سفر دیدار: سفر به کوهستان های بدخشان و دیدار از مزار ناصر خسرو قبادیانی

معرفی کتاب

ناصرخسرو یکی از شش شاعر بزرگ پارسی زبان است. او همانند حکیم ابوالقاسم فردوسی عمر خود را وقف نوشتن کرد و همانند او خدمت بزرگی به زبان فارسی کرد. ناصرخسرو در برابر مراکز قدرت حاکم در زمان خود ایستاد. او پس از بازگشت از سفر هفت ساله خود از شهری به شهری دیگر گریخت تا سرانجام در روستای حضرت سعید در کوهستان های بدخشان ماندگار شد و به اندیشیدن و سرودن و نوشتن پرداخت و سپس در همانجا درگذشت.

«سفر دیدار» ماجرای سفر محمدرضا توکلی صابری به کوهستان های بدخشان و دیدار از مزار ناصرخسرو است. نویسنده در هزارمین سالروز تولد ناصرخسرو مسیر سفر این شاعر بزرگ را دنبال کرده و شرح سفرش را در کتاب سفر برگذشتنی بازگو کرده است.

او می خواسته است که در ابتدای سفر یا پس از سفر به دیدار مزار ناصرخسرو برود که در ارتفاعات بدخشان در نزدیکی مرز پاکستان و چین قرار دارد، ولی کوشش های او بی نتیجه می ماند. سپس تصمیم می گیرد آخرین تلاش خود را بکند و به تاجیکستان می رود و در شهر دوشنبه با رئیس پلیس فیض آباد به طور تصادفی آشنا می شود.

توکلی صابری بر اساس وعده کمک رئیس پلیس فیض آباد از مرز تاجیکستان وارد افغانستان می شود و از کندوز به فیض آباد می رود و رئیس پلیس را ملاقات می کند. در آنجا رئیس پلیس چهارده سرباز را با او همراه می کند تا او را به جرم ببرند. در آنجا سربازان به او می گویند که خودش باید به تنهایی از آنجا تا روستای حضرت سعید، محل آرامگاه ناصرخسرو، برود. کوشش توکلی صابری برای رفتن به روستای حضرت سعید و دو روستای دیگر و دیدار از مزار یاران ناصرخسرو و توصیف محل و گفتگو با افراد محلی بخشی خواندنی کتاب است.

این سفر در موقعیتی انجام می شود که آن منطقه و نواحی اطراف آن تحت کنترل طالبان بوده است و طالبان تا سه کیلومتری جرم محل اقامت نویسنده رسیده بودند. او پس از دیدار آرامگاه ناصرخسرو به کمک یک راننده محلی موفق می شود از منطقه عبور کرده و خود را به فیض آباد و سپس کندوز رسانده و به دوشنبه برگردد. در این کتاب شرحی از وضعیت مزار ناصرخسرو همراه با اولین عکس ها از آرامگاه ناصرخسرو و یارانش آورده شده است. عکس های آرامگاه ناصرخسرو برای اولین بار در جهان در این کتاب منتشر می شود.

در پایان کتاب ضمیمه ای با عنوان سفالینه بی ارزش آمده است که نقد توکلی صابری بر کتاب «نگاهی نو به سفرنامه» است و در این نقد او به طور قاطع اثبات می کند که سفرنامه را خود ناصرخسرو نوشته است.