لحظه دیدار نزدیک است

معرفی کتاب

کتاب حاضر، کوششی است از خاستگاه ادبیات و نگاه معنوی به نماز. در بخش اول، نماز از منظر معرفت دینی کاویده شده است و بندهایی از آن، به زبان ادبی آمده است. در بخش دوم برخی از اجزاء و بخش های واجب یا مستحب نماز، از طهارت و نیت و اذان، تا رکوع و سجده و قنوت و تعقیبات، به زبان ادبی گزارش شده است. بخش سوم گزیده ای از متون کهن فارسی، که سرشار از نکته های نغز درباره نماز است، جمع آوری شده است. بخش چهارم کتاب میزبان نیایش های مختلف در درگاه خدا است که با زبانی ادبی نگاشته شده است.
کتاب «لحظه دیدار نزدیک است» نوشته رضا بابایی با شیوه ای متفاوت و با زبان نیایش به ترسیم جایگاه نماز به عنوان رکن دین اسلام می پردازد. این کتاب از چهار بخش با عناوین در پیشگاه نماز، با نماز تا ملاقات، نمازیه های ادبی و نیایش نامه تشکیل شده است، در فصل اول نماز از منظر معرفت دینی بررسی شده است و بندهایی از آن به زبان ادبی است. در فصل دوم با عنوان «با نماز تا ملاقات با خدا» برخی اجزاء و بخش های واجب یا مستحب نماز از طهارت، نیت و اذان تا رکوع، سجده، قنوت و تعقیبات به زبان ادبی گزارش شده است، اگر چه این گفتار بیشتر رنگ و بوی ادبی دارد، خالی از اشاره به داده های علمی در متون نیست. در نمازیه های ادبی نویسنده در متون کهن فارسی غور کرده و نکته های نغز درباره نماز را بیان می کند، در نیایش نامه بر اینکه نیایش بدون نماز راه به جایی نمی برد، تأکید دارد. در بخشی از فصل اول با عنوان «پیشگاه نماز» می خوانیم: واژه نماز کلمه پارسی از ریشه «نَم» به معنای خم شدن و تعظیم کردن است، در متون کهن فارسی نماز به معنای دعا و نیایش نیز به کار رفته است، اما اکنون این کلمه مقدس و شورآفرین فقط در معنای عبادتی خاص که روزانه پنج بار بر همگان وجوب شرعی دارد، به کار می رود.
همچنین در ادامه آمده است: از شگفتی های نماز این است که جامع همه کمالات و عبادات است، چنان که اگر کسی بتواند دو رکعت نماز درست و کامل بجا آورد، گویی همه فضیلت ها را یک جا گرد آورده است، مقدمات، متن و تعقیبات این آیین الهی نمازگزار را به مرتبه ای از کمال و صواب می رساند که دستیابی به آن از راه دیگر عبادات ممکن نیست.
در فصل سوم «نمازیه های ادبی» می نویسد: شیخ شهاب الدین سهروردی نماز را مایه قرب و خرق حجب می خواند و معتقد است که نماز بهترین وسیله برای برآوردن حاجات انسان است، زیرا چنان روحی در کالبد نمازگزار می دمد و چنان عزمی به جوارح او هدیه می کند که هر کاری برایش آسان می نماید و همت او را بلند می دارد.
در ادامه بیان می کند: عارف بزرگ شیعی مرحوم فیض کاشانی نوشته است: من گمان ندارم این همه عظمتی که به نماز داده شده به خاطر اعمال ظاهری آن باشد، مگر آنکه مقصود از آن را مناجات با خدا بدانیم که در این صورت بر روزه و زکات و حج و جز آن ها بلکه بر قربانی ه او هر چه به خدا تقرب می جویند و بر انفاق مال که به سبب آن با نفس مجاهده می کنند، برتری دارد.
در نیایش نامه می خوانیم: اگر فرشته توفیق دستم گیرد و پا به پا تا خیمه حضور همراهم شود، در محراب نیاز و نیایش خواهم نشست و با خدای خویش خواهم گفت: ای خدای بزرگ، محمد را در غاز حرا نزد خود خواندی و بر خوان تقرب نشاندی، علی را مدینه و کوفه دادی تا شب ها راز دل با چاه گوید، فاطمه را بیت الاحزان پذیرایی کردی تا بار اندوه بر زمین گذارد، ما نیز زیر خیمه مناجات نشسته ایم تا نام تو را که اکسیر بقا است، زمزمه کنیم و نشان عاشقی را بر سینه دردآلود خود بیاویزیم.