نگاهی انتقادی به دانشگاه هاروارد

در بخشی از مقدمه این کتاب می خوانیم: «دانشگاه های پژوهش محور آمریکا مایه رشک جهان اند. ده هاست این دانشگاه ها سرچشمه نوآوری و خلاقیت در خدمت رسانی به جامعه بوده اند. از سوی دیگر، جامعه نیز کالج های دوره کارشناسی را که بخشی از این دانشگاه ها است، اوج فرصت های آموزشی برای جوانان ترسیم می کند. پیوستگی پژوهش و تدریس در دانشگاه ها موجب می شود تا بزرگ ترین متخصصان با دانش آموزان آتیه دار در ارتباط باشند. تمایز بین دستاوردهای هیئت علمی و دانشجویان در دانشگاه های رده بالا هر سال بیشتر می شود. خانواده های بی شماری هستند که آرزو دارند دختران و پسرانشان در هاروارد، پرینستون، ییل و یا استنفورد درس بخوانند. آن ها گرفتن پذیرش از این دانشگاه ها را در حکم به رسمیت شناخته شدن موفقیت فرزندانشان و ثبت نام در این دانشگاه ها را تضمینی برای آینده ای روشن می دانند.

کالج یک دانشگاه پژوهشی باسابقه را می توان نمادی آمریکایی دانست. همه نمادهای آمریکایی ـ حتی مترقی ترینشان ـ می خواهند مورد توجه شهروندان جامعه باشند. البته برداشت فارغ التحصیلان قدیمی هم غلط نیست. کالج های قدیمی تغییرات زیادی کرده اند. تغییراتی که از حد رنگ پوست افراد و تغییرات در ساختمان هایی که فارغ التحصیلان در گردهمایی ها متوجهشان می شوند، فراتر می رود. ساختارهای نهادی قدیمی باقی می مانند ولی بسیاری از آن ها معنای خود را از دست می دهند. برنامه درسی پربارتر از همیشه شده ولی دیگر حول ایده های مشخصی نمی چرخد.

جان کلام اینکه دانشگاه ها نقش تربیتی خود را در قبال دانشجویان فراموش کرده اند. امروزه دانشگاه ها بهتر از همیشه در قالب تولید کننده و مخزن دانش عمل می کنند ولی فراموش کرده اند وظیفه بنیادی آموزش در دوران کارشناسی این است که دانشجویان هجده و نوزده ساله را به بیست و یکی ـ دو سالگی برساند، در رشدشان به آنها کمک کند، تا دریابند چه کسی هستند و کمکشان کند تا هدف بزرگتری را برای زندگی شان جست وجو کنند تا در نهایت هنگامی که کالج را ترک می کنند به انسان های بهتری تبدیل شده باشند.»

نویسنده در بخش دیگری از این مقدمه درباره علت انتخاب دانشگاه هاروارد به عنوان موضوع این کتاب می نویسد: «وقایع اتفاقیه در دانشگاه هاروارد ـ جایی که من بیشتر زمان حرفه ای ام را در آن سپری کرده ام ـ منبع مثال ها و داده هایی است که من تحلیلم درباره آموزش عالی را بر آن بنا می کنم. بسیاری از وقایعی که در هاروارد اتفاق می افتد در جاهای دیگر هم تکرار می شود، پس می توان درباره هر یک از دانشگاه های بزرگ ما، کتاب مشابهی نوشت. با این حال، هاروارد از برخی لحاظ منحصر به فرد است. هاروارد قدیمی ترین دانشگاه آمریکاست و در نتیجه بسیاری از استانداردهای خوب و بد را این دانشگاه وضع کرده و دارای نمادهایی است که در ذهنیت جامعه به عنوان دانشگاهی برتر و متمایز جا افتاده است. تصویری که من از هاروارد به دست می دهم شاید الگووار یا حتی افراطی به نظر برسد، ولی همه حرف هایم حقیقت دارد، مهم است و از وجود روندهایی در سطحی وسیع تر خبر می دهد.»