کاری باید کرد: مفاسد اقتصادی، خسارت ها و چالش ها

معرفی کتاب

کتاب «کاری باید کرد: مفاسد اقتصادی، خسارتها و چالشها» نوشته احسان بابایی از چهار بخش «فساد، خسارت و نقص نظارت»، «چالش ها»، «چه می توان کرد؟» و «هشدارها» تشکیل شده است.

در بخشی از کتاب می خوانیم: «بعضی­ حرف­ ها درباره فساد یأس ­آور است یا بهانه­ ایست برای فرار از میدان عمل. امیدوارم حرف­ هایی که درباره فساد در ادامه خواهد آمد از این سنخ نباشد. امیدوارم این حرف­ ها آگاهی­ بخش­، امیدآفرین و برای عمل راه گشا باشد... شاید اگر بخواهیم برای حسن مطلع این نوشته آیه ­ای انتخاب کنیم، آیه ۳ سوره صف مناسب است که می ­فرماید: «کبر مقتا عندالله ان تقولوا ما لا تفعلون» که بسیار زشت است اینکه از آنچه عمل نمی ­کنید سخن می­ گویید. حکایت گر جامعه ماست که هر چه از فساد سخن گفته می­ شود در عمل از میزان آن کم نمی­ شود. گاهی به جای مبارزه با مفاسد اقتصادی، باید به آسیب­ شناسی مبارزه پرداخت. یا شاید بهتر است گفته شود به جای حرف از مبارزه باید به خود مبارزه پرداخت.»

نویسنده درباره آثار شوم فساد می نویسد: «مرور بر فهرستی از آثار شوم فساد، کافی است تا ضرورت تحمل نکردن فساد را نشان دهد: توزیع نامشروع و ناعادلانه منابع و فرصت­های اقتصادی، شکل­گیری و گسترش اقتصاد زیرزمینی، غیرقانونی و غیر شفاف، ایجاد نارضایتی عمومی و احساس بی­عدالتی، گسترش بی­اعتمادی، تضعیف فرهنگ کار و وجدان کاری و احساس مسئولیت اجتماعی، تضعیف فرهنگ قانونگرایی.
تلاش در مسیر مبارزه با مفاسد اقتصادی علاوه بر آثار مخرب اقتصادی و اجتماعی، همچنین از این جهت ضروری است که نظامی به نام اسلام، فقه و روحانیت بنا شده است. شیوع فساد اقتصادی، ایمان مردم را تضعیف می­کند، جایگاه روحانیت را مخدوش می­سازد و مردم را نسبت به انقلاب و نظام دلسرد می­کند. به همین دلیل آنها که متعهد به ارزش­های اسلام و انقلاب هستند بیش از دیگران باید نسبت به فساد نگران باشند.»

نویسنده در بخش دیگری از کتاب درباره «فساد زمینه نفوذ دشمن» می نویسد: «فسادپذیری، مقدمه نفوذپذیری است، نفوذ افرادی که به دنبال منفعت بزرگتر هستند و البته نامشروع. چه بسا اگر این روند ادامه پیدا کند، این فسادپذیری زمینه نفوذ بیگانگان را هم فراهم کند. اگر در گذشته فسادپذیری صاحبان قدرت در ایران نبود، برخی قراردادهای ننگین نیز امضا و اجرا نمی شد. آنهایی که دغدغه­ مند استقلال کشور هستند باید نگران فساد باشند.»

مؤلف نگاه سیاسی را راهزن مسیر مبارزه با فساد می داند و مینویسد: «نگاه سیاسی به مفاسد اقتصادی یعنی حب و بغض­های خود نسبت به جناح های سیاسی را معیار پیگیری با مفاسد قرار دهیم. اگر فساد متعلّق به یک جناح سیاسی را نپرداختیم یا باید در مقابل فسادهای دیگران نیز سکوت کنیم یا اگر پیگیری کردیم به تاوان سکوت گذشته این بار متهم به سیاسی­کاری خواهیم شد.»

وی برقراری عدالت و مبارزه با مفاسد اقتصادی را وظیفه اصلی حکومت و وظیفه عمومی و همگانی و همچنین مطالبه اصلی مردم عنوان میکند.