loader-img
loader-img-2
بعدی
بعدی بازگشت
بعدی بازگشت

گفت وگو با پرستار و عروس شهریار

نویسندگان مرتبط : محمدحسین شهریار

در گفت وگوی متفاوت با پرستار و عروس شهریار به نکات زیبایی اشاره شده است که از جمله این موارد می توان به عیادت حضرت آیت الله خامنه ای از این شاعر اشاره کرد.

دوشنبه 7 مهر 1393

هرگاه از شهریار نامی برده می شود حواشی زندگی او نیز جالب توجه است از بیماری و دوران جوانی اش و... از این رو مصاحبه ای منتشر نشده را با عروس وی که ابتدا پرستارش در دوران بیماری بود برای اولین بار منتشر می کنیم که در زیر می خوانید. این مصاحبه حاصل گپ و گفت وگوی ویژه ایرج نوبهار با پرستار شهریار در منزل وی در تاریخ 2/5/89 است که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار فارس قرار گرفت.

خانم سیما سیف زاده متولد 11 دی ماه 1334، تبریز، کارشناس پرستاری شاغل در بیمارستان های تبریز از 19 آذر 1366 تا آخر روز لحظه حیات باعزت استاد محمدحسین شهریار در بیمارستان مهر تهران پرستار ویژه و همدم و انیس استاد بوده و سیما زنی فرهیخته و فاضل، پرستاری غمخوار و دلسوز و مهربان، متین، باوقار، مؤمن و متعهد، نجیب و اصیل است.

عاشق و شیفته شعرهای عاشق بیمار خویش بوده و می دانم در تمامی لحظات بیش از استاد هم درد و آلام شهریار و همه دوستداران شهریار را حس می کرد و تقدیر این بود.

بنا به دلایلی تنها پسر استاد (شازده کوچولو) هادی بهجت تبریزی با تمام تألم و رنج روحی فراق پدر عاشق این پرستار دلسوز و شیفته و مهربان باشد که هم مهر بورزد و هم پرستاری غمخوار داشته باشد و به عنوان همسر و شریک زندگی در کنار هم زندگی کنند. حاصل این پیوند نیکو و عاشقانه و عارفانه تنها دختری است به نام نیکی دردانه این کانون.

این راز زندگی خانواده است و جز فامیل و انگشت شمار آشنایان کسی نمی داند. تصمیم گرفتم برای آگاهی مشتاقان شعر و ادب به خصوص (شهریار) گفت وگویی خودمانی را به عنوان مصاحبه انجام دهیم و سیما که اهل تظاهر و مصاحبه نیست با لطف و عنایت خدا پذیرفت و حاصل این گپ و گفت وگو را بخوانید:

* می دانم شما و هادی اهل مصاحبه نیستید و مسائل خانوادگی نیز احوال شخصی هر کس و خانواده است اما شهریار حتی تنها پسر و خانواده اش متعلق به تمامی جامعه ایرانی است و من این گپ را برای مشتاقان شعر و ادب و دوستداران شهریار ضروری حس می کنم. مردم از شهریار چقدر بدانند با مشتاق و نیازمند آگاهی بیشتری در مورد ایشان هستند. شما قبل از انتخاب به عنوان پرستار ویژه استاد تا چه اندازه آگاهی و شناخت از ایشان داشتید؟

از کودکی چون تقریباً با منزل استاد همسایه بودیم و پدرم نیز دائم شعرهای استاد را در منزل می خواند از همان زمان شیفته استاد بودم و دلم می خواست از نزدیک استاد را زیارت کنم و چند بار نیز به اتفاق برادر و فامیل به درب خانه ایشان مراجعه کردم ولی گفتند که استاد کسی را قبول نمی کند و اگر اصرار دارید شب تشریف بیاورید که این دیگر برایم امکان نداشت.

اگر در جایی مراسمی یا بزرگداشتی از استاد بود می رفتم و همیشه از این بیم داشتم که قبل از زیارت، استاد فوت کند و من این آرزو را به گور ببرم تا اینکه در سال 66 مهرماه من از بیمارستان کودکان به بیمارستان امام تبریز منتقل شدم و تقریباً سه ماه پس از آمدنم به بخش داخلی شیفت عصر کاری در رختکن پرستاری بودم که متوجه شدم در اتاق صحبت از شهریار است، ناخودآگاه پرسیدم آیا استاد فوت کرده اند که همکاران گفتند نه در بخش بستری هستند که به محض شنیدن، خواستم اتاق را ترک کنم که دوستان گفتند که استاد کسی را قبول نمی کند، گفتم حتی اگر بگوید برو بیرون به اتاقش خواهم رفت که همین کار را هم کردم، ولی به محض اینکه چشمم به استاد افتاد که ماسک اکسیژن در دهان داشت بی اختیار گفتم استاد یک عمر آرزو داشتم شما را از نزدیک ببینیم ولی نه با این حال، دخترش شهرزاد بالای سرش بود که استاد در جوابم نه تنها مرا از خود نراند بلکه به دخترش گفت شهرزاد تو دیگر برو این دخترم آمد. دخترش شروع به گریه کرد و گفت که پدرم را اول به خدا و سپس به شما می سپارم (توضیح اینکه شهرزاد در آن زمان پسر یک ساله ای داشت و مجبور بود به خانه برود، ولی به خاطر استاد از لحظه ورود استاد به بخش در کنارش بود. به شهرزاد گفتم مگر استاد فقط پدر شماست، استاد متعلق به همه است و مطمئن باش که از جان و دل در خدمت استاد خواهم بود).

* انتخاب شما رسماً از طرف اداره بهداری استان انجام شد و چطور شد با ایشان به تهران آمدید؟

یک تیم پزشکی به دستور آقای خامنه ای که در آن زمان رئیس جمهور بودند به منزل استاد آمده بودند، که ایشان صراحتا گفته بودند من بدون خانم رجب زاده به تهران نمی روم. مرداد سال 67 هنوز                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      جنگ تمام نشده بود و من و اکثر همکاران به صورت فول تایم (تمام وقت) در بخش کار می کردیم. دکتر مداین رئیس وقت دانشگاه نیز در همین تیم پزشکی بودند. من در بخش مشغول انجام وظیفه بودم که از طرف دفتر رئیس دانشگاه با من تماس گرفتند و گفتند که ساعت 3 عصر در فرودگاه باشم تا همراه تیم پزشکی اعزامی به تهران بروم که بلافاصله قبول کردم و علی رغم مخالفت  بیمارستان که به علت کمبود نیرو موافق نبود همراه تیم به تهران رفتم و استاد بلافاصله در بیمارستان مهر تهران که از قبل اطلاع داشتند بستری شد.

* از حوادث تلخ و شیرین بیمارستان مهر بگویید.

از خاطرات شیرین بیمارستان آمدن اکثر شاعران و نویسندگان و دوستان استاد بود که طرز برخورد استاد با هرکدام برایم بسیار شیرین و جالب بود چون استاد بسیار صریح و رک در مورد هرکدام و پیش فرستادن صحبت می کردند و اگر تحفه ای برایش از طرف کسی آورده می شد با دلایل خاص خودش از قبول آن خودداری می کرد. حتی روزی پیرمردی برایش پنیر اعلایی آورده بود و استاد به این دلیل که مال حرام وارد اموال تو شده بدون کوچک ترین تردیدی رد کرد و از خاطرات تلخ آن است، روزی استاد به تابلوی روبه روی اتاقش خیره شده بود و از من پرسید که خانم روی آن تابلو چه نوشته اند؟ گفتم نوشته اند لطفاً سیگار نکشید، استاد شروع به گریه کرد و گفت زیرش بنویس حالا چرا؟ چون دقیقاً دلیل بستری و بیمار شدن استاد در رابطه با سیگار بود، بیماری COPD (قلبی ریوی).

آخرین عکس شهریار در بیمارستان در کنار پرستارش

 

* استاد در بیمارستان از خاطرات گذشته چه روایت هایی به شما گفته است و بیشتر به چه حوادثی می پرداختند؟

بیشتر از خاطرات حیدر بابا و دوران کودکی می گفتند و همیشه آروز می کرد به دوران کودکی بازگردد و گاهاً بندی از حیدربابا را می خواند و از من می خواست که آن را در خیالم تصورم کنم که چقدر زیبا هستند. از خاطرات دوستان دکتر لطف الله زاهدی و استاد ابوالحسن صبا می گفتند.

بهترین خاطره ام از بیمارستان مهر تهران آمدن آقای خامنه ای رئیس جمهور وقت بود که قصد داشتند استاد را برای ادامه درمان به انگلستان بفرستند ولی استاد قبول نکردند و در مقابل اصرار آقای خامنه ای برای درمان ایشان، استاد گفتند حالا که اصرار دارید مرا به خارج بفرستید پس به ژنو بفرستید، آقای خامنه ای پرسیدند که چرا ژنو؟ استاد گفتند که چون آقای جمال زاده آنجاست. آقای خامنه ای گفتند که اگر به خاطر جمال زاده می خواهید به ژنو بروید که می گوییم آقای جمال زاده به ایران بیایند که استاد گفتند که چه بهتر بگویید ایشان بیایند که گویا تماس گرفته بودند و از آنجا گفته بودند که آقای جمال زاده نیز بیمار و بستری است. در آن زمان استاد 85 ساله و آقای جمال زاده 96 ساله بودند که استاد حدود 1.5 ماه بعد بدرود زندگی گفت، ولی جمال زاده تا ده سال بعد نیز در قید حیات بودند. نکته جالب اینجاست که این دو با هم مکاتبه داشتند، ولی یکدیگر را ندیده بودند.

* حالا به داستان لیلی و مجنون می رسیم، قصه ازدواج تان با هادی را تا حدی که خودتان مجاز می دانید تعریف کنید، چطور شد.

در زمانی که استاد تازه در بیمارستان امام خمینی تبریز بستری بودند از من در مورد اینکه چرا ازدواج نکرده ام پرسیدند و من در جواب گفتم که استاد اینجوری راحت تر هستم که استاد به شدت عصبانی شده و گفتند که مگر برای راحتی و بی مسئولیتی به این جهان آمده ایم. این جهان جای امتحان است و توکل بر خدا کن و ازدواج کن. دیگر چیزی نگفتم تا که همراه تیم پزشکی به تهران آمدیم و روزی خبرنگاری از استاد پرسیدند که آیا این خانم دختر شماست که استاد در جواب ایشان گفتند که ایشان هم دخترم، هم مونسم و هم عروسم هستند که پس از رفتن خبرنگار به استاد گفتم خواهش می کنم از این حرفها نزنید، چون به دهان مردم می افتد، من تو این خط ها نیستم و مردم فکر دیگری در موردم می کنند که احیاناً به خاطر هادی و برای نزدیک شدن به او به این مأموریت آمده است، چون هادی را کسانی که می شناسند می دانند که چقدر کم حرف و درونگراست و اصلاً از پسرهای معمولی زمان ما نبودند و خیلی رسمی برخورد می کردند و حتی یک درصد هم فکر نمی کردم روزی حرف های استاد تحقق یابد. هادی پسری بود درویش مسلک و افتاده و هنرمند.

پس از فوت استاد، آقای دکتر منافی سرگروه تیم پزشکی از من خواستند که در شب هفت استاد در تهران در مراسم شرکت کنم و گفتند شما حتماً باید بیایید تا از خدمات شما قدردانی شود که من نرفتم چون واقعاً شیفته استاد بودم و گاهاً می شد که تا ساعت 2 شب ملاقاتی داشتیم، ولی اصلاً احساس خستگی نمی کردم و در کنار استاد بودن را فیض الهی می دانستم و احساس کردم که با تقدیر کردن از من خدماتم به استاد را لوث خواهند کرد.

پس از فوت شهریار اقوام استاد مرتب به منزلمان تلفن می کردند، ولی از خود هادی خبری نبود تا اینکه خانم اشرف خشکبایی خواهرزاده استاد به من گفتند که هر وقت در تهران به عیادت استاد می رفتیم از ما می خواست که این دختر را از دست ندهید و برای هادی بگیرید تا اینکه خاله هادی از قزوین تلفن کردند و از طرف هادی جریان را به من گفتند و من هادی را چون یادگار استاد بود احترام خاصی برایش قائل بودم. من هر سه فرزند استاد را از ته دل دوست دارم و روابط صمیمانه ای نیز با دخترانش دارم.

* شما چه احساسی به استاد داشتید؟

قبلاً گفتم که از کودکی استاد را خالصانه دوست داشتم. عشق به عاشق ترین شاعر دنیا که حرمت عشق را پاس داشت و سمبل و نماد فضیلت انسان شد مثل عشق مریدی به مرشد اعظم، نه این مثال خوبی نبود فقط مثل یک انسان وفادار به تنها شهریار شعر و ادب این سرزمین آن هم نه فقط ایران در تمامی دنیا آوازه عشق اش پیچیده، عاشقی که زندگیش را فدای عشق کرد تا استاد اسوه راستین به نسل خود در آینده باشد.

* استاد چه خلق و خوی ویژه ای داشت؟

در طول 9 ماه که از نزدیک با استاد آشنا شدم همیشه به دوستانم گفته ام که این توفیق الهی بود که با این انسان از جنس آسمانی آشنا شدم. انسانی رک و صریح اللهجه، حساس، مهربان که اصلاً در قلبش از کینه و نفرت خبری نیست. همیشه یک چشمش اشک داشت. دست و دلباز، درویش مسلک، با ایمانی قوی که گاهاً دوست داشت با خود و خدایش خلوت کند که در این جور مواقع نباید خلوت استاد را به هم می زدیم. استاد اکثر افرادی که به ملاقاتش می آمدند می توانست درون و افکار آنان را بخواند و بارها شده بود که از من خواسته بود که فلانی اینجا را ترک کند که وقتی گاهاً با اعتراض من روبه رو می شد می گفت من چیزهایی را می دانم که تو نمی دانی.

گاهاً عمیقاً به فکر فرو می رفت و یکبار از من خواست که زود قلم و کاغذ بیاورم که پس از آوردن، حدود 12 بیت شعر گفت و پس از اتمام به من گفت که چرا دیر آوردی چون چند سطر بیت به ذهنم هجوم آورد و دیگر نمی توانم آنها را بگیرم که این نکته برایم بسیار جالب بود و به استاد هم گفتم که استاد من فکر می کردم که شما قافیه را قبلاً ردیف می کنید و از این کارها که استاد فرمودند که بعضی حرف ها به پیامبران وحی و به شاعر الهام می شود که همان لحظه باید نوشت. خلاصه استاد یک دنیا احساس بود و روحی بیمار غنی داشت.

* با هادی چگونه اید؟

هادی هم به نوعی شهریار دوم است، دست و دلباز، ولی برعکس استاد کم حرف و کمرو، اهل مطالعه، هنرمند، خطاط و نقاش، موسیقی شناس که انسان بسیار آرام و کم توقعی است که کلاً به اعتقادات همه احترام می گذارد و در مورد همه چیز انسان را آزاد می گذارد. تنها ایراد هادی رسیدگی افراطی به دوستانش از لحاظ مادی و معنوی است و دست و دلبازی های بی حسابش.

اگر بشنود از دوستان غریب و فامیل کسی بیمار شده است خواب و خوراک را بر خود حرام کرده و هرگونه کمکی از دستش بیاید حتی از دوستان دیگر نیز کمک گرفته و به یاری طرف می شتابد.

* عمر و ناراحتی جسمی او چه بود؟

تمام آزمایشات استاد سالم بود و ناراحتی ایشان ریوی بود که آن هم به خاطر سیگار بود که متأسفانه استاد سالیان دراز قبلاً استفاده می کرد. سرفه های شدید داشتند که باعث ناراحتی و کبودی لب های ایشان می شد که مجبور به استفاده از اکسیژن می شدیم.

* او چه خاطراتی را بیشتر تداعی می کرد؟

استاد بیشتر از حیدر بابا یاد می کرد و خاطراتی که با دوستانش مخصوصاً استاد صبا داشت خاطراتی از میرزاده عشقی و صادق هدایت نقل می کردند. استاد از سه تابلو مریم عشقی می گفت که در زمان گفتن آن شعر در کنارش بوده است و از صادق هدایت هم خاطره ای داشت که در بلندی های بند بوده اند در کنار آب که صادق هدایت از استاد می خواهد که بیا از این بلندی خودمان را به پایین انداخته و از این رنج رها شویم که استاد می گوید قاطعانه گفتم که این کار در باور و اعتقادات من نیست.

* محبوب القلوب بون و اشتهار شهریار را چگونه وصف می کنید.

چندین بار از خود استاد شنیدم که شهرت بلای زندگی است و آرامش و آسایش انسان را از او می گیرد و به خاطر همین کمتر از خانه خارج می شد. در بیمارستان هم که بودیم مخصوصاً جوانان و دانشجویان از استاد یا عکس یادگاری یا امضای کتاب و غیره می خواستند که اکثراً از استاد می خواستند که خودش یک بندی از شعرهایش را انتخاب کند تا استاد فقط زیر آن را امضا کنند که اکثر بندهایی از هذیان دل را می گفت/ افسانه عمرم آورد خواب/ عمری که نبود خواب و در سیل گذشت روزگاران/ امواج به پیچ و تاب دیدم/ دل بدرقه با نگاه حسرت

شهریار واقعاً جادو کلام بود و در سخنان استاد کشش و جذبه ای بود که مخصوصاً جوانان را جذب می کرد و گاهاً زمانی می شد که 48 ساعت هم فرصت خواب نداشتم ولی به هیچ وجه احساس خستگی نمی کردم.

* مردمی که شما را در مجامع عمومی می شناسند چه احساسی به شما دارند؟

اکثراً این سؤال را از من می پرسند که چه احساسی داری از اینکه عروس استاد شهریار هستی؟ باید بگویم که اصلاً احساس اینکه تا این حد به استاد نزدیک شده ام را ندارم چون استاد را انسانی ماورایی می دانم و از جنس دیگر و خیلی برتر از انسان های زمینی، روح انسان دوستی استاد را در هیچ کس ندیده ام تا چه رسد که به حریم استاد نزدیک شده باشم.

* مریم و شهرزاد با شما چه رابطه ای دارند؟

هر دو دختر استاد انسان هایی با شخصیت، ادیب، ساده و مهربان هستند. حتی مریم احساس می کنم قلم فرسایی بیشتری از شهرزاد دارد. وقتی غزلی نیز در مورد پدرش سروده که در مقبره الشعرا تبریز نصب کرده اند و من یادداشت کرده ام که شعرش را نزدیک به شعر پروین اعتصامی می دیدم که در مورد پدرش سروده بود. هر دو را چون یادگار استاد هستند و خاطرات استاد را برایم تداعی می کند دوست دارم و همیشه با احترام و ادب خانوادگی خودشان که البته از اصالت ذاتی آنها نیز جز این توقعی نیست رفتار می کنند. هر دو تحصیلات عالیه دارند ولی شاغل نیستند و صاحب یک دختر و یک پسرند.

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.
نام و نام خانوادگی
پست الکترونیک
نظر
کد امنیتی
اخبار مرتبط
محصولات مرتبط