شکنجه گران می گویند...

معرفی کتاب

کتاب «شکنجه گران می گویند» نوشته ی "قاسم حسن پور" که خاطرات و اعترافات بهمن نادری پور (تهرانی) و فریدون توانگری (آرش) دو تن از مشهورترین شکنجه گران ساواک شاه در دوران پایانی آن، بخش عمده ی آن را تشکیل می دهد.
انتشار اسناد مربوط به مبارزات دوران قبل از انقلاب در جمهوری اسلامی، همواره با تحریف ها و سانسورهای فراوانی همراه است. در این اسناد و نوشته ها معمولا مبارزات ضددیکتاتوری همه ی مخالفین کنونی حکومت ایران، حذف شده و نادیده گرفته می شود. با این حال، کتاب اخیر، گوشه هایی از رفتار ساواک شاه با مخالفین خود را آشکار می کند.
بهمن نادری پور (تهرانی) و فریدون توانگری (آرش)، دو تن از شکنجه گران معروف رژیم گذشته هستند که بیشتر مبارزان و انقلابیونی که زندان رفته اند، آنان را می شناسند. جسته و گریخته در خاطرات بازگو شده آنان، قساوت تهرانی و آرش بیان شده، اما تاکنون به طور خاص، کتابی درباره آنها نگاشته نشده بود.
کتاب حاضر، اعترافات تهرانی و آرش است که پس از انقلاب در زندان یا در دادگاه بیان کرده اند و سپس در روزنامه ها چاپ شده و اینک با مستندسازی به چاپ رسیده است.
این کتاب پس از تبیین نقش دستگاه اطلاعاتی در رژیم پهلوی و جایگاه آن در فصل نخست، زمینه های پیدایش کمتیه مشترک ضدخرابکاری را در فصل دوم بررسی می کند. کمیته مشترک ضد خرابکاری به علت ناهماهنگی بین شهربانی و ساواک تشکیل و کمیته سوم ساواک و بخشی از شهربانی با یکدیگر ادغام شده و کمیته مشترک به وجود می آید. این کمیته، بازداشتگاهی داشته که تهرانی، شکنجه گر معروف در آن از مبارزان اعتراف می گرفته است. بازداشتگاه موقت کمیته مشترک، گاه به زندان تبدیل می شده و حتی مواردی بوده که تا سه سال فردی را آنجا نگه می داشتند.
در فصل سوم، نخست به این موضوع پرداخته شده که آیا شاه از این شکنجه ها خبر داشته یا نه؟ تهرانی اعتراف می کند که همه موارد در بولتن هایی به اطلاع دربار نیز می رسیده است. پس از آن، انواع شکنجه های آن دوران با آوردن خاطرات افراد بیان شده است.
مولف در فصل چهارم، فضای باز سیاسی پس از سال ۵۵ را بررسی کرده است. در این سال، دمکرات ها در آمریکا به ریاست جمهوری می رسند و بر رژیم فشار وارد می کنند که فضای بسته و استبدادی کشور را تلطیف کند. به همین علت، فضای باز سیاسی در دستور کار قرار می گیرد و در همین راستا، به حقوق بشر توجه می شود. این فضای باز سیاسی، تنها به دلیل وجهه بین المللی آن بوده و بنا بر اعترافات تهرانی و دیگران، در باطن دستور آمده بوده که به هر ترتیبی شده، مبارزان انقلابی سرکوب شوند. تهرانی می گوید: «از سال ۵۶ که مسئله حقوق بشر و فضای باز سیاسی در ایران اعلام شد، ساواک روش جدیدی را در پیش گرفت. به این ترتیب که کادرهای مخفی را اگر دستگیر می شدند، پس از شکنجه با سیانور و وسایلی که احتمالا مجهز به صداخفه کن باشد از بین می بردند». در پایان فصل، اواخر عمر کمیته مشترک و سپس در فصل پنجم با عنوان «فروپاشی دژ»، تصرف و تسخیر کمیته مشترک و دستگیری شکنجه گران بازگو شده است.
فصل ششم اعترافات تهرانی، آرش و بقیه در هشت جلسه اعترافات دادگاه است. پایان بخش این فصل، اعترافات دیگر بازجویان و شکنجه گران ساواک بوده و پس از آن، فهارس آمده و سپس از صفحه ٣٣۵ تا پایان کتاب اسناد و عکس ها آمده است.