عزیمت به تهران: چرا آمریکا باید واقعیت جمهوری اسلامی ایران را بپذیرد

معرفی کتاب

کتاب «عزیمت به تهران» در سه بخش تنظیم شده است و هر کدام از بخش ها زیربخش هایی را نیز دربردارد. بخش نخست «جمهوری اسلامی به عنوان بازیگری عقلایی» نام گرفته و شامل «کشوری انقلابی در جهانی پرمخاطره»، «عقلانیت، واقع گرایی و استراتژی کلان ایرانی» و «آمریکای درگیر» است.
«جمهوری اسلامی به عنوان کشوری مشروع» نام بخش دوم کتاب است و «مذهب، انقلاب و ریشه های مشروعیت»، «یک رهبر و سه رییس جمهور» و «یک انتخابات جنجالی» زیربخش های آن را دربرمی گیرد.
بخش سوم «جمهوری اسلامی به عنوان هدف آمریکا» نام دارد و «افسانه ها و افسانه سازان»، «ایران و چرخش آمریکا به سوی امپراطوری» و «مسیر تهران» زیربخش های آن را شامل می شود.
«پی گفتار ویراست 2014»، «یادداشت ها»، «قدردانی»، «درباره نویسندگان»، «نمایه» و «نقل قول هایی درباره کتاب» پایان بخش کتاب را تشکیل می دهند.

آمریکا باید با ایران کنار بیاید، همان طور که با چین کنار آمد!
سرآغاز کتاب با یادداشتی از محسن محمودی، مترجم کتاب همراه است. وی در این یادداشت با ارائه نکته های مفید و موشکافانه می گوید: «حرف اصلی نویسندگان کتاب این است «آمریکا باید با ایران کنار بیاید، همان طور که روزگاری با چین کنار آمد»، چرا؟ چون برای حل معضلاتش در خاورمیانه و حتی در باقی جهان به ایران نیاز دارد. نویسندگان، سرمنشا مشکلات ایران و آمریکا را در خود ایالات متحده جستجو می کنند: در آمریکا دیدگاه های فاقد اطلاعات کافی و برنامه محور بر مباحث مربوط به ایران حاکم بوده که در قالب افسانه ای نیرومند درباره ی جمهوری اسلامی، سیاست خارجی اش، سیاست داخلی اش و شیوه ای که ایالات متحده باید به آن بپردازد، ریشه دوانیده است.»
هیلاری و فلینت می خواهند همان نقشی را برای ایران بازی کنند که زمانی کیسینجر برای چین بازی کرد. کیسینجر نیز در کتاب چین را با تفاوت در نگاه و سنت های سیاسی دو کشور آغاز می کند. کیسینجر می نویسد: «آمریکا در 50 سال گذشته قدرت مسلط بوده، اما چینی ها در تمام 2 هزار سال گذشته، کشوری سرآمد بوده اند و حرفی برای گفتن داشته اند.» او معتقد است هر کشوری به لحاظ فلسفی تقدیری دارد، در آمریکا به دلیل ریشه های پایدار و کهن مذهبی اش، به جای حس تقدیرگرایی همیشه نوعی حس استثناانگاری و برتری جویی وجود داشته است و می نویسد: «همین حس است که باعث می شود. ایالات متحده آمریکا همیشه احساس وظیفه کند که باید به هر ترتیبی ارزش های خودش را خارج از مرزهای این کشور هم بسط دهد.»

بررسی رویکردهای گوناگون ایران در سیاست خارجی
«عزیمت به تهران»، رویکردهای گوناگون ایران در سیاست خارجی، از جمله رویکردهای درون گرا و برون گرا را بررسی می کند و در بخش هایی از کتاب برای رسیدن مخاطب به درکی درست تر و کامل تر دست به دامان سنت و مذهب می شود و تفاوت های ایران و آمریکا - و سیاست هایشان - را از منظری درونی بررسی می کند.
مترجم در پیشگفتار کتاب مقاصد نویسندگان از عزیمت به تهران را به سه قسمت تقسیم می کند و می گوید: «اول، می خواهند نشان دهند که جمهوری اسلامی ایران، یک بازیگر ژئوپلتیک عقلایی است که طی سه دهه ی گذشته به مناسبت های بی شماری تلاش کرده تا با ایالات متحده رابطه برقرار کند. دوم، ادعا می کنند که جمهوری اسلامی نه تنها دولتی مشروع است بلکه عمده ی انتقاداتی که متوجه حکومت ایران است، اشتباه اند. سوم، تاکید می کنند که سیاست خارجی تهاجمی ایالات متحده در قبال ایران در سنت گسترش امپریالیستی در سراسر جهان ریشه دارد.

باید از منظری واقع گرایانه به کتاب نگاه کرد
نویسندگان یکسره ایالات متحده را مقصر می دانند و معتقدند که این کشور باید پی قدم شود و عادی سازی رابطه را در پیش بگیرد. مطالب کتاب «عزیمت به تهران» نشان می دهد تا زمانی که سیاست گذاران آمریکایی تصور کنند قادر به انزوا، منکوب یا صرفا انتظار کشیدن سقوط جمهوری اسلامی هستند، نمی توانند بن بست موجود در رابطه با حکومت ایران را حل کنند. در عوض، یک دولت آمریکایی دوراندیش باید جمهوری اسلامی را به مثابه یک شریک استراتژیک، جدی گرفته و بر سر توافقی جامع مذاکره کند که تمامی مسائل حل نشده بین دو کشور را دربرگیرد.

مترجم، دیدگاهش درباره کتاب را این گونه بیان می کند: «بنابراین، باید از منظری واقع گرایانه به کتاب نگاه کرد. به عبارت دیگر، این کتاب برای آمریکایی های عمدتا کم اطلاع از اوضاع خاورمیانه، به ویژه ایران، نوشته شده است. در نتیجه، نویسندگان از سکوی منافع ملی ایالات متحده به خاورمیانه نگاه می کنند و فرض شان بر این است که عادی سازی رابطه با ایران می تواند به حل معضلات آمریکا در این منطقه کمک کند. بنابراین، «عزیمت به تهران» بیشتر از آن که کتابی همدلانه با جمهوری اسلامی باشد، بنیادی استراتژیک برای منافع آمریکاست.»

روایت زیادی همدلانه سرمنشا سوتفاهمات بسیاری است
مترجم کتاب معتقد است: «نویسندگان هیچ نگاه انتقادی به ایران ندارند و همین روایت زیادی همدلانه سرمنشا سوتفاهمات بسیاری بوده است. این روایت های همدلانه به طور گسترده تضادها و ترک های جامعه ایران را نادیده می گیرد و خصوصا چشمش را بر مسایل حاکم بر آن می بندد. داوری آن ها پیرامون برخی از شخصیت ها منصفانه نیست و گاهی برای ادعای خود منبعی ذکر نمی کنند، یا منبعی دسته چندم ارائه می دهند و یا گاهی فقط از یک منبع خاصِ وابسته به یک جریان سیاسی خاص نقل قول می کنند. در ترجمه کتاب نیز سعی شده که سبک ساده و صریح کتاب رعایت شود و در برگردان سخن آن ها دخل و تصرفی صورت نگرفته تا خواننده به طور مستقیم ارزیابی خویش را انجام دهد.»