غروب غیبت

در بخشی از پیشگفتار این کتاب می خوانیم: هر یک از ما در طول زندگی خود، دوستانی داشته ایم که مدتی با انها رفت و امد کرده و پس از چند ماه یا چند سال جدا شده و دیگر آنها را ندیده ایم و به مقتضای «از دل برود هر آنچه از دیده برفت» این ندیدن باعث شده که یاد ایشان را از دل برده ایم و فراموششان کرده ایم؛ اما با افرادی نیز دوست بوده ایم و جدا شده ایم؛ ولی هر از چند گاهی به یادشان هستیم. سرّ این یاد و غفلت چیست؟ قطعا در مورد دوم یک عامل غفلت زا وجود دارد که نمی گذارد آن فرد را به فراموشی بسپاریم.
حال ما در دوران غیبت امام زمانمان به سر می بریم، غیبتی که بس به درازا کشیده و کم و بیش همه ما را در غفلت فرو برده است. طبیعتش نیز همین است که طولانی شدن غیبت، نسیان و غفلت و ناامیدی را در پی داشته باشد. غفلتی که قطع ارتباط و کمرنگ شدن رابطه با آن وجود مقدس را به دنبال دارد و نتیجه قطع ارتباط، گمراهی از مسیر هدایت و غوطه ور شدن در چه کنم چه کنم های زندگی و تحیر در انتخاب مسیر صحیح خواهد بود.
در این کتاب با موضوعاتی همچون «درخواست معرفت و شناخت»، «ولایت دوازده والی»، «بی چون و چرا»، «وصال یار»، «در پناه پشتیبان»، «طول عمر»، «همچون کوهی استوار»، «دولت کریمه»، «ستایش و نیایش»، «شکایت از دوران»، «تمنای عدالت جهان گستر»، «صبح پیروزی»، «احیای دین» و «صفای دل» آشنا می شویم.
در بخشی از کتاب با عنوان بی ون و چرا مطلبی درباره امتحان مؤمنین آمده که به این شرح است: ما انسان ها گاهی خود را در درجات عالیه ایمان می انگاریم و در ابعاد مختلف عمل به دستورات دینی، خود را سرآمد می پنداریم! غافل از این که برخی از درجات ایمانمان، آنچنان سست و بی بنیان است که با امتحانی فرو می ریزد. چنانچه حضرت سیدالشهدا علیه السلام هنگام ورود به کربلا فرمود: مردم بنده دنیا هستند و دین، لقلقه ای بر زبانشان می باشد! تا زمانی که معیشت و زندگی مادی شان تأمین شود، دیندار هستند و هنگامی که با بلاها آزمایش شوند، دین داران اندک خواهند بود.
لذا یکی از سنت های پروردگار حکیم که در آیاتی از قرآن نیز به آن اشاره شده و معیار امتیازدادن او به افراد بشر می باشد، آزمایش کردن آنها است. مؤمن بودن و مؤمن ماندن در فضای زندگی عادی، هنر چندانی نیست، گوهر ایمان زمانی ارزشمند است که انسان در تلاطم مشکلات زندگی، از کوره در نرفته و صبورانه تسلیم قضا و قدر خدای مهربان خود باشد.