پرده‌داری کعبه را به ما عنایت نمود. شما همه محمد را می‌شناسید؛ او برادرزاده و بلکه فرزند من است؛ نه مالی دارد و نه ثروتی... و به‌راستی مگر دارایی جهان چیست جز سایه‌ای ناپایدار و گذرا!... ثروت حقیقی محمد پاک‌دامنی و نجابت اوست و کیست که نداند هرکه را با محمد در این صفات بسنجند، کفهٔ ترازویش شرمناک و سبک خواهد بود.

محمد سر به زیر و آرام نشسته بود، گونه‌های سرخش شرم و حیای او را روایت می‌کرد. عده‌ای از حاضران زیرچشمی او را می‌پاییدند تا ببینند چه می‌کند. ابوطالب نفسی تازه کرد و ادامه داد:

- محمد دل در بانو خدیجه بسته و خواستگار اوست.

مجلس به اوج هیجان رسیده بود و نفس‌ها بی‌صدا و پاورچین رفت‌وآمد می‌کردند. ابوطالب گفت: «من خود ضامن مهریهٔ او خواهم شد. بگویید تا سخنتان را بر دیده نهم.»

سکوت دوباره مجلس را فراگرفت. حاضران گاه محمد را می‌پاییدند و گاه زیرچشمی به ابوطالب و عمرو بن اسد می‌نگریستند. بالاخره، عمرو سکوت را شکست:

- یابن عبدالمطلب، من نیز عموی خدیجه‌ام، اما به‌ حقیقت پدر او بوده و هستم. ما همه محمد را می‌شناسیم و می‌دانیم جایگاهش در میان جوانان مکه کجاست؛ پس چرا اما و اگر در کار بیاوریم و کامیابی این دو را ناکام سازیم. ما فضایل بنی‌هاشم را می‌دانیم و کیست که نخواهد با شما هم‌پیمان شود؟

عمرو نفس عمیقی کشید و ادامه داد:

- من از طرف خدیجه خواستگاری محمد را می‌پذیرم.

ناگهان مجلس به صدا درآمد و بارانی از «مبارک باد» و «به خیر و خوشی» بر سر میزبان و میهمان فروریخت.

خدیجه، که از پشت پرده ماجرا را می‌دید و می‌شنید، پرده را رها کرد و پشت به دیوار نفس عمیقی کشید. کنیزان، که مانند شهبانویشان سکوت کرده بودند، اطراف او را گرفتند و غرق شادباشش کردند. اشکِ بی‌اختیارِ خدیجه پیام‌آور زیباترین لحظات زندگی‌اش بود؛ لحظاتی که حتی لبخند هم نمی‌توانست آن‌همه شادی را بر دوش بکشد. صدای عمرو بن اسد دوباره بلند شد:

- اگر موافق باشید، بیست شتر مهریهٔ آنان باشد.

ابوطالب جواب داد:

- بیست شتر مهریه باشد و من خود ضامن خواهم بود. سوگند می‌خورم که این محمد به‌زودی مایهٔ سرافرازی ما و شما می‌شود.

خانهٔ خدیجه غرق شادی و لبخند بود. حاضران به سوی محمد می‌آمدند و او را در آغوش می‌کشیدند و تبریک می‌گفتند.