گروه بی نام

شت جلد کتاب با اشاره به اعضای گروه بی نام می خوانیم: «این تحقیقی است درباره گروهی از میان گروه های بی شمار فعال و مبارز با رژیم پهلوی. این گروه زیرزمینی بنا به علل امنیتی هیچ اسمی بر خود انتخاب نکرده، لذا «گروه بی نام» نامیده می شود. اعضای گروه مرکب از دانشجویان، دانشگاهیان، نظامیان و برخی صاحبان مشاغل آزاد بودند که برای رسیدن به آرمان های اسلامی وارد عرصه پرخطر مبارزه شدند و با حزم و احتیاط ستودنی به آگاهی بخشی و جذب نیرو، برای سرنگونی رژیم و پیروزی انقلاب اسلامی پرداختند.»

در سطوری از مقدمه دکتر جاسبی آمده است: «شرح سرگذشت گروه بی نام نه تنها فصلی از تاریخ انقلاب در کشورمان است که باید گشود، شنید و نقد کرد که بخشی از گنج نهفته در دانش شفاهی ماست. مضاف آنکه به ذائقه ایرانیان که همواره یاور مظلوم و ستایشگر قیام کنندگان بودند، داستان آنها پایدار خواهد ماند و خواهند درخشید تا شاید جام جمی که از بیگانگان طلب می شود و قهرمانانی که در عمق آمریکای لاتین، آسیا و آفریقا جستجو می شود، در سرداران خویش بیابیم و فراتر از یادی که در لفظ، آنها را در قله های درخشان تاریخ جای دهیم.»(ص13)

بخش نخست «تاریخچه احزاب و گروه های مبارز با مشی مسلحانه در دهه 40 و 50 شمسی» در معرفی گروه آمده است: «گروه بی نام از جمله گروه های مذهبی دهه 40 بود که با انگیزه مبارزه مخفی و غیرعلنی علیه رژیم پهلوی و مظاهر فساد شکل گرفت. پایگاه اصلی گروه بی نام در میان جوانان مذهبی و سیاسی ایجاد شد که در حال تحصیل در سال های آخر مقطع متوسطه و یا سال های ابتدایی دوران دانشگاه بودند. حضور در هیات های مذهبی از جمله «هیات متوسلین به علی بن موسی الرضا» مساجد جنوب تهران و محله های انقلابی نظیر پامنار، سرپولک و ... آنها را به عرصه سیاست نزدیک کرد.»(ص87)

مولف در گفتگوی تاریخ شفاهی با دکتر جاسبی درباره تاثیر مطالعات کتب مذهبی و تاریخی بر عملکرد اعضای گروه بی نام آورده است: «از آنجایی که مطالعه کتب تاریخی- سیاسی به ویژه تاریخ معاصر ایران و جهان و نیز شرح چگونگی قیام ها و انقلاب های بزرگ جهان در آگاهی بخشی و تنویر افکار نیروهای مبارز و انقلابی نقش به سزایی داشت، در سال های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و در جریان مبارزه با رژیم پهلوی فعالیت آموزشی و فرهنگی مساجد نیز گسترش یافته بود.»(ص123)