راهی برای رفتن: خاطرات بتول خورشاهی

ناگهان شیء سنگین و سختی بر سرم کوبیده شد. چشمانم سیاهی رفت و با همان حال گیج، دوباره لنگان لنگان پا به فرار گذاشتم. تشنگی زبانم را چون چوب خشکیده ای تلخ کرده بود. دست بر قمقمه ای که همراهم بود گذاشتم. قمقمه شکسته و در پهلوی راستم فرو رفته بود. دست بر پهلویم گذاشتم و به سختی پیش رفتم.

دو مرد، که نمی دانستم ایرانی اند یا خارجی و قمقمة آب از کجا آورده اند، تا خواستند به سر و صورتشان آبی بزنند، با عجله دستانم را جلو بردم و مشتی آب به صورتم زدم. اما نتوانستم آبی بنوشم. دوباره شروع به دویدن کردم. حین فرار همراه جمعیت به خرابه ای رسیده و داخل ساختمان نیمه ساخته ای شدیم. اتاقی بود که چهارچوب پنجره اش شیشه نداشت. با سر و پای برهنه، چند نفری به دنبال هم رفتیم داخل اتاق.

روحانی بلند قدی که جلوی جمعیت حرکت می کرد ناگهان در جا ایستاد. من، که لاغر بودم، پشت سر روحانی ایستادم. شرطه ای که از مقابل به ما نگاه می کرد مرا پشت سر او نمی دید. شرطه کوتاه قد بود و سیاه چهره و کلاه قرمزی بر سر داشت. با دیدن ما به عربی فحش های رکیک می داد. صدایش را که بلند کرد، بقیة شرطه ها هم از در دیگر به اتاق ریختند.

خانمی تقریباً هیکلی نیز همراه ما بود که پشت سر من ایستاده بود و نیروهای آل سعود می توانستند به راحتی او را ببینند. شرطه ها با اسلحه به سوی ما نشانه گرفتند. تا خواستیم بازگردیم، به سمت ما شلیک کردند. گلوله ای به خانم همراه ما اصابت کرد. گلوله هایشان طوری بود که وقتی به بدن کسی می خورد، داخل بدن منفجر می شد؛ مثل گلوله های معمولی نبود. گلوله درون بدن زن منفجر و شکمش دریده شد. روده هایش بیرون ریخت! تمام تنم از خون زن خیس شد. آمدیم فرار کنیم که پای برهنه ام میان روده های گرم و پر از خون زن بیچاره گیر کرد. لنگان لنگان با همان روده ها کشان کشان می گریختم. روده ها به پایم گیر کرده بود و فرصت نداشتم آن را از پایم رها کنم. از این رو، نمی توانستم به راحتی بدوم. فقط یادم هست که در نیمه باز خانه ای توجهم را جلب کرد. به سمت در رفتم. خواستم خودم را داخل خانه بیندازم، دستی مرا عقب کشید و از داخل چهارچوب در بیرونم انداخت! سر برگرداندم، یکی از ایرانیان مُحرم بود که مدام فریاد می زد: «داخل هیچ خانه ای نرین... داخل هیچ خانه ای نرین.» تازه فهمیدم آل سعود پنجرة خانه ها و درهای حیاط ها را باز گذاشته بود تا حین فرار به منازل پناه ببریم و همان جا ماجرای زندگی مان تمام شود.