مردگان راوی

معرفی کتاب

کتاب «مردگان راوی» تازه ‌ترین اثر داستانی مریم ساحلی است. نویسنده ‌ای که با انتشار اثر پیشین خود، مجموعه داستان «بی ‌خلوتی» نسلی تازه از نویسندگان ایرانی را مژده داد. نویسنده ‌ای که آثارش نه برای افزودن چیزی به ادبیات که برای افزودن چیزی به زندگی مخاطبانشان است. ساحلی در واقع راوی داستان‌ هایی است که قرار است بخشی از ناکجای ذهن و زندگی مخاطبان خود را حرکت غنایی ببخشند و حس و عاطفه و شوق ‌انگیزی را در آنها به حرکت درآورند.

«مردگان راوی» در قاب تازه ‌ترین اثر داستانی این نویسنده تجربه جدیدی در این راه است. داستانی از زبان مردگان. از زبان آنهایی که رخت از جهان بر بسته ‌اند و از این زاویه به زیست و زندگی پیرامون ما نگاه می ‌کنند.

اتفاقی که در این کتاب رخ داده است روایتی از زاویه افرادی است که دیگر نمی ‌توانند و نمی‌ خواهند به دنیا دلبستگی داشته باشند و نه آنچه روایت می ‌کنند و این می‌ تواند منجر به اتفاقی در حال و روز قهرمان‌ های داستان‌ شان شود. آنها اهل روایت در ماضی بعید هستند. روایت در زمانی که جایی در گذشته شروع شده و در همان گذشته نیز به پایان رسیده و یا به حال خود رها شده ‌اند.

ویژگی روایت داستان تازه مریم ساحلی در مقید نبودنش در روایت است. او راوی خاصی برای کتاب خود انتخاب کرده است و این راوی به تناوب به زیست و فعل زندگان و مردگانی در فراخنای داستان گریزی می‌ زند. شور شاعرانه زبان ساحلی در این کتاب نمونه ‌ای است قابل توجه از خلق زبانی انحصاری و فاخر برای داستان پردازی.

آنچه ساحلی در «مردگان راوی» به این اعتبار بازگو می‌ کند نه یک روایت داستانی صرف با فراز و فرودهای داستانی که روایتی است دو یا چند لایه از زندگی و زیست در جهان جاری و نیز جهان جاری پس از زندگی.

«مردگان راوی» همانند اثر داستانی دیگر مریم ساحلی «بی‌ خلوتی» اثری است آکنده از ایده‌ های داستانی. اثری که مخاطب خود را دائماً به تأملی شاعرانه در برش ‌هایی از زندگی جاری در بطن اجتماع جاری در ایران معاصر وا می‌ دارد. داستانی که بی ‌آنکه اصرار داشته باشند تا در جغرافیا و یا موقعیت زیستی ویژه‌ ای روایت شود، از حیث ایده و پلات داستانی مخاطب خود را شگفت‌ زده می‌ کنند و این شگفت‌ زدگی نیز نه ناشی از سر حوادث که از حیث سرنوشتی است که داستان برای مخاطب خود تدارک دیده و به کار روایت آن دست زده است.

داستان بلند «مردگان راوی» همچون دیگر اثر داستانی ساحلی نماینده ‌ای شایسته برای ادبیات پرورش دهنده ایده ‌های نو است. ادبیاتی که می‌ توان آن را داستان پردازی غنایی نام گذاشت، چرا که غنا در این ادبیات حاصل امواج کلماتی است که اندیشه‌ های بلند نویسنده را با خود حمل می ‌کنند و نه شور و وزن کلماتی که به دنبال هم تکرار می‌ شوند.