loader-img
loader-img-2
بعدی
بعدی بازگشت
بعدی بازگشت

دیداری کوتاه اما شیرین با رهبر انقلاب

انتشارات مرتبط : سوره مهر

نویسندگان مرتبط : سید علی خامنه ای | احمد یوسف زاده

احمد یوسف زاده نویسنده کتاب «آن بیست و سه نفر» روایت خود از دیدار با رهبر انقلاب پس از انتشار تقریظ ایشان را برای خبرگزاری فارس فرستاده است.

شنبه 9 خرداد 1394

احمد یوسف زاده نویسنده کتاب «آن بیست و سه نفر» که خاطرات هشت ماه اسارت 23 نوجوان ایرانی در استخبارات رژیم بعث را روایت می کند که دهم اردیبهشت 94 از تقریظ رهبر انقلاب بر این کتاب رونمایی شد، روایت خود از دیدار با رهبر انقلاب در 15 اردیبهشت را نوشته که در ادامه از نظر می گذرد:

«صدای حاج آقا شیرازی از پشت تلفن گرم، گیرا و پخته است. سال ها زندگی کردن در تهران، هیچ از ته لهجه رفسنجانی وی کم نکرده. اولین دیدارم با او در یک روز گرم و شرجی در تیر ماه بندر عباس اتفاق افتاد، آن روزها نماینده ولی فقیه در نیروی دریایی سپاه بود.

رضا ایرانمنش و سرفه هایش را در طبقه پنجم بیمارستان آتیه گذاشته بودم، داشتم در خنکای شیب بلوار زیبایی در شهرک غرب پایین می آمدم که تلفنم زنگ خورد، همان صدای گرم و گیرا و پخته بود، خوش و بشی کرد و گفت: «فردا ساعت دوازده و نیم بیا خیابان فلسطین، بیت رهبری، گفتم دیدار با رهبری؟ گفت حالا شما بیایید!»

خیابان جمهوری با بلوار روبروی بیمارستان آتیه زمین تا آسمان فرق می کند. اینجا بوی دود، حلق شهرستانی ات را می آزارد و بوقابوق ماشین ها و موتورسیکلت های عجول کلافه ات می کند. اینکه برج های شهرک غرب برای مردم این شهر باشد و شخص اول کشور در حوالی همین ساختمان های دود زده نفس بکشد عجیب باید باشد ولی نیست.
ایستاده ام کنار مانع سیمانی انتهای خیابان فلسطین. بعد از تقریظ رهبر معظم انقلاب بر کتاب «آن بیست و سه نفر»، حالا من در میان یاران بیت، دوستانی دارم که بتوانند ترتیبی بدهند نماز ظهر و عصر را به صاحب بیت اقتدا کنم.

مجید رنجبر یار قدیمی اردوگاه رمادی که محل کارش در یکی از دفاتر بیت رهبری است از آن سوی مانع سیمانی به عجله می آید و از عذاب انتظار نجاتم می دهد. لحظه ای بعد در خیابانی نزدیک منزل مقام معظم رهبری ایستاده ایم به انتظار حاج آقا شیرازی.

درختان توت سایه ای شیرین بر سرمان انداخته اند. به مجید رنجبر می گویم: «عجب توت های شیرینی دارد.» آزاده جانباز رفسنجانی لبخند می زند. تا شاخه ای را بکشم و توت ها را مزه کنم حاج آقا شیرازی از راه رسیده و می رویم که به نماز برسیم.

در سادگی اتاقی 40 متری و مربع شکل که دور تا دورش مثل خانه های قدیمی با پتو های ملافه سفید، فرش شده می نشینیم. بالا دست اتاق سجاده سفیدی کنار یک صندلی سیاه پهن است. سجاده امام جماعت است که هنوز نیامده اند. مردی 60 ساله که عرقچینی روی سر دارد با سینی چای و استکان های نعلبکی دارِ کمر باریک وارد می شود. چای بیت رهبر انقلاب هم مثل توت های بیت خوردن دارد، اگرچه هوا گرم باشد و نرمه عرقی روی پیشانیت نشسته باشد.

طولی نمی کشد که آقا از در وارد می شوند و نمازگزارها به احترامشان می ایستند. خوش و بشی مختصر می کنند و یکراست می روند سر سجاده شان. قامت که می بندند با خودم می گویم کاش نماز مغرب و عشا بود تا صدای حمد و «قل هو الله »شان را که همیشه به شنیدنش مشتاقم می شنیدم. نماز خواندن آقا مرا می برد به دوران شیرین کودکی وقتی خالو هاشم صبح زود، خیلی مانده به طلوع آفتاب، بیدار می شد و من از زیر لحاف صدای همیشگی او را می شنیدم که اذان و اقامه می گفت و بعد با آهنگی خوش و همیشگی حمد و سوره نمازش را بلند بلند می خواند. خالو بعدها دو دسته گل در جنگ به خدا هدیه داد.

نماز ظهر را که خواندند فلسفه صندلی سیاه کنار سجاده سفید را دانستم. رهبر تعقیبات نماز را نشسته روی صندلی خواندند. من صف دوم بودم و می توانستم از نزدیک ببینمشان.

بعد از نماز عصر و تعقیبات، ایستادیم دور تا دور اتاق. با یک یک افراد دست دادند و احوالپرسی کردند. نوبت به من رسید. حاج آقا شیرازی معرفی کردند: «احمد یوسف زاده، نویسنده کتاب آن بیست و سه نفر!»

می دانستم دست راست رهبر آسیب دیده از موج انفجار است، با دست چپ هم روا ندانستم دست بدهم، با دو دستم دستانشان را فشردم، اما حواسم به دست آسیب دیده شان بود. ایشان با دستی که قدرتش بیشتر است وقتی اسم آن بیست و سه نفر آمد، دستم را به گرمی فشردند و بعد از احوالپرسی گرم و صمیمی فرمودند: «من زیاد کتاب می خوانم، بعضی از کتاب ها امتیاز دارند، کتاب شما خوب نوشته شده و امتیاز دارد». فرصت را غنیمت شمردم که از لطف فراوان شان بابت مطالعه کتاب 400 صفحه ای «آن بیست و سه نفر» در ظرف فقط چند روز و مهم تر از آن بابت دست نوشته زیبایشان بر کتاب تشکر کنم، گفتم: «وقتی متن تقریظ حضرتعالی به دست من رسید، این بیت به ذهنم آمد»، آقا که شعر دوست و شعر شناس هستند به دقت گوش دادند، خواندم:

بیماری من گر سبب پرسش او شد

می میرم از این غم که چرا بهترم امروز

و ادامه دادم: «شما با آن متن زیبا، هم به من و هم به کرمان لطف فراوان فرموده بودید.»

اسم کرمان که به میان آمد، نگاه در نگاهم فرمودند:

«من از قدیم به کرمان علاقه مند هستم، تا جایی که می گفتم اگر قرار باشد در دنیا جایی غیر از قم و تهران زندگی کنم، آن شهر حتما کرمان خواهد بود.»

کناری ها، منتظر مصافحه با رهبرشان بودند، رهبر رفتند به سراغ نفر بعد، اما لحظه ای برگشتند و فرمودند:

« تصمیم ندارید ادامه ماجرا را بنویسید؟»

گفتم بله حتما می نویسم. نوبت دیدار به نفر بعدی رسید و من با عزمی جزم برای نوشتن ادامه ماجرای اسارت از اتاق ساده 40 متری خارج شدم.

زمان دیدار آقا کوتاه اما شیرین بود.

احمد یوسف زاده - 15 اردیبهشت»

کاربر گرامی توجه داشته باشید که این بخش صرفا جهت ارائه نظر شما در رابطه با همین مطلب در نظر گرفته شده است. در صورتی که در این رابطه سوالی دارید و یا نیازمند مشاوره هستید از طریق تماس تلفنی و یا بخش مشاوره اقدام نمایید.
نام و نام خانوادگی
پست الکترونیک
نظر
کد امنیتی
اخبار مرتبط
محصولات مرتبط