loader-img
loader-img-2
بعدی
بعدی بازگشت
بعدی بازگشت

وقتی همسر حضرت آقا مهمان خانه شهید طهرانی مقدم شد

نویسندگان مرتبط : سید علی خامنه ای

الهام حیدری همسر شهید طهرانی مقدم روایت ماندگار حضور همسر امام خامنه ای در منزل شهید را تعریف می کند. او نقل زبان حال آقا در روز انفجار پادگان شهید مدرس را از زبان همسرشان روایت می کند.

سه‌شنبه 20 آبان 1393

" الهام حیدری" استاد حوزه علمیه نورالزهرا(س) و حوزه علمیه بانو امین است. سال ها زندگی مشترک با سردار شهید حسن طهرانی مقدم و چهار فرزندی که در بودن ها و نبودن های او به ثمر رسانده است حرف ها و خاطرات زیادی برایش به جا گذاشته است. او حالا همانند همسرش سرگروهی جمعی از همسران شهدای اقتدار را بر عهده گرفته است که سه سال پیش در 21 آبان ماه سال 90 با انفجار پادگان شهید مدرس به شهادت رسیدند. همسر این سردار شهید حالا در سخنانش از یک ایران ارادتی می گوید که نسبت به شهید طهرانی مقدم هر ساله ابراز می شود و جریان مقاومتی که به خاطر زحمات او حالا در منطقه جان گرفته است. حیدری در سخنانش با حسرت به روایت زندگی سردار شهیدی می گوید که توانست حتی قلب ولایت زمان خویش را تسخیر کند و مستقیم ترین روایت را از حال و هوای امام خامنه ای در روز شهادت نقل می کند. گفتگوی تفصیلی او در ادامه می آید:

*تسنیم: فضای خانه و خانواده بعد از شهادت سردار چگونه است؟ بچه ها چقدر دلیل شهادت پدر را درک کرده اند. بخصوص فرزند کوچکتان که به خاطر سن کم شاید نسبت به سایرین درک کمتری از موضوع شهادت داشته باشد. برای او چگونه جای خالی پدر را توضیح می دهید؟

تحمل این مصیبت خیلی سنگین بود/فکر نمی کردم بچه ها اینقدر خوب بتوانند با شهادت پدر کنار بیایند

بچه ها خیلی عاقلند. به خصوص زهرا فرزند کوچکم. من خودم فکر نمی کردم بچه ها اینقدر قشنگ بتوانند با این موضوع کنار بیایند. وقتی انفجار اتفاق افتاد. بعد از نماز بود. من آن روز روزه بودم و خیلی هم حالم بد بود. چند بار خواستم روزه ام را بخورم. وقتی به من اطلاع دادند که صدایی که شنیدید از محل کار حاج حسن بود، چون من آمادگی ذهنی از زمان جنگ داشتم فقط گفتم: "انا لله و انا الیه راجعون." اصلا انگار خودش به دهان من انداخت. آدم وقتی فکر می کند، می بیند که کسی مثل ایشان یک انسان سالم و سلامت برود بعد چنین خبری از شهادتش بیاید، تحملش خیلی سنگین است. مصیبت های اینگونه خیلی سنگین است. انفجاری که شهادت بزرگانی را به همراه داشته باشد آن هم نه یک نفر بلکه 39 نفر با هم. فرض کنید شما بروید در مجلس ختمی بنشینید که همسران شهدا همه 20 ساله، 22 ساله و جوان باشند. این ها همه همسرانشان را دوست داشتند و اشک می ریختند. این مصیبت خیلی سنگین است.

زهرا با دیدن مراسم تشییع پیکر شهدا در جریان شهادت پدرش قرار گرفت/هیچ وقت حس نمی کنیم که حاج حسن نیست، حضورش را احساس می کنیم

دو فرزند بزرگم که تقریبا خوب می فهمیدند و درک می کردند. من در این موضوع بیشتر نگران دو دختر کوچکترم بودم. زهرا 5 ساله بود وقتی پدرش شهید شد و دختر دیگرم هم در سن بلوغ بود و درک آن شرایط برای این دو سخت بود. من همه اش نگران این ها بودم. شب اول که خبر به ما رسید یکی از اقوام زهرا را برد خانه اش گفت امشب پیش من باشد. روز بعد گفتم زهرا باید پیش ما باشد. این یک شب استثنا بود. هر اتفاقی بیفتد دوست دارم او در خانه باشد. مانده بودم چگونه خبر را به او بدهم. رفت و امدها در خانه بود و او هم می شنید که برخی تسلیت می گفتند اما شاید خیلی خوب متوجه نمی شد. هر بار که وسط بازی هایش پیش من می آمد و در بغلم می نشست، من به بهانه ای از کربلا برای او با زبان ساده می گفتم. مثلا یکبار می گفتم حضرت رقیه(س) و حضرت سکینه(س) هم در کربلا به خاطر خدا پدرشان را از دست دادند. زهرا فقط گوش می کرد و شاید خیلی هم درک نمی کرد. می رفت دنبال بازی اش دوباره که باز می گشت من جمله ای دیگر به او می گفتم.

مراسم تشییع شهدا را خیلی مفصل آن شب تلویزیون پخش کرد. وقتی پخش این مراسم از تلویزیون شروع شد من زهرا را در بغلم نشاندم و هر دو با هم این مراسم را دیدیم و اولین بار زهرا قضیه را از تصاویر تشییع پدرش در تلویزیون فهمید. همان موقعی آهی کشید و گفت: مامان بابا شهید شد؟ که من گفتم بله او شهید شده. خب خیلی سخت بود. اما خدا کمک کرد. زهرا هم کم کم با قضیه کنار آمد. اما آه سوزناکی که آن لحظه کشید را هیچ وقت فراموش نمی کنم. هرچند باید بگویم حاج حسن کنار ماست و ما اصلا هیچ گاه احساس نمی کنیم که نیست. حتی در زمان حیاتش به خاطر ماموریت ها خیلی اوقات در خانه نبود ولی الان آن ماموریت ها هم نیست و ما دائم حضورش را در خانه احساس می کنیم.

زهرا؛ دختر کوچک شهید تهرانی مقدم در زمان شهادت او، 5 سال و نیم اش بود

زهرا هم خیلی خوب دیگر شرایط را درک می کند. وقتی هنوز مدرسه نرفته بود برای پدرش نقاشی های زیادی می کشید که نگه داشته ام. خوابی هم در مورد پدرش دید که وقتی به من گفت گفتم سریع برو توی دفتر بنویس تا یادت نرفته است. می خواستم جریان خوابش به صورت مکتوب یادگار بماند. چون فکر می کنم این ها خیلی ارزشمند است. نقاشی هایی که برای پدرش کشیده یا اولین جملاتی که خطاب به پدرش نوشته است خیلی ارزشمند است. دختر دیگرم هم هرچند برایش خیلی سخت بود اما با شرایط کنار آمد و کم کم پذیرفت.

از جزئیات فعالیت های شهید و موفقیت هایش بعد از شهادتش با خبر شدیم/متواضعانه تخصصش را ابراز نمی کرد

*تسنیم: شما به عنوان همسر شهید طهرانی مقدم از چه کارها و فعالیت های ایشان بی اطلاع بودید که بعد از شهادت در جریان روال آن قرار گرفتید؟

هیچ وقت از کارش نمی گفت. تمام ابعاد فعالیتش در حوزه کار را من بعد از شهادت فهمیدم. بستگان حتی خواهر و برادر خودش همه بعد از شهادت ایشان از فعالیت هایش مطلع شدند. وقتی مهمترین فعالیت های شهید مثلا در برنامه های تلویزیون اعلام می شد، می گفتند ما اصلا در جریان نبودیم و فکر هم نمی کردیم که ایشان در این سطح کار کنند. آنقدر برخورد حاج حسن متواضعانه بود که برخی فکر نمی کردند که حتی در حد یک تحصیل کرده لیسانس تخصص داشته باشد. اصلا ابراز نمی کرد.

ما در جریان سفر ایشان به سوریه و تحولی که در یگان موشکی بعد از سفر آموزشی ایجاد شد بودیم، اما فقط  در حد یک سفر مطلع بودیم و می دانستیم رفته یک آموزشی دیده است اما در جریان جزئیات سفرش نبودیم. من که همسرش بودم می دانستم که سفرهای مختلفی به آلمان، کره، چین و... دارد ولی هیچوقت ابراز نمی کرد در آن سفری که من رفتم با فلان متخصص حرف زدم و چنین حرف هایی را زدیم. هیچ نمی گفت. اصلا انگار پایش را از خانه خودش یک قدم آن طرف تر نگذاشته بود. هیچ تعریف و صحبتی نداشت.

حتی در روزهای جنگ و جبهه هم همینطور بود. اصلا از روزهای جبهه اش هم چیزی نمی گفت. دیده اید که کسانی که به جبهه رفته اند می نشینند و برای بچه هایشان خاطره تعریف می کنند. او اصلا هیچوقت این ها را نمی گفت. از بقیه می گفت اما از خودش هیچوقت چیزی تعریف نمی کرد. اگر من زنی بودم که بعد از جبهه و جنگ با او ازدواج کرده بودم هیچوقت نمی فهمیدم که او در جبهه چه کرده است. خیلی کلی در مورد فعالیت ها و کار ایشان می دانستم. خیلی از همسایه ها می گفتند که واقعا حاج آقا اینطور بودند و باور نمی کردند.

*تسنیم: از دیدار با همسر امام خامنه ای بگویید. چگونه و چطور فراهم شد؟

ایشان برای تسلیت و تسلی دل خانواده به منزل ما آمدند و من فکر می کنم این موضوع را اولین بار است که می گویم. مهرماه 91 بعد از نماز مغرب و عشا بود که ایشان آمدند خانه ما.

حال و هوای امام خامنه ای در روز انفجار پادگان شهید مدرس به روایت همسرشان

بعد از مقدمات و حرف های مختلفی که بین من و ایشان رد و بدل شد من خدمت خانم عرض کردم آن روزی که انفجار پادگان و شهادت بچه ها اتفاق افتاد شما کجا بودید؟ واکنش آقا نسبت به این مسئله چطور بود؟ با پاسخ ایشان در واقع صحیح ترین خبر را بدون هیچ واسطه ای از خود خانم شنیدم. ایشان گفتند که آقا تشریف برده بودند برای صرف غذا سر سفره همین که می خواستیم غذا را بخوریم، صدای انفجار آمد. هر دویمان بلند شدیم و از پنجره بیرون را نگاه کردیم. گفتیم شاید در این محوطه و در این اطراف اتفاقی افتاده باشد. خیلی نگران و ناراحت شدیم. ظاهر قضیه اصلا معلوم نبود. آقا بعد از اینکه غذا میل کردند. رفتند برای کارشان از منزل بیرون. شب که آمدند خیلی ناراحت بودند. شاید به ندرت ایشان اینقدر ناراحت بوده اند وقتی من از ایشان پرسیدم چه شده است؟ ایشان گفتند که: "یکی از عزیزترین کسانم را از دست دادم" و همسر آقا آنقدر با تمام وجودش این مطلب را تعریف می کرد که چشمانشان پر از اشک شده بود.

حاج حسن توانست حتی قلب ولایت زمان خویش را تسخیر کند

من برای اینکه این جمله ایشان را که از آقا نقل می کردند فراموش نکنم فوری پشت دفترچه ام نوشتم چون به حافظه ام اعتماد ندارم و گفتم یک وقت کم و زیاد می شود. این موضوع برای من خیلی قشنگ و زیبا بود که آقا حاج حسن را به عنوان یکی از عزیزترین کسان خودشان معرفی کردند و این تعبیر را برایش به کار بردند. خوشا به سعادت حاج حسن که توانست حتی قلب ولایت زمان خودش را تسخیر کند و به دست بیاورد. خیلی حرف بزرگی است. الان هم گاهی همسر آقا را می بینم. ایشان خیلی خیلی نسبت به خانواده ما عنایت دارند.

ما همسران شهدا وقتی همدیگر را می بینیم احساس سبکی می کنیم

*تسنیم: از جلسات ماهیانه که با حضور خانواده شهدای اقتدار برگزار می کنید، بگویید. انگیزه تشکیل این جلسات چه بود و چگونه پیش می رود؟

تشکیل این جلساتِ اول ماهِ ما، هم یکی از مواردی بود که خود حاج حسن من را برای برگزاری اش راهنمایی کرد. هیچ چیزی تسلی بخش تر از این نیست که کسانی که هم درد هم هستند دور هم جمع شوند و سخن بگویند. وقتی همدیگر را می بینند احساس سبکی می کنند وقتی می بینند همه شبیه به خودشان هستند حال بهتری دارند. بعد از شهادت شهدای غدیر من احساس کردم که یک تعداد همسران و بچه های جوانی هستند که نیاز دارند در چنین جلساتی باشند و بعضی صحبت ها برایشان گفته شود. نیت اصلی تشکیل این جلسات هم همین بود.

وقتی من مشکلی دارم و پیش روانشناس بروم، او هرچقدر هم که راهنمایی کند می گویم او چون خودش این مشکل را ندارد، نمی فهمد من چه می گویم. در میان این دوستان چون احساس کردم هم با تجربه تر هستم و هم سنم نسبت به دیگر خانم ها بالاتر است به نظرم رسید همانطور که حاج حسن برای دیگر شهدای این مجموعه به عنوان کسی که مسئولیت این گروه را به عهده داشت بزرگتری می کرد، من هم در این مورد باید احساس مسئولیت داشته باشم. از خدا خواستم که در کلامم نفوذی را قرار دهد که در خدمت دیگران باشم. چون من کار خاصی نمی کنم. نه مسئول سازمانی هستم و نه مسئول فرهنگی و نه پژوهشکده ام که یک کار دقیق و حرفه ای انجام دهم فقط نیتم این بود که نصفی از روز را وقت بگذارم که با خانواده شهدای غدیر درد و دل کنیم آن هم درد و دل شرعی. از خدا و پیامبر و احادیثشان بگوییم که ما تنها نیستیم ما گره خوردیم با زنجیره کسانی که در طول تاریخ خواستند حقانیت را حفظ کنند. یادآوری و افتخار کنیم و به این افتخارمان ببالیم و دست کسانی را که ممکن است یاس و ناامیدی و مشکل و سختی داشته باشند را بگیریم. الحمدلله به اذن خدا واقعا این اتفاق افتاده است. همه خانم ها وقتی به این جلسات می آیند و می بینند همه هم سن و سال هم هستند، روحیه شان عوض می شود.

در جلسات می گویم الان همسران شهید این جمع هم دور هم نشسته اند و به ما لبخند می زنند

من همیشه در جلسه تاکید می کنم همسران همین جمعی که اینجا دور هم هستند، الان آن دنیا دور هم جمع شده اند و دارند به ما لبخند می زنند و خوشحالند که خانواده هایشان هم دور هم هستند. در کنار جلسات اگر کسی مشاوره ای بخواهد کمک می کنیم اما محور اصلی جلسات حول قرآن است که یادمان نرود آن ها به خاطر چه رفتند. قرآن و حدیث را با هم می گوییم و بعضا روی یک موضوع با هم صحبت و درد و دل می کنیم و خیلی نتیجه خوبی دارد. خیلی از مادران شهدا از محل های دوری می آیند. محل برگزاری جلسات در خود کرج است که منزل بیشتر خانم ها نزدیک باشد. ولی باز هم اکثرا ملارد و اطراف کرج هستند. خدا را شکر خیلی راضی هستم. خانم ها می گویند همین که ما می آییم و همدیگر را می بینیم و با هم ارتباط برقرار می کنیم، برای ما یک دنیا ارزش دارد و خیلی راضی هستند.

قبل از شهادت شهدای اقتدار بین ما خانواده ها ارتباطی نبود من فقط در مجموعه 39 نفری که شهید شدند آقای نواب و آقای سلگی را می شناختم. با دیگران اصلا ارتباط خانوادگی نداشتم و نمی شناختم.

پارسال سالگرد شهادت این شهدا وقتی همه دور هم جمع شده بودیم گفتم ما هیچی نمی گوییم و شماها راجع به شهدایتان بگویید. خیلی جلسه جالبی بود و همه گریه می کردند. ثمره این جلسات یکی دو کتاب است که اعضای بسیج و دوستان در ملارد تهیه کرده اند و از آن استفاده می کنند. دیگر همه می دانند که اول ماه ما جلسه داریم.

-----------------------------
گفت وگو از : نجمه السادات مولایی
-----------------------------

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.
نام و نام خانوادگی
پست الکترونیک
نظر
کد امنیتی
اخبار مرتبط
محصولات مرتبط