نازبالش

معرفی کتاب

زبان این داستان فانتزی است، رگه هایی از طنز دارد و سرشار از لطیفه، شوخی و بذله گویی می باشد که درعین یادآور شدن نکات و مفاهیم اجتماعی که در گوشه و کنار داستان به هر بهانه مطرح می شود قصّه ای تأثیرگذار و در آنِ واحد خنده دار است. بیش از محتوا، این زبانِ داستان است که تمایل خواننده را برای دنبال کردن و پی گیری داستان را بیشتر می نماید.
درکنار این زبان ساده، شیرین و گیرا، تصویرآفرینی پرنقش ونگار و شخصیّت پردازی پرمحتوا و در آنِ واحد موجز داستان، خواننده را نیز به شهرک آرزو و حتّی روستای ویران شدۀ «عدس کار» می برد و او را ناخودآگاه درگیر ماجرای اضطراری و ویژه ی شهرک می کند و گاهی حتّی دل توی دل خواننده نیست که مبادا خرابکاری شود، مبادا ساعت که نماد نظم و دقّت و تجدّد است بیفتد، مبادا قلعه که نماد سنّت است فروریزد، مبادا اقلیّت مخالف متعصّب شهرک که هرگز افکار و احکامشان را با اقتضای زمان کاری نیست و براثر افکارِ بوی ناگرفتۀ خود جسارت و توان پذیرش تجدّد و مدرنیته را ندارند و مخالف بیداری زمان و مردم هستند، شب نامه هایشان در مردم اثر کند و راه آگاهی را بر آنها ببندد. درحالی که مردم شهرک آرزو درکنار سنّت، خواهان تجدّد هستند و درواقع هدفشان گذر از سنّت به مدرنیته نیست بلکه درکنار هم بودن این دو است. ساعت را نماد تجدّد و قلعه را نماد سنّت می گیریم.
لحظه به لحظۀ حوادث داستان، همانند فیلمی برروی پرده از جلوی چشم می گذرد گویی گروه نمایشی درمقابل دیدگان ما هنرنمایی می کنند. اضطراب «چه می شودِ» ماجرا که به دلیل طنز بودنش امیدی به عاقبت به خیری در آن نیست با بذله گویی نویسنده تعدیل می شود و خواننده کم کم بوی بهبود ز اوضاع جهان می شنود و این شیوه ی بیان و بذله گویی و طنز شاهکار در بسیاری از جاها خواننده را به وجد و ذوق می آورَد و حتّی گاه به یادداشت کردن عباراتی شیرین می پردازد که برای روز مبادا بتواند در چنته داشته باشد.
تخیّل شگفت آور با جملات ساده در این داستان سهل و ممتنع است. پیاپی گویی و تودرتونویسی همراه با لطیفه و بذله گویی بسیار به جا و خنده آور بدون هزل و سَبُکی ما را با سلسله تفکّرات و شخصیّت افراد داستان که نمونه ی آن در هر جامعه ای یافت می شود آشنا می کند و الگویی است برای خیال پردازی در نویسندگی.