نقطه های خیالی

عنوان “نقطه های خیالی” از بیان رهبر معظم انقلاب (من با مذاکره کردن مخالف نیستم؛ تا هر وقت می خواهند مذاکره کنند! من معتقدم باید دل را به نقطه های امیدبخش حقیقی سپرد، نه به نقطه های خیالی، آنچه لازم است این است) گرفته شد. “نقطه های خیالی” روایت باورمفید بودن «رابطه با امریکا» ومهم تر از آن، باز شدن راه نفوذ بر اثر هر رابطه و «مذاکره» است. روایت عقب نشینی و ضررهایی که بر اساس این باور در کشوردر طول تاریخ انقلاب اسلامی اتفاق افتاده. مذاکره و رابطه با امریکا از مهم ترین دغدغه های امام راحل و رهبر عظیم الشأن ما بوده است به طوری که بارها خطر آن را به مسئولین گوشزد کرده اند.نتیجه مذاکرات برجامی که طبق اذعان امریکایی ها از پیش نوشته و دیکته شده بود (وندی شرمن مذاکره‌کننده هسته‌ای ارشد دولت باراک اوباما رئیس‌جمهور سابق آمریکا درباره متن از پیش نوشته شده برجام، طی اعترافی اذعان می کند «وقتی ما تصمیم به مذاکره با ایران گرفتیم، قبل از آنکه مذاکرات را شروع کنیم، یک توافقنامه کامل 100 صفحه‌ای نوشتیم؛ بنابراین از قبل می‌دانستیم به چه چیز‌هایی می‌خواهیم برسیم. این توافقنامه به طرز باورنکردنی، مفصل و فنی بود”) به خسارت محض انجامید. با این توضیح که تحریم های پیشین یکجا باقی مانده و تحریم های فراوان دیگری به آنها افزوده شدند و روند نفوذ امریکا در این دوره از متوقف کردن پیشرفت های ایران شروع و به نفوذ سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و امنیتی ختم شد. پس از خروج امریکا از برجام، کانال مبادلات مالی و غذایی SPV و اینستکس، وعده های توخالی ای بودند که از طرف های اروپایی برای ادامه تعهدات برجامی و بازدارندگی، کشور را معطل خود کردند.
در مقطع مذاکرات هسته ای جامعه بین یک دوراهی قرار گرفت.دوراهی ای که ریشه در دو تفکر داشت. دوراهی مقاومت و سازش. افرادی که گفتمان سازش را قبول داشتند به قول مسئولین دولتی اعتماد کرده و به باور دولتی ها، اطمینان داشتند که به امریکا به عنوان کدخدا می توان اعتماد کرد و با کوتاه آمدن در برابر خواسته های او شاهد رشد اقتصادی و توسعه و رفاه بود. این باور از سوی جریان اصلاحات و اعتدال به قدری ترویج شد که حتی آب خوردن و ازدواج و ریزگردهای خوزستان هم به مذاکره مشروط و گره خورد.

“بارها گفتم به امریکا اعتماد نکنید” جمله ای است که به شکل های متفاوت در طول این سال ها از زبان رهبر اندیشمند انقلاب شنیده شده است. روایت دیپلماسی غرب گرایی که در این چهل سال تجربه های بسیاری از نگاه به امریکا را با خود حمل می کند. دیپلماسی ای که همه داشته ها، توانایی ها، قوی شدن ها و دارایی های خود را در برابر قدرت توخالی و پوشالی امریکا نادیده می انگارد و برای حل هر مشکلی چشم به بیرون دوخته است و متوهمانه تصور می کند تنها با مذاکره می توان پیشرفت کرد و دیگر زمان، زمان گفتمان است نه موشک و تنها با مذاکره می توان سایه جنگ را از کشور دور کرد.
پروژه تسلیم و سازش در برابر مقاومت یکی از ترفندهایی است که به افکار عمومی القا می کند همه مشکلات اقتصادی و معیشتی از راه سازش امکان پذیر است تا جایی که وقتی بعد از شهادت سردار شهید سلیمانی احتمال این که بار دیگر در مورد مذاکره صحبت شود، به صفر رسیده بود، وزیر امور خارجه کشورمان در گفتگو با نشریه آلمانی اشپیگل در پاسخ به این سوال که «آیا احتمال مذاکره با آمریکا پس از ترور سردار سلیمانی کمرنگ شده است؟ گفت “نه من هرگز این احتمال را رد نمی کنم که مردم رویکرد خود را تغییر دهند و واقعیت را بشناسند. برای ما مهم نیست که چه کسی در کاخ سفید نشسته است. مهم است که آن ها چگونه رفتار می کنند. دولت ترامپ می تواند گذشته خود را اصلاح کند، تحریم ها را برداشته و به میز مذاکره برگردد. ما هنوز در پای میز مذاکره هستیم و این آن ها بودند که میز مذاکره را ترک کردند”
نادیده گرفتن دشمنی های دشمنان و فراموش کردن آن، مهم ترین دلیل چشم دوختن به مذاکره های دوباره و دوباره با امریکا است. توصیه های مهم رهبری در این باره اگر فراموش نشود، زیان ها و خسارت های ناشی از مذاکره با امریکا هم تکرار نخواهد شد