دوازدهم

معرفی کتاب

این اثر که پژوهش و نگارش آن حدود 18 ماه به طول انجامید به موضوع حضور امام عصر (عج) در زمان معاصر و دغدغه های مربوط به آن می پردازد.
مؤذنی هدف از نگارش این کتاب را اهمیت یک نگاه عقلانی به موضوعی که بیش از هزار سال در ذهن شیعه وجود دارد عنوان کرده است.


«دوازدهم» در زمان غیبت نوشته شده، اما سرتاسر حضور است. نویسنده از ابتدا بنا را بر این گذاشته که مستقیم با شخصی حاضر و در حضورش بنویسد. به همین دلیل به زمان های مختلفمیرود؛ از گذشته دور یا گذشته ی پیش از واقعه گرفته تا زمان حال استمراری را می کاود. مکان قصه مدام تغییر می کند و زاویه دیدش متحرک است؛ شخصیت داستانی همهجا و همواره حاضر است.

نویسنده پس از اعتراف به این حضور و اساساً برای اعتراف، فرمهای گوناگون را به کار می گیرد: سیناپس، حکایت، خاطره، نامه، اصلاحیه، رمان، نقد و... انگار بخواهد همه فضاها، فرم ها و همه زوایا را بسیج کند تا کمر خدمت به امام (عج) ببندند. «دوازدهم» بیش از هر چیز محملی برای خشوع فرم و فرمهای بکار رفته در آستان معصوم است. نشان توفیق در این فروتنی همین است که خواندن اثری تا این حد فرم­گرا، دشوار نیست.


زبان روان و صمیمی مؤذنی، مرور فصلهای پیچیده و درهم را آسان کرده؛ نثری که گاه جانب طنز را میگیرد و وقتی طنین شورانگیزی دارد، خواننده را با شخصیتهای متعددی همراه میکند. در این قصه هر فرد فارغ از جنبههای گوناگون انسانی در ارتباط با ولی عصر(عج) در نظر گرفته میشود و چون در این ارتباط ولیِ حاضر، در پرده غیبت بهسر میبرد، اشخاص به میزان مودتی که با امام دارند در صحنه میمانند.

کافی نیست بگوییم موضوع این رمان، امام زمان(عج) است و بحث را در محدوده محتوا نگاه داریم. «دوازدهم» در ساختار نیز نسبتش را با آن چه روایت می کند، حفظ کرده است. «روایت حضور» در این رمان برشی است از تصویر نوازش دستان امام عصر(عج) بر سر جسم و جان زندگی امروزمان.

روایتی که موذنی از تلاش های عموی امام زمان برای غصب امامت ارائه می کند و از سرداب خانه امام تا اندرونی قصر حاکم سرک می کشد یکی از بخشهای جذاب کتاب است. هم نشینی این روایت تاریخی در کنار روایت های معاصری از چند شخصیت متفاوت می تواند جذابیت کتاب را دو چندان کند.