بدعت در دین

دین مبین اسلام دارای احکام و قوانین محکم و استواری است که سبب سعادت دنیا و آخرت انسان می گردد، از جملۀ این احکام سعادت‌بخش فریضۀ امر به معروف و نهی منکر است که در آیات نورانی قرآن و روایات ائمّۀ اطهار به این مهم اشاره شده است.

رابطۀ بحث بدعت در دین با امر به معروف و نهی از منکر

شما بهترین امّتی هستید که برای مردم پدیدار شده اید؛ امر به معروف می کنید و نهی از منکر می نمایید و به خدا ایمان دارید.

امام علی(ع) می فرمایند: «همۀ کارهای خوب در مقایسۀ با امر به معروف و نهی از منکر، مانند قطره ای است در برابر دریا»

حضرت‌آیت‌الله‌العظمی حاج‌آقا مجتبی تهرانی(ره) طیّ پنج جلسه به بحث پیرامون بدعت در دین و این فریضۀ الهی پرداخته اند. در ابتدا علّت وجوب امر به معروف و نهی از منکر بیان می گردد.
سپس به عناوین فقهی در باب امر به معروف و نهی از منکر پرداخته شده است؛ از جملۀ این عناوین: وجوب امر به معروف و نهی منکر در مقابل حرمت امر به منکر و نهی از منکر، مسئلۀ امر به منکر و نهی از معروف که از خصوصیّات منافقین و منافقات است و تظاهر به منکر که به اصطلاح استاد، حرام دو آتشه است.

بحث اصلی، پیرامون این سؤال است: چه زمانی در جامعۀ اسلامی معروف، منکر و منکر، معروف می گردد؟

امر به معروف و نهی از منکر، از واجبات دینی است و اگر به این احکام اسلامی در جامعه عمل نشود، جامعه به جایی می رسد که در آن معروف، منکر و منکر، معروف می گردد. یکی از علل ایجادکنندۀ این وضعیت در جامعه، بدعت است. بدعت در لغت به معنای «نوآوری و جا به جا کردن است» در اصول فقه اینگونه تعریف شده است: وارد کردن چیزی که از دین نیست در دین به گونه ای که جزئی از دین محسوب شود. در قرآن و روایات به این پدیده در دین اشاره شده است که استاد گرانقدر به شکل دقیق و قدم به قدم به تبیین این آیات و روایات پرداخته اند.