سینما پاراگراف: گزیده ای از بهترین دیالوگ های تاریخ سینما

در بخشی از دیالوگ های منتخب فیلم «قیصر» می خوانیم:

قیصر(بهروز وثوقی): هه! خان دایی تو آدمو مایوس می کنی! اگه قرار روزگاره که هر کسی پیر می شه، دلشم کوچیک بشه، خدایا منو هیچوقت پیرم نکن، واسه اینکه اصلا حوصله شو ندارم.

خان دایی(جمشید مشایخی): ساکت شو! تو چی می دونی؟! آدم هرچی بیشتر پیر بشه، بیشتر خودشو به خدا نزدیکتر می دونه. تو حالا جوونی، داغی! ازین خون کیف می کنی اما من نه! تو یه بچه ای!

قیصر: من بچه ام، آره! خیلی هم بچه ام واسه اینه که هرکی تو گوشم بزنه، می زنم تو گوشش، اما توچی؟ دلت می خواد تو گوشت که می زنن، بگی من پهلوونم، پهلوونم باهاس افتاده باشه، تو گوشش که می زنن سرشو بندازه پایین از زیر دیفال ردشه. شما اینو بهش می گی پهلوونی!

در بخشی از دیالوگ های منتخب فیلم «راننده تاکسی» نیز آمده است:

تراویس(رابرت دنیرو): کسی که رئیس جمهور می شه باید فقط...واقعا تمیزش کنه! می فهمی منظورم چیه؟ بعضی وقت ها بیرون می رم و بوش رو احساس می کنم، سرم درد می گیره، احساس بدیه؛ مثل اینکه اونا هیچوقت از بین نمی رن، مثل اینکه رئیس جمهور باید همه این کثافت رو پاک کنه. باید مثل اون توالت لعنتی، سیفون رو بکشه...*

بخشی از دیالوگ های منتخب فیلم «دیوانه از قفس پرید»:

مک مورفی(جک نیکلسون): فرار از اینجا آسون تر از اونیه که فکر کنی.

برامدین(ویل سامپسون): شاید برای تو اینطور باشه، چون از من عاقل تری.

مک مورفی: خب رئیس، عوضش تو هم از تنه یه درخت بزرگ تری.

برامدین: پدر من هم مرد بزرگی بود، هرکاری هم که دلش می خواست می کرد. برای همین هم خردش کردن...آخرین باری که پدرم رو دیدم، از بس کتک خورده بود، کور شده بود. فقط برای اینکه یه سرخ پوست کله شق بود و حقش رو از سفیدپوست ها می خواست. تو این سرزمین صدای هرکسی بلند بشه، خدمتش می رسند...

بخشی از دیالوگ های منتخب فیلم «مارمولک»:

رضا(پرویز پرستویی): حالا خودتو ناراحت نکن مادر.

مادر معتضدی(فریده سپاه منصور): چطور می گی خودمو ناراحت نکنم؟ بچه دست گلم رو جلوی چشمم دستبند زدن بردن، می خوای برقصم؟!

رضا: مادر، من یه امانتی پیش محمود دارم، یه امانتی. تو نمی دونی کجاس؟

مادر معتضدی: نخیر! اون که کاراشو خونه نمی آورد. از بس که بی شرف! کلاهبردار بود! الهی داغشو ببینم، هربلایی که سرش بیاد حقشه!