کوه را با صدای من بگذار

معرفی کتاب

کتاب حاضر، مجموعه گزیده ای از شعرهای مرحوم سید محمد عباسیه کهن است که در 134 قطعه شعر گرد آمده است. این مجموعه از پنج دفتر (به رنگ نیلوفران، شهر من عشق، بین خودمان باشد، دوینچی آه می کشد، یک کاروان شقایق) شعرهای آن مرحوم گزینش شده و به اضافه چند شعر چاپ نشده، به چاپ رسیده است. یگانه سرای شاعر را می توان در غزل های زیبای وی دید. «افتادن میوه از کمال است/ این ماه هنوز سیب کال است. چیدند ستاره های ما را/ هر شاخه علامت سؤال است. از باغچه آبروی گل رفت/ امسال بهار! خشک سال است و ...» این تفرجها، که شعری بی تکلف و رها با سیر آفاق و انفس در هم تنیده زیباترین خاطره های سالهای زندگی ساده، بی پیرایه وی را رقم زده است. تصویرهای پررنگ از زندگی، عشق، لبخند، مدح، نعت و منقبت بزرگان دین در قالبهای کهن و پیراسته ای غزل، رباعی، دوبیتی، مثنوی و چهارپاره که نشان از توان وی در سرودن این قالبها را دارد. وی از اهالی شمال بود و سفره ی پهن چمن مرطوب در مه و باران، روح برآمده از لطافت وی را از شعر بی دروغ خداوند پر می کرد، کلمات را می خواند و در تمام عناصر شعری جریان می یافت. این جریان یافتگی را می توان در این رباعی به خوبی مشاهده کرد. خورشید پرنده ای است در مشت شما/ دیوار افق دو بند انگشت شما/ زنهار! که کوه شانه خالی کرده ست/ باری ست به حجم عشق بر پشت شما.
عباسیه کهن در اولین سروده هایش حال و هوای هندی دارد که بر شعرهایش غبار کهنگی می نشاند، اما از آنجا که دریچه های روحش به سمت افقهای تازه شعر باز بوده در مجموعه های آخرش می توان جهان جدیدی را در شعرهایش مشاهده کرد که متمایز از سایر غزلهای هم عصر اوست. مرگ را در زندگی لو داده ام/ اسب عزرائیل را جو دادم. من پلنگ دشت خالی نیستم/ کوه را آواز برنو داده ام/ و ...» که شاعر به سبک خاص خودش راه یافته است. زنده یاد کهن معلمی دانشور، شاعر دلسوخته و محجوب بود با خلوتی عارفانه و سرشار از زمزمه های ازلی ... وی در دوم تیر ماه 1384 به سن 59 سالگی درگذشت از ایشان پنج مجموعه شعر چاپ شده و چند کتاب دیگر از جمله شعرهای گیلکی، تذکره ی شاعران گیلان و دو اثر تحقیقی در سبک هندی در دست انتشار است.