آیینه داران حقیقت: مصاحبه های مجله حوزه با عالمان و دانشوران حوزوی

بخشی از مقدمه را در زیر می خوانید:

شیعه از آن دم که بر شریعه علی فرود آمد، از فرات همیشه زلال و همه آن جاری آن، نوشید و زمزمه آن را به جان نیوشید، تا این دم، به تلاش و پایمردی و از جان گذشتگی شریعه بانان ناب اندیش، بر این شریعه مانده و از آن فرات نوشیده و نوشانده است.
شریعه علی و اولاد علی، زندگی می بخشد، پژمردگی را از روح و روان می سترد، جان را جلا می دهد و جمال را صفا، شادابی می آورد، ذهن را از پندارها می پیراید، دل را روشن می کند، راه از بی راه می شناسد، علیه نابرابری، بیداد، هر چه پستی و زشتی است، می شوراند، به سوی قلّه های زیبایی و مجد و شرف، رهنمون میگردد، ذلت را ذلیل و عزت را بر فراز می دارد.
شیعه، با ماندن در این شریعه، نوشیدن و نوشاندن از آن فرات، به جان نیوشیدن نغمه ها، سرودهاو زمزمه های دل انگیز و روح نواز آن و گردن نهادن به رهنمودهای شریعه بانان، از هر گزندی در امان مانده، از گردابهای هراس انگیز فتنه ها به سلامت رهیده و عقیده ناب و راستین خود را از هر گونه دستبرد و درآمیختگی به دور داشته و ناب و بی آمیغ، صاف و شفاف، رخشان و آسمانی، بذر باورهای خویش را افشانده بی فرسودگی و خستگی، فراز و نشیبها را پیمود و گردنه های نفس گیر و دشوار گذر را پشت سر گذارده و شبهای تار و بی پایان را به پایان برده، تا به روزگار نوین، گام گذارده و در این روزگار، با همان پشتوانه لبالب و سرشار، میدان داری شگرفی را آغازیده است.
در این میدان، با هر چه پوچی و ناپاکی است در آمیخته با هر چه شور و نشور، پاکی و راستی، زلالی و روشنی است در آمیخته و آوردگاه را به زیبایی و مردی و مردانگی بیاراسته است.
در هر برهه ای، به گونه ای نقش آفرین شد. در برهه ای چون تندری بر فرمانروایان بیدادگر خروشید و در دوره ای با هشیاری مردمانی را از چنگ دیوان و دَدانِ آدمیخوار، رهاند و زمین را پس از ویرانی و تباهی به دست قومی عنان گسسته، آباد کرد و در روزگاری با تلاش شبان و روزان، رایحه دلاویز دانش و معارف شیعی را بر هر کوی و برزن، وزاند و در هنگامه ای سخت و دشوار، که مرگ از هر سوی، به سویش می تاخت، قهرمانانه کاخ مجد و شرف را بر آورد و به قلّه والایی ها فرا رفت.
بیان جزء جزء این هنگامه آفرینیها، خوش درخشیدنها، سر فرازانه پیش رفتنها، از هیچ زبان و قلمی بر نیاید؛ نه زبان آوران توان پیمودن این عرصه را دارند و نه چکامه سرایان و نگارندگان توان ترسیم آن همه زیبایی و شکوه را.