بررسی کوتاه در زندگی رهبر آزادگان حسین علیه السلام

فلسفه ی شهادت (مقدمه)
از حضرت آیه الله مکارم چرا حسین فراموش نمی شود؟ چهره ی اصلی قیام حسین (ع) چه کسی در قیام کربلا پیروز شد؟ سوگواری برای چیست؟ چرا حسین (ع) فراموش نمی شود؟ اهمیت تاریخ زندگی امام حسین (ع) که به صورت یکی از «شورانگیزترین حماسه های تاریخ بشریت» درآمد، نه تنها از این نظر است که همه سال نیرومندترین امواج احساسات میلیونها انسان را در اطراف خود برمی انگیزد و مراسمی پر شورتر از هر مراسم دیگر به وجود می آورد، [ صفحه 8] بلکه اهمیت آن بیشتر از آن نظر است که: هیچ گونه «محرکی» جز عواطف پاک دینی و انسانی و مردمی ندارد و این تظاهرات پرشکوه که به خاطر بزرگداشت این حادثه ی تاریخی انجام می گیرد، نیازمند به هیچ گونه مقدمه چینی و فعالیتهای تبلیغاتی نیست و از این جهت در نوع خود بی نظیر است.این حقیقت را غالبا می دانیم، ولی نکته ای که برای بسیاری (مخصوصا متفکران غیر اسلامی) هنوز به درستی روشن نشده و همچنان به صورت معمائی در نظر آنها باقی مانده این است که:چرا این قدر به این حادثه ی تاریخی که از نظر «کمیت و کیفیت» مشابه فراوان دارد اهمیت داده می شود؟ چرا مراسم بزرگداشت این خاطره هر سال پرشکوه تر و پرهیجان تر از سال پیش، برگزار می گردد؟چرا امروز که از «حزب اموی» و دار و دسته ی آنها اثری نیست و قهرمانان این حادثه می بایست فراموش شده باشند، حادثه کربلا رنگ ابدیت به خود گرفته است؟!پاسخ این سئوال را باید در لابه لای انگیزه های اصلی این انقلاب جستجو کرد، ما تصور می کنیم تجزیه و تحلیل این مسئله برای کسانی که آگاهی از تاریخ اسلام دارند چندان پیچیده و مشکل نیست.روشنتر باید گفت:حادثه ی خونین کربلا نموداری از جنگ دو رقیب سیاسی بر سر به دست آوردن کرسی زمامداری یا بر سر املاک و سرزمین هائی صورت نگرفته.این حادثه از انفجار کینه های دو طایفه ی متخاصم که بر سر امتیازات قبیله ای درمی گیرد سر چشمه نگرفته است.این حادثه صحنه ی روشنی از مبارزه ی دو مکتب فکری و عقیده ای است که آتش فرزوان آن، در طول تاریخ پرماجرای بشریت، از دورترین ازمنه گرفته تا امروز، هرگز خاموش نشده است، این مبارزه دنباله ی مبارزه ی تمام پیامبران و مردان اصلاح طلب جهان و به تعبیر دیگر دنباله ی جنگهای «بدر و احزاب» بود.همه می دانیم هنگامی که «پیامبر اسلام» به عنوان یک رهبر انقلاب فکری و اجتماعی برای نجات بشریت از انواع بت پرستی و خرافات، و آزادی انسانها از چنگال جهل و بیدادگری قیام کرد و قشرهای ستمدیده و حق طلبی را که مهمترین عناصر تحول بودند به گرد خود جمع نمود، در این موقع مخالفان این نهضت اصلاحی که در راس آنها ثروتمندان بت پرست و رباخوار مکه بودند، صفوف خود را فشرده ساخته، برای خاموش کردن ین ندا، تمام نیروهای خود را به کار گرفتند، و ابتکار این تلاشهای ضد اسلامی در دست «حزب اموی» و سرپرست آنها ابوسفیان بود.