سفر به فطرت گلسنگ: چکامه ها و قطعه ها

بخشی از شعر با عنوان «گل همیشه بهار سخنوری سعدی ست» را در زیر می خوانید:

خزان چو آید و در بوستان مقر گیرد / صفا ز طرف گلستان، ره سفر گیرد
چو آتش است مگر، اوفتاده در تن باغ / که شعله اش همه در جان خشک و تر گیرد
هزار شعله برافروزد از چراغ، انار / وز آن، لهیب خزان، باز تیزتر گیرد
قبای سبز، برون آورد ز تن، گلشن / که تا ز دست خزان، جامه ای دگر گیرد
کلاه و جامه رنگینه خزانی را / یکی به برکند و آن دگر، به سر گیرد
چو تازیانه به کف، باد بگذرد از باغ / چنار خم شود و دست بر کمر گیرد
*
چو آدمی نگرد روزگار فانی گل / سزد که دل ز بقای زمانه برگیرد
بتاب رخ ز جهان زآنکه رو بدین دنیا / هر آن که بیشتر آورد، نیشتر گیرد
بهوش باش ز دستی اگر گذارد تیغ / به دست دیگر خود، گرزِ گاوسر گیرد
مبین که آب رساند تو را به نخل وجود / ببین که از پی افکندت تبر گیرد
بر این تهی دل پر نیش، امید نوش مبند / که دیده ای ز نی بوریا، شکر گیرد؟
در این زمانه کز اهریمنان پاییزی / به جان باغ جهان شعله های شر گیرد،
گُلی ببوی که چون صد خزان بر آن گذرد / مشام روح از آن عطر بیشتر گیرد
بجوی گل ز گلستان سعدی شیراز / که بوستان دلت بوی مشک تر گیرد
گل همیشه بهار سخنوری، سعدی ست / که ژاله هنرش، خرده بر گهر گیرد
مهینه صیرفی چارسوق شعر و ادب / که از زر سخنش، اعتبار، زر گیرد
از اوست پرتوی ار درکلام هر که جز اوست / چنان که پرتو خود را ز خور، قمر گیرد
در آن زمانه به جز سعدی از فروغ سخن / که دیده ای ز حلب تا به کاشغر گیرد؟
معارف بشری را به لفظ پاک دری / نوشته است کزان بهره ها بشر گیرد
هزار صورت گلگون برآورَد به غزل / چنان که باغ گل از شعر او، صور گیرد
بنای نثر گذارد فشرده بر ایجاز / فزون معانی، از الفاظِ مختصر گیرد
نه مرد گفتن و دُر سفتن و سخن، تنهاست / کزو چکاد عمل هم، شکوه و فر گیرد
به گرم پویه جهان را چو خور بپیماید / هزار تجربه از سیرِ مستمر گیرد
*
من این چکامه به سعدی فراز آوردم / ز من، بضاعتِ مُزجاتِ من اگر گیرد
سرود موسوی این چامه را به گرمارود / کزان مسیح نفس، همّتی مگر گیرد