دوره ی درهای بسته 7: به روایت سعید اسدی فر

در زندگی هر انسانی وقایع و حوادثی پدید می آیند که بیش ترشان در گرد و غبار روزگار، خیلی زود محو می شوند، ولی بعضی از آن ها ماندگار خواهند شد. خاطرات ماندگار این کتاب، حقایقی است از زندگی در اسارت، تلخی ها و سختی هایش. این بار نه در اردوگاه های عراق، که در زندان های کومله.

*****

در زندان مرکزی، رفتن به دستشویی آزاد بود. ساختمان زندان در سینه کوه قرار داشت که دارای هفت اتاق بود؛ پنج تای آن مخصوص زندانیان و یک اتاق بزرگ در انتهای راهرو هم مخصوص کلاس بود.
سمت راست راهرو هم چند اتاق بازجویی، انبار و یک اتاق مخصوص زندانیان انفرادی قرار داشت. در قسمت بالای ساختمان زندان، یک ساختمان بزرگ قرار داشت که مخصوص خانواده های پیش مرگان بود.
ما در واقع بین کوه ها محصور شده بودیم. روزانه دوبار و هر بار دو ساعت اجازه داشتیم در فضای آزاد و بیرون از اتاق ها باشیم. هیچ راه ماشین رویی در اطراف زندان وجود نداشت. حدود یکصد نفر در آنجا زندانی بودند. زندان مرکزی با زندان خراسانه از نظر غذا و بهداشت فرقی نمی کرد. هیچ کس سیر غذا نمی خورد، ولی این زندان از نظر دستشویی و دسترسی به کتاب و کاغذ و خودکار، خوب بود.
هوا سرد شده بود و شب ها از سرما می لرزیدیم. یک روز عصر به دستور کاک عثمان، مسئول داخلی زندان، یک پیش مرگه نوجوان به نام کاک جاسم به اتفاق کریم برای تنظیم کردن لوله بخاری به پشت بام رفتند.
در پشت بام وقتی کریم جثه کوچک آن پیش مرگه را می بیند، وسوسه می شود که او را خلع سلاح و فرار کند. نگهبان ها هم متوجه می شوند و کریم را به رگبار می بندند و او را به شهادت می رسانند. کریم را با لباس در کنار رودخانه که خاکش نرم و به راحتی کنده می شد، دفن کردند. البته جریان درگیری کریم با آن پیش مرگه به روشنی برای ما مشخص نشد.
همان شب همه ما را در کلاس جمع کردند، رئیس زندان شخصی بود درشت هیکل و بددهن به نام ماموستا صالح. او با محافظینش به کلاس آمد و در حالی که پشت سر هم سیگار می کشید، گفت: «با اینکه سیاست ما در قبال سربازان همیشه با گذشت و عطوفت بوده و سربازهایی رو که دستگیر می کنیم بدون هیچ مشکلی آزاد می شن، ولی بعضی از سربازها مثل کریم، تحت تبلیغات و القائات رژیم ایران قرار می گیرن و خودشون باعث بدبختی شون می شن» . ماموستا صالح سعی می کرد وانمود کند اقدام کریم برای آنها اهمیتی نداشته است، ولی معلوم بود که به شدت نگران هستند.