پای «حاج صادق خان» به بازار کتاب رسید: قلب تپنده صنف تعمیرگاه داران در جنگ

انتشارات مرتبط : پلاک هشت

حاج محمدصادق صباغچی قلب و موتور تپنده صنف تعمیرگاه داران توی بحث دفاع از مملکت بود. خیلی از تعمیرگاه دارها پشت سر او راهشان به جبهه باز شد؛ اما با این حال کمتر کسی به اندازه حاجی صباغچی پشت رزمنده ها ایستاد و به جبهه کمک کرد.

چهارشنبه 17 دی 1393

متن خبر
نظرات کاربران

نشر «پلاک هشت» به تازگی کتابی را تحت عنوان «حاج صادق خان» تألیف «فریدالدین آزادی» را منتشر کرده است که این کتاب به خاطراتی از حاج محمدصادق صباغچی از نگاه دیگران، مربوط می شود.
این کتاب و نمونه های دیگری از آن، تنها بخشی از خاطرات، زندگینامه و یاد مردان ایثارگر و جهادگر اصنافی است که همیشه سنگر تدارکات انقلاب اسلامی را آماده و مهیا برای خدمت خالصانه نگه داشته اند.
کتاب «حاج صادق خان» همانند کتاب «عباس دست طلا» خاطراتی از ایثارگران اصناف است که با یاری رساندن ستاد کنگره بزرگداشت 4 هزار شهید آماد و پشتیبانی سپاه، به چاپ رسیده است.

* قلب و موتور تپنده صنف تعمیرگاه داران توی بحث دفاع از مملکت بود
در بخشی از کتاب «حاج صادق خان» درباره «مثل شاسی محکم و عین یک دی 8 قوی»، می خوانیم: ولی آنچه حاج صادق صباغ چی را کمی از دیگران متمایز می کرد، این بود که کارش را خیلی بلد بود. صباغچی قلب و موتور تپنده صنف تعمیرگاه داران توی بحث دفاع از مملکت بود.
خیلی از تعمیرگاه دارها پشت سر او راهشان به جبهه باز شد؛ اما با این حال کمتر کسی به اندازه حاجی صباغچی پشت رزمنده ها ایستاد و به جبهه کمک کرد.
و تا آنجایی که من آگاهی دارم، توی زندگی شخصی ام هم انسانی با اراده و معتقد بود. یادم هست یکبار صدنفر از دوستان را برای افطاری به جایی دعوت کرده بود، اما تنها ده _ پانزده نفر توی مجلس و سر سفره حاضر شدند! من که متوجه شدم، پیش خودم گفتم الان است که حاجی صباغچی بریزد به هم. من که اگر بودم، در جا حالم گرفته می شد. تعارف نداریم که. آدم کلی تدارک می بیند، حرص و جوش غذا و آبرو و پولش را می خورد و بعد می بیند که خیلی ها به آدم محل نگذاشتند و افتخار نداده اند!
ولی حاجی از این برخورد دوستان عصبانی نشد؛ یا اینکه مردانه بگویم، رفتار خشنی از خودش نشان نداد. رفتم نزدیکش تا باهاش صحبت کنم و کمی از دست غایبان بنالم؛ اما دیدم که گلویی صاف کرد و با خنده گفت: «فلانی! این غذا قسمت های آدم های دیگری بود!»
صاف و پوست کنده گفت که غذا را برمی دارد و می برد و دانه به دانه میان یک عده آدم روزه دار دیگر تقسیم می کند. حرف و بحث دیگری نکرد. اصلاً وقت خودش را پای بحث و حرف تلف نمی کرد. اهل عمل بود. می دانست که سر کاری، با غصه خوردن و از دور نگاه کردن به اوضاع، چیزی عایدش نخواهد شد.
هر وقت خلافی می دید، قیافه اش چنان گنهکارانه می شد که انگاری این خودش باشد که فلان خطا ازش سر زده! می رفت توی هم. حال غریبی بهش دست می داد. می گفتم که حاجی! یکی دیگر پا کج گذاشته، چرا تو رفتی توی لب! می گفت که انقلاب برای همه است، ما برای همدیگر هستیم، پس چرا یکی از ما باید به این چیزها فکر کند که حسابش از بقیه سواست!
دلش می شکست، بلکه چشم هایش هم نمناک می شد. با لحن تندی می گفت که می روم و با آن دوست یا همکار خطاکار صحبت می کنم. آن وقت بود که می دیدم منصرف کردنش دیگر هیچ فایده ای ندارد؛ چون تصمیمی نمی گرفت و حرفی نمی زند که بتواند به انجامش برساند؛ حالا یا می رفت و پیروز برمی گشت و یا حجت را به آن شخص تمام می کرد. بلکه به طرف می گفت: «قرار بود ما با هم این بار را برای مردم برداریم، نه اینکه پشت هم را خالی کنیم!»
روز تشییع و خاکسپاری نخستین شهیدش، نه دست پاچه بود و نه شلخته. تو بگو اصلاً بچه ای هم نداشته که از دست داده باشد. من که می دانستم چند سال چشم راه به دنیا آمدن این بچه به عنوان فرزند اولش بوده، خیلی از توی دل جوش می زدم. سر آخر دیدم رفت توی قبر و خودش کارهای دفن را به انجام رساند!
عین دانش آموزی که از نمره بیست امتحان خودش خاطر جمع باشد و احساس سربلندی کند!

* از تعمیرگاهش هم به عنوان دفتر پشتیبانی جنگ و اعزام مکانیک ها استفاده می کرد
در بخشی از این کتاب به خاطرات امام جماعت مسجد خاتم الاوصیاء از مرحوم «محمدصادق صباغچی» می پردازیم: در سال 1355 بود که یک روز جوانی بی نشانه و گمنام، آمد سراغم و گفت: «حاج آقا مقدسی! پدرم به رحمت خدا رفته. از شما می خواهم که به مجلس ختمش آمده و منبر بروی.» گفتم که باشد. دیدم از گرد راه رسید، خودش را محمدصادق صباغچی معرفی کرد.
این شد نخستین دیدار من با او.
و شد آغاز یک دوستی دیرینه، عمیق و جانانه؛ تا جایی که حاج آقا صباغچی توی کار مسجد و حوزه و حسینیه به ما بسیار کمک کرد؛ حتی با وجودی که دو پسرش، دو جگر گوشه، شهیده شده بودند، کمر خم نکرد.
مردانه پای کار ثواب و حسنه ایستاد. همه وجودش سرشار بود از ایمان به خدا و اخلاص در عمل. همین ویژگی هم باعث سربلندی یک انسان در دنیا و آخرت می شود. کار خیر، زندگی آدم را پررنگ و پربرکت می کند و من مطمئن هستم که اگر حاجی صباغچی می توانست فرزند دیگری را هم در راه اسلام و قرآن تقدیم انقلاب کند، از این کار دریغ نمی ورزید، حتی خودش هم جان بر کف بود.
توی دوران جنگ، شب هایی که به مسجد می آمد، همه فکر و ذکرش این بود که کار فلان تعمیرگاه برای ارسال لوازم و اعزام فلان مکانیک به جبهه چه شد؟ آن خانواده شهید احوالش چطور است؟ آیا به این خانواده اسیر کسی سر زده است یا نه؟! بعد، شده تنهایی یا به همراه امناء مسجد و معتمدین، بلند می شدیم و می رفتیم تا به خانواده های جانباز و شهید سرکشی کنیم، نه کسی بهش سپرده بود و نه کسی ازش خواسته بود.
فشار هیچ نهاد و شخصی پشت آقای صباغچی نبود تا احوال پرس خانواده های اسیر و شهید و جانباز بشود و یا از مستمندان دستگیری کند. تنها با خدا خودش را طرف می دید و از او حساب می برد. خدا ترس بود. و با وجدان. طلسم خیلی از کارهای خیر به دست این بنده خدا شکسته می شد.
از تعمیرگاهش هم به عنوان دفتر پشتیبانی جنگ و اعزام مکانیک ها استفاده می کرد. خودش البته توی صف مقدم رفتن به جبهه بود. اهل مذهب و سیاست هم بود. بحث سیاسی که پیش می آمد، درست ترین تحلیل ها را ارائه می داد. من نمی دانم این همه بینش را از کجا آورده بود، ولی خدا خیرش بدهد، اوضاع را خوب سبک _ سنگین می کرد.

بر اساس این گزارش، نشر «پلاک هشت» کتاب «حاج صادق خان» تألیف «فریدالدین آزادی» را در 103 صفحه و با قیمت 7000 تومان منتشر کرده است.

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.

نام و نام خانوادگی

پست الکترونیک

نظر

کد امنیتی