فانوس کمین

نقطه کمین در بین درگیری دو طرف قرار می گرفت. برای همین یک فانوس تو سنگر کمین داشتم تا بچه های ما بفهمند یک سنگر کمین جلوی روی شان هست. همین که خاموش می شد، یک مرتبه گلوله بود که از کنار گوش ات رد میشد. بچه ها با دیدن هر شبحی، شلیک می کردند. فانوس کمین که خاموش می شد، ترس برم می داشت و دلشوره می گرفتم. از مرگ هراسی نداشتم؛ از بی خودی کشته شدن متنفر بودم. آدم خط اول جنگ باشد، بعد یک تیر خودی از پشت سر آدم را بکشد! گمانم شهدا توی بهشت به آدم بخندد و فرشته ها دستش بیندازند! شب ها تا صبح، زیارت عاشورا می خواندم و نمازهای قضا. یک جور میقات بود؛ فرصتی بود که خدا در اختیارم قرار داده بود.