سارا عرفانی، نویسنده ای که شغل اصلی اش را «مادری» می داند

نویسندگان مرتبط : سارا عرفانی

یکشنبه 8 تیر 1393

متن خبر
نظرات کاربران

صحبت کردن با نویسنده ها، همیشه شیرینی خاص خودش را داشته است. چه کتاب هایشان را خوانده باشیم و چه نخوانده باشیم، چه کتاب را دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم، معلوم است که آن ها نویسنده اند و نمی گذارند حرف هایشان بماند. آن ها پر از منطق و دلیل برای نوشتن کتاب هایشان و هر سوال دیگری که بپرسی هستند. کتاب «لبخند مسیح» هم از همان کتاب هایی است که آنقدر در عرصه ادبیات صدا کرد که طرفداران و منتقدان زیادی پیدا کرده و هر روز هم به جمعیت هر دو طرف اضافه می شود . «سارا عرفانی»، نویسنده لبخند مسیح و چندین کتاب دیگر در حوزه دفاع مقدس، نامزد دریافت جایزه شهید حبیب غنی پور و برگزیده جشنواره بانوی فرهنگ شده است.

راستش برای گذاشتن قرار مصاحبه، چند روزی صبر کردیم تا خانم عرفانی بتواند برنامه اش را با دخترهای کوچکش هماهنگ کند و یک وقت خالی چند ساعته پیدا کند و به دفتر رجانیوز بیاید؛ بنابراین نباید از دستش می دادیم. در باشگاه چانه زنی، با سارا عرفانی درباره همه چیز حرف زدیم. از دوران دبیرستانش، نوشتن اولین داستان ها، وبلاگ و شبکه های اجتماعی تا کنار هم قرار گرفتن مادر دو بچه کوچک بودن و نویسندگی.

متولد چه سالی هستید؟

متولد 61 هستم.

اهل کدام محله از تهران هستید؟

ما کلاً بی وطن هستیم. بعد از ازدواج که تقریباً هر یکی دو سال جایمان را عوض کردیم.

در چه رشته ای تحصیل کرده اید؟

معارف خواندم.

یعنی در دبیرستان انسانی خواندید دیگر؟

انسانی گرایش معارف. مدرسه شهید مطهری بودیم که در آنجا اختصاصاً رشته معارف داشت.

رتبه تان در کنکور چقدر بود؟

3000، نمی دانم خوب حساب می شود یا بد؟!

و در دانشگاه؟

دانشگاه شاهد و رشته الهیات، گرایش فلسفه.

چرا معارف خواندید؟ انتخاب خودتان بود یا خانواده؟

آن اول که انتخاب خانواده بود. می خواستند جوّ دبیرستان به نسبت جوّ بهتری باشد. در دبیرستان هم مشاوری داشتیم که با تک تک بچه ها صحبت می کردند و می گفتند شما در دانشگاه فقه یا فلسفه را انتخاب کنید. می خواستند بچه ها رشته های مرتبط با معارف را انتخاب کنند. یادم هست تا سوم دبیرستان هم مخالفت می کردم و می گفتم این کار درستی نیست که معلم ها اصرار خاصی دارند. اصلاً قبول نداشتم و می گفتم می خواهم به یکی از رشته های علوم انسانی که هیچ ربطی به معارف ندارد بروم. بعد در همان بازه یک سال، یک سال و نیم کتاب «مردی در تبعید ابدی» آقای نادر ابراهیمی را خواندم که کاملاً فضای ذهنی ام را عوض کرد.

یعنی بعد از خواندن کتاب نظرتان عوض شد که آن شیوه درست بود؟

آن کار که درست نبود. هنوز هم معتقد بودم آن روش صحیح نبود. هر کسی مختار بود هر رشته ای را که خودش می خواست انتخاب کند، ولی موقعی که آن کتاب را خواندم یک علاقه شخصی به وجود آمد که بعد از آن همه چیز به ترجیح خودم بود.

در این تغییر موضع آدم خاصی تأثیر داشت یا همان کتاب مؤثر بود؟

آن کتاب مؤثر بود، چون خیلی شیرین مطلب را بیان کرده بود. هنوز هم آن کتاب را به دوستان معرفی می کنم، چون نادر ابراهیمی خیلی شیرین زندگی ملاصدرا را در آن کتاب آورده بود و یک سری بحث های ساده فلسفی را در آن کتاب مطرح کرده بود. الان هم هر کسی آن کتاب را بخواند، خیلی قابل فهم است و اصلاً این طور نیست که بگوییم کتاب سختی است.

نوشتن را از کی شروع کردید؟ از دوران مدرسه می نوشتید؟

در آن زمان خیلی کم می نوشتم، مثلا در حد داستان های کوتاه. یک رمان هم نوشتم که به دفاع مقدس مربوط می شد.

نتیجه اش چه شد؟

خب ضعیف بود. موقعی که معلم داشت درس می داد من داشتم رمانم را در برگه های A4 می نوشتم و می دادم دو سه تا از بغل دستی هایم هم می خواندند. اما در حد آن دوران و در آن سن به نسبت خوب بود.

از دوران مدرسه و دبیرستان، می خواستید چه کاره شوید؟

از دبستان کلاً دوست داشتم معلم شوم. خیلی علاقه داشتم. الان که فکرش را می کنم می بینم شاید دلیل این همه علاقه ام به معلمی این بود که هنوز که هنوز است خیلی دوست دارم چیزهایی را که بلد هستم با دیگران به اشتراک بگذارم.

خب چرا معلم نشدید؟

بعد از این که لیسانسم را گرفتم، چندوقتی دنبال معلم شدن بودم ولی خب می دانید که معلم های رسمی باید تربیت معلم بخوانند و یک سری شرایط خاص دارد.

شما هم دیگر پی اش را نگرفتید؟

نه دیگر، همان زمان به چند تا مدرسه غیرانتفاعی سر زدم ولی مسئولینش اصرار زیادی داشتند که معرفتان کیست و باید حتماً کسی شما را معرفی کرده باشد و من هم معرف خاصی نداشتم.

نوشتن کتاب "لبخند مسیح" را از چه زمانی شروع کردید؟

تقریباً از سال 81، 82. هنوز دانشجو و سال آخر دانشگاه بودم که این داستان را نوشتم و برای سوره مهر بردم.

و آن ها چه جوری یک آدم ناشناس را قبول کردند؟

من واقعا هیچ کس را نمی شناختم و بدون هیچ معرفی به سوره مهر رفتم. روال کار در سوره مهر این است که اگر کسی کاری داشته باشد به کارگاه قصه و رمان می دهد. در آنجا می خوانند، اگر خوب باشد تأیید می کنند و اگر بد باشد، رد می کنند.

اگر برای کتابتان معرف داشتید استفاده می کردید؟

واقعیتش این بود که دو سه تا از داستان هایم را آقای احمد دهقان خوانده بودند. آن زمان ایشان داستان های مرا می خواندند و ایرادهای آن را می گرفتند. «لبخند مسیح» را که خواندند، گفتند: «این کارت خیلی خوب است». چندان ایرادی هم به آن نگرفتند و گفتند: «ببر هر جا می خواهی چاپ کن». گفتم: «کجا ببرم؟» گفتند: «اگر دوست داشتی ببر سوره مهر». گفتم: «شما کار خاصی نمی کنید؟» گفتند: «نه، خودت ببر که روند سالمی را طی کند». در واقع اصرار ایشان به این بود و الان می فهمم که وقتی می پرسید معرف داشتی یا نه؟ آدم محکم بگوید نه. ایشان هم حتماً نیتشان این بود که بعداً کسی نگوید چون آقای دهقان گفته است قبول کرده اند.

خلاصه، داستانتان را به سوره مهر بردید و خواندند و تأیید کردند.

بله و مدت زمان خیلی زیادی هم طول کشید. شاید شش یا نه ماه طول کشید. بعد گفتند کارت تأیید شده است و برای چاپ می رود.

اولین کسی که کتاب شما را خواند چه کسی بود؟

قبل از چاپ؟

بله.

آقای دهقان کارهایم را کم و بیش می خواندند. لبخند مسیح را هم ایشان برای اولین بار خواندند و من را تشویق کردند.

خانواده چطور؟

خانواده ام خیلی نمی خواندند. البته خیلی کمک و تشویق می کردند. مثلا در داستان های دفاع مقدس، پدرم با خاطره ها و تعریف هایشان از جبهه و جنگ خیلی به من کمک می کردند. در روال چاپ داستان ها هم خیلی زحمت می کشیدند. داستان هایم را می بردند، می آوردند.

و وقتی اولین کتابتان چاپ شد و به دستتان رسید چه حالی داشتید؟

موقعی که کتاب را به سوره دادم هنوز مجرد بودم. وقتی روند گرفتن جواب خیلی طولانی شد، دیگر عقد کرده بودم، اما یادم است که شماره همسرم را به کارگاه داده بودم و ایشان مرا شگفت زده کردند.

از طرف انتشارات به من گفته بودند که کارهایش دارد انجام می شود و کم کم خبرتان می کنیم؛ اما یک روز بی خبر به همسرم زنگ زده بودند و او هم یک دفعه کتاب را به خانه آورد. خیلی روز خوبی بود.

موضوع لبخند مسیح دغدغه تان بود یا نه؛ به خودتان گفتید یک چیزی می نویسم و این موضوع به ذهنتان رسید؟

من فکر می کنم خیلی چیزها در فضای ذهنی آدم ها تاثیر دارد. شاید حضور طولانی پدرم در جبهه و یا انتظارهایی که مادرم در زمان بارداری من، برای برگشت پدرم از مناطق می کشیده روی من تاثیر گذاشته باشد که من در دوران راهنمایی و دبیرستان، در این فضاها باشم. اینکه دوست داشته باشم فیلم های دفاع مقدس ببینم و کتاب هایش را بخوانم. برای همین آن موقع بیشتر دوست داشتم داستان های این تیپی و با فضای مذهبی بنویسم. در همان دوران یک داستان هم نوشتم.

در باره دفاع مقدس؟

بله، ولی مناسب چاپ نبود. من هم به خاطر اینکه آن فضا را ندیده بودم و همه چیز به شنیده هایم محدود می شد، تصمیم گرفتم اول موضوعاتی را انتخاب کنم که بیشتر با آنها در ارتباط هستم. من فلسفه می خواندم و بیشتر با دوستانمان در شبکه های اجتماعی و اینترنت بحث های فلسفی می کردیم. یک مدت با یک کشیش مسیحی صحبت می کردم. چند وقت بعدش یک خانمی ایسلندی بودند و درباره تعدد زوجات یا صوفی گری در اسلام سئوالاتی داشتند. دانش زیادی نداشتم، ولی همین سئوالات باعث می شدند بروم تحقیق کنم و ببینم چه هست، چه نیست. این اتفاقات و دغدغه های ذهنی خودم باعث شد ایده «لبخند مسیح» به ذهنم برسد.

کتاب های بعدی چه؟

چند تا کار درباره زندگی شهدا نوشتم. کتاب «از جنس خدا» و کتاب «سردار استقامت» که برای یکی از سرداران استان خراسان است. «پروانه ای که سوخت» زندگی شهید نواب صفوی است. بعد هم «دلاور مرد سیستان» که جزو قصه های فرماندهان است.

بعد از چاپ «لبخند مسیح» واکنش ها به چه صورت بود؟

هر کسی در مواجهه با این داستان حسی دارد. ممکن است کسی آن قدر سطحش بالاتر باشد که واقعاً کمکش نکند؛ اما کسی به من ایمیل زد که این کتاب خیلی کمکش کرده است. این ایمیل خیلی خوشحالم کرد که این کتاب توانسته است برای حتی یک نفر حس به این خوبی ایجاد کرده باشد.

برخوردتان با نقد چطور است؟ با این کتاب چه برخوردی شد؟

نقد را خیلی می پسندم. در جلسات نقد گاهی همسرم یا دوستانم می گویند چقدر سکوت کردی! چرا اعتراض نکردی؟ حتی اگر یک منتقد حرف غیرمنطقی هم بزند، خیلی اصرار ندارم اثبات کنم آن حرف غیرمنطقی بوده است.

یعنی هیچ وقت صحبت نمی کنید؟

چرا، اگر فرصت مناسب پیش بیاید صحبت می کنم، ولی اگر نیاید در آن جلسه اصرار ندارم حتماً به او اثبات کنم دارد اشتباه می کند. گاهی اوقات دوستانم می گویند که وقتی درباره کارت این طوری حرف می زنند، اشک ما برایت در می آید، ولی من واقعا چنین حسی ندارم. نقدها را می شنوم. بعضی ها را قبول دارم، بعضی ها را هم ندارم. من نقدها را می خوانم و متوجه ایرادهای کارم می شوم یا می بینم که نقد غیرمنصفانه بوده است که همه اینها برایم راهگشا است. ولی یک بار نقدی را خواندم که غیرمنصفانه بودنش خیلی زیاد بود و بیشتر از آن که داستان را نقد کند، شخصیتم را نقد کرده بود؛ در حالی که شخصیت مرا نمی شناخت و بر اساس دیدگاه های خودش از روی کتاب نقد کرده بود که خیلی جالب نبود و زبانش زبان غیرمنصفانه ای بود. آن نقد مرا ناراحت کرد و مدتی بعد در وبلاگم جواب دادم.

چه شد که وبلاگ زدید؟

خیلی مقاومت کردم که وبلاگ نویس نشوم. به این کار علاقه نداشتم. دبیرستان که بودیم وبلاگ نبود. دانشجو که بودیم وبلاگ نویسی کم کم داشت باب می شد. شاید یک دلیلش این باشد که نویسنده اگر وبلاگ داشته باشد، یک جوری خودش را خالی می کند و دیگر آن فشاری که باید رویش باشد که داستان بنویسد نیست و کمتر می نویسد. همسرم چون وبلاگ نویس بودند، بعد از ازدواجمان گفتند بیا وبلاگ را با هم بنویسیم و اداره کنیم. ایشان خیلی وبلاگ می نویسد. اوایل من خیلی نمی نوشتم، ولی بعد ایشان گفت دید و فکرت را در وبلاگ بنویس شاید برای بقیه هم مفید باشد. اوایل گاهی می نوشتم، ولی الان دیگر طوری شده است که ایشان چون فرصت نمی کند، بیشتر من می نویسم.

این نوشتن بهتر از ننوشتن است؟

باید آدم بتواند حد تعادل را رعایت کند. شاید برای بعضی ها که کار حرفه ای شان باشد، این طور نباشد و بتوانند راحت بنویسند. چیزهایی هم که تا حالا نوشته ام، فشار خاصی بوده، دغدغه ای شده، اذیت کرده و باعث شده است که آدم با نوشتن آن حس را تخلیه کند، ولی وقتی می نویسی حس نوشتنت ارضا می شود.

مزاحم نویسندگی تان نیست؟

خیلی با هم تعارض ندارند، مخصوصاً اگر نویسندگی به صورت حرفه ای نباشد. منظورم از حرفه ای نبودن این است که مثلاً سر کار بروی و ناچار باشی همیشه بنویسی.

برخورد همسرتان با کار شما چگونه است؟

خیلی تشویق می کند و تشویق هایش گاهی تبدیل به تهدید می شود و می گوید زودتر بنویس و تمامش کن. تشویق هایشان خیلی شدید است.

کارتان برای رسیدگی به خانه و خانواده مشکلی ایجاد نمی کند؟

نه، تعارضی ایجاد نمی کند. خیلی ها به من می گویند که چه کار خوبی داری! چون آدم هم در خانه است و هم کار اجتماعی دارد. به هر حال شرایط خودش را دارد و البته شاید گاهی اوقات سختی هایی هم داشته باشد. آدم در این کار خیلی بیرون نمی آید، در حالی که بعضی ها دوست دارند دائم بیرون بروند و در خانه افسرده می شوند. شکر خدا که من این طور نیستم. راستش من چون از اول ازدواج کاری به مفهوم کار بیرون نداشتم، بد عادت شده ام. من پنج سال دبیر سرویس داستان سایت «لوح» بودم و در خانه کار می کردم و ماهی یک بار جلسه می گذاشتیم. کار خیلی خوبی بود و با نویسنده ها آشنا می شدم و در نشست و همایش همدیگر را می دیدیم و صحبت می کردیم. شاید اگر حضور دائمی داشتم فوایدی داشت، اما این که در خانه کار می کردم راحتی ها و حسن های خودش را داشت؛ ولی بعداً که بچه دار شدم، کار در خانه برایم ایده آل بود. وقتی بچه به دنیا آمد تا یک سال، یک سال و نیم همچنان در سایت لوح بودم.

یعنی متوقف نکردید.

نه، اصلاً! چون هفته ای یکی دو مطلب باید می گذاشتیم، چندان کار سخت و زمانبری نبود. وقتی بچه آمد، کارهای دیگر در مقابل آن خیلی بی اهمیت شد. شاید بعضی ها حتی کارهای این مدلی شان را رها کنند و کنار بگذارند، ولی من سعی کردم همه اینها را در کنار هم مدیریت کنم. بعد از آمدن بچه هم جشنواره لوح را مدیریت می کردم.

سخت نبود؟

نه، خیلی. سختی اش در این حد بود که گاهی که لازم بود بیرون بروم و باید کسی را پیدا می کردم که بچه را پیش او بگذارم. مادرم، خواهرم یا کس دیگری که یک روز بچه را نگه دارند و من بیرون بروم و کارهایم را انجام بدهم و فردایش در خانه باشم که خیلی به بچه فشار نیاید.

کار زن در بیرون از خانه چطور؟

به نظر من کار بیرون از خانه اگر بچه کوچک داشته باشد، اجحاف در حق بچه است. درباره همین موضوع در وبلاگم مطلبی نوشتم با عنوان من یک مادرم با افتخار!

پس آنقدر برایتان با اهمیت بوده که به موضوع وبلاگ تبدیلش کردید.

بله؛ چون می دیدم دوستانم با درسی که خوانده اند یا با سابقه کاری ای که داشتند، وقتی به آنها می گفتی چه کار می کنید؟ با لحن ناراحتی می گفتند بچه داری که انگار متضرر شده اند. من این حس را نداشتم. روحیه ام طوری نیست که بتوانم در روی کسی بگویم که اشتباه فکر می کنی. اتفاقا به نظرً خیلی عالی است که زنی بتواند در یکی دو سال بسیار حساس اول زندگی فرزندش در کنارش باشد؛ چون بچه خیلی کار دارد و نمی شود او را به هر کسی سپرد یا در مهد گذاشت و شرایط ایده آلی است که مادر چند سال اول را پیش بچه باشد و این باعث شد آن را در وبلاگم نوشتم.

در این دوره ننوشتید؟

چرا، مطهره، دختر اولم که یک ساله شد، شروع به نوشتن رمان کردم. از یک سالگی او تا الان که چهار ساله است این رمان را نوشته ام و الان در حال ویرایش آن هستم. اصلا هم ناراحت نیستم.

فکر نمی کنید جلوی پیشرفت شما را گرفته است؟

نه، هر چیزی در زندگی جای خودش را دارد، چون ممکن است آدم در نویسندگی پیشرفت کند، ولی آن بچه ضربه بخورد. ضربه ای که به روح و روان بچه می خورد قابل جبران نیست. بچه در سال های اول نیاز زیادی به مادر دارد. یکی از دوستان می گفت خانمی را می شناسد که بچه پنج ماهه اش را از کرج می آورد و پیش مادرش می گذارد و سر کار می رود برای 100 یا 200 تومان حقوق! چون آن خانم و موقعیتش را نمی شناسم، نمی توانم قضاوتی بکنم. شاید نیاز مالی داشته باشد که دیگر جای چون و چرا نمی گذارد، ولی اگر به دلایلی مثل استقلال اقتصادی یا از خانه بیرون آمدن و در جامعه بودن است، ضربه ای به بچه می خورد که با هیچ پولی جبران نمی شود. شاید اگر در خانه بماند، خداوند امکان بهتری را برایش فراهم کند و یا شاید این امتحانی باشد که اگر انسان صبر و تحمل کند، قطعاً بعد از آن شرایط بهتری برایش فراهم می شود.

دخترتان می داند که مادرش نویسنده است و کتاب می نویسد؟

می داند که کتاب دارم. گاهی که به کسی کتاب می دهم، می گوید این کتاب مامانم است. کوچک تر که بود می گفت کتاب مامانم را به خودش پس بدهید. در همین حد که می بیند کتاب را هدیه می دهم. داستان که می نویسم یا می خوانم، می گوید مامان آن را ولش کن و بیا بازی. هنوز دید درستی نسبت به نوع کار من ندارد. چهار سالش بیشتر نیست.

شما سردبیر سایت «مادر بانو» هستید. مادربانو چطور راه افتاد؟

در سیر مطالعاتی که می کردم یا در تجربه های خودم وقتی به خیلی مسائل می رسیدم که فکر می کردم برای دیگران مفید است. مثلاً مادرها گاهی خسته می شوند و بچه ها را دعوا می کنند. یک بار در وبلاگم پیشنهاد دادم که وقتی می خواهید بچه را دعوا کنید یا لجتان گرفته است، در چشم های بچه نگاه کنید، چون موقعی که کار می کنیم یا می خواهیم بچه را دعوا کنیم در چشمش نگاه نمی کنیم و با او مثل موجود زنده رفتار نمی کنیم، ولی اگر در چشم هایش نگاه کنیم، بلافاصله آرام می شویم و دل مان نمی آید او را دعوا کنیم.

و این ها کم کم باعث شد به فکر راه انداختن یک سایت مادرانه بیفتید؟

بله؛ همسرم چون خودشان طراح سایت هستند گفتند حالا که حجم این نوع موضوعات زیاد شده است، یک سایت مادرانه با کمک چند مادر دیگر راه بیندازید و با هم بنویسید و تجربه های خود را با دیگران به اشتراک بگذارید. ادعا ندارم سایت ما سایت خیلی قوی ای است. هنوز خیلی برای پیشرفت جا دارد و هنوز تا آن طرح اصلی خیلی مانده است، ولی واقعاً یک سایت خوب مادرانه کم داریم. می خواستیم کسانی که سبک زندگی مادرانه اسلامی را قبول دارند، به این سایت بیایند. در باره همه چیز، نکات بهداشتی، سلامت، بازی هایی که می شود با بچه ها کرد، کتاب هایی که می شود برای بچه خواند، کتاب هایی که خود مادر باید بخواند.

چه کسانی کمکتان می کنند؟

یک سری دوستان وبلاگی هستند که برای مطالب سایت وقت می گذارند و به مرور دوستان دیگری هم پیدا کردیم. الان چند خانم دکتر هستند که دارند خیلی کمک می کنند. ما برای مادربانو هیچ حمایت کننده مالی نداریم و سایتمان کاملاً بدون حامی دارد جلو می رود. حتی گاهی پیش آمده است که مثلاً عکاسی عکسی داده است که استفاده کنیم و خودمان به عنوان تشکر مبلغی را پرداخت کرده ایم.

هیچ وقت اعتقادات و یا حجاب شما، باعث از دست دادن یک سری از موقعیت ها برایتان نشده است؟

باید واقع بین باشیم. ممکن است چادر در بعضی مواقع دست و پاگیر هم باشد و نگذارد آدم خیلی کارها را راحت انجام بدهد؛ من با چادر کوه هم رفته ام، ولی بعضی کارها را واقعاً نمی شود با چادر انجام داد. شما با چادر نمی توانید فوتبال بازی یا صخره نوردی کنید. منتهی آدم باید ببیند کدام یک برایش اهمیت بیشتری دارد. حجاب با موقعیتی که تا حالا داشته ام تضادی نداشته است. برای من مشکلی پیش نیامده، ولی شاید برای کس دیگری با حرفه یا استعداد دیگری پیش آمده باشد. چادر در جاهایی محدودیت ایجاد می کند که لازم است و آدم را از خیلی چیزها حفظ می کند. باید سختی ها و لذت هایش را با هم دید، چون اگر همه اش لذت بود که همه قبول می کردند و ارزشی هم نداشت. به هر حال این انتخاب، انتخاب ارزشمندی است.

انتخاب خودتان بود؟ از چه سنی؟

هم خودم و هم خانواده ام. کوچک که بودم گاهی سرم می کردم و گاهی نمی کردم، اما از نه سالگی چادر سرم کردم. مامانم می گویند به من می گفتند بچه است و اذیت می شود و من می گفتم خودش خواسته است، من اصرار نکرده ام. دختر خودم هم همین طور است. در آینده نمی دانم چه می شود و ممکن است هر اتفاقی بیفتد. حالا که گاهی خودش اصرار می کند که چادر سرش کند، ولی من هیچ وقت مجبورش نکرده ام.

سختش نیست؟

نه. حتی یک روز دیدم دارد با چادر با بچه ها در پارک بازی می کند. گفتم این را کنار بگذار، ولی قبول نکرد. این نشان می دهد وقتی آدم کاری را دوست داشته باشد، همه سختی هایش را هم می پذیرد. تا آخر هم که در آن پارک بودیم، همه گفتند چادرت را در بیاور، اما گوش نداد. گاهی هم نمی خواهد و من هیچ اصراری نمی کنم، مخصوصاً که هنوز چهار سال هم بیشتر ندارد. خدا را شکر که فعلا خدا برایمان خواسته است که خودش این طور تمایل دارد چادر سر کند.

برای سوال آخر، درباره آخرین کارتان هم توضیح می دهید؟

این کار آخرم را سه سالی هست مشغول نوشتن آن هستم. اسم آن «فصل وصل» که احتمالاً باید تا شهریور به ناشر بدهم. موضوع رمان من در فضای زیارت امام رضا(ع) است. یک داستان عاشقانه آرام است که در فضای زیارت اتفاق می افتد.

چرا پروسه نوشتنش انقدر طولانی شد؟

مطهره که یک ساله شد، توانستم شروع کنم و چون نوشتن یک تمرکز صد در صدی می خواهد، با وجود بچه ها هنوز نتوانستم تمامش کنم. مثلاً بافتنی را با حضور بچه هم می شود بافت و حتی کتاب را هم می شود خواند، اما نوشتن حداقل به دو سه ساعت تمرکز نیاز دارد، به همین دلیل مواقعی که بچه ام بیدار بود هیچ وقت نتوانسته ام چیزی بنویسم.

خیلی ممنون از وقتی که گذاشتید. امیدوارم همیشه موفق ببینیمتان.

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.

نام و نام خانوادگی

پست الکترونیک

نظر

کد امنیتی