روایتی بی پایان از شاعرانگی یک ذهن آشفته: نگاهی به رمان «بی نامی»

انتشارات مرتبط : روزنه

رمان «بی نامی» نوشته غلامرضا احمدخانی با کل و ساختاری ساده، مضمون و موضوعی پیچیده را مطرح می سازد. نویسنده با پرهیز از هرگونه کلیشه پردازی، برش هایی پیوسته از ذهنیت و زندگی آسیب دیده شخصیت محوری داستان را با نوعی شاعرانگی پنهان روایت می کند.

سه‌شنبه 19 اسفند 1393

متن خبر
نظرات کاربران

با تأملی بایسته و حرفه ای بر ده ها رمان و مجموعه داستان کوتاه ایرانی که در یکی دو سال گذشته به بازار نشر راه یافته اند، می توان به چند برداشت ونتیجه در گستره ادبیات داستانی معاصر ایران رسید. نخستین و بارزترین برداشت و نتیجه گیری در این عرصه بازمی گردد به واقعیت به میدان آمدن شماری داستان نویس جوان که شاید بتوان آنها را از نسل پنجم تاریخ بیش از یکصد ساله داستان نویسی ایران به شمار آورد. برداشت و نتیجه گیری دیگر، کم و بیش نشانه هایی پررنگ دارد از استقلال شناخت اندیشه و قدرت مشاهده و درک چند سویه این نویسندگان نوپا از واقعیت ها و اتفاق ها و مجموعه دگرگونی ها یک دوران جدید و شیوه زندگی عام و خاص امروزی لایه های مختلف و متفاوت مردم. و اما، برداشت و نتیجه گیری دیگر به روشنی نشان می دهد که هر یک از نویسندگان این نسل متکی بر دیدگاه، قریحه و اندیشه و تجربه های خود دست به قلم برده است و تشخص ویژه هنری خود را دارد.

در این میان رمان «بی نامی» نوشته غلامرضا احمدخانی یکی از نمونه های مورد اشاره است. در این رمان که با کل و ساختاری ساده، مضمون و موضوعی پیچیده را مطرح می کند، نویسنده با پرهیز از هرگونه کلیشه پردازی، برش هایی پیوسته از ذهنیت و زندگی آسیب دیده شخصیت محوری داستان را با نوعی شاعرانگی پنهان روایت می کند. رمان «بی نامی» با نظرگاه (زاویه دید) اول شخص –که تا پایان روایت نامی از او برده نمی شود- نوشته شده است. این جوان تحصیل کرده و بی نام که دانش آموخته زبان و ادبیات انگلیسی است و تنها فرزند یک خانواده طبقه متوسط رو به پایین به شمار می رود؛ سرباز جانبازی که گرفتار عارضه شدید اعصاب و روان است. شاید به همین دلیل باشد که تک گویی های بریده بریده و آشفته او، به ناگزیر آمیخته ابهام است. در یکی از بخش های آغاز «بی نامی» می خوانیم: «جنگ چه زمانی شروع می شود؟ این را یکی از بچه های کلاس می پرسد. همانی که پدرش در جنگ ناپدید شده است. بچه ها با او شوخی می کنند. می گویند پدرش به سمت نیروهای دشمن فرار کرده است؛ اما خودش جور دیگری فکر می کند. چند باری پدرش را درون ماه دیده است. حتی در شبی که ماه کامل است، می تواند لبخندش را هم ببیند. بچه ها از شنیدن این حرف ریسه می روند. خود او هم می خندد. نمی توانم جلو خشمم را بگیرم. دارند همه چیز را به تمسخر می گیرند. بلند می شوم و به وسط کلاس می روم. خودم را آماده گفتن این جمله ها می کنم: «جنگ زمانی شروع می شود که دولت ها زبان هم را نمی فهمند. نسبت به سرنوشت هم بی اعتنا می شوند. به فکر چپاول هم می افتند. دنبال بهانه های واهی می گردند تا مرزهای خودشان را گسترش بدهند. برای این کار لشکرکسی عظیم به راه می اندازند. مردم کشور خودشان را به کشتن می دهند و مردم کشور مقابل را می کشند. شهرهای بسیاری را خراب می کنند و ...»

دلم می خواهد همه این ها را به بچه ها بگویم که در باز می شود و پرستار با داروهای نوبت عصر به طرفم می آید. احتیاجی نیست بگویم در کلاس بوده ام. قرص ها را ازش می گیرم و مثل شکلات می مکم. از این کار خوشم می آید. تلخی آن باعث می شود به چیزی فکر نکنم.»

غلامرضا احمدخانی با پشتوانه پژوهش در واقعیت و به یاری قریحه خلاق و نیرومندش توانسته است –شاید برای اولین بار- رمانی نو و واقع گرا حول زندگی یک سرباز گرفتار شده در چنبره آسیب های اعصاب و روان را با نوعی شاعرانگی غمناک و کتمان شده بنویسد.

رمان «بی نامی» نوشته غلامرضا احمدخانی در 174 صفحه به قیمت 11 هزار و 500 تومان با شمارگان هزار نسخه از سوی انتشارات روزنه منتشر شده است.

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.

نام و نام خانوادگی

پست الکترونیک

نظر

کد امنیتی