تازه های انتشارات پیام آزادگان در راه نمایشگاه بین المللی کتاب تهران

به گزارش پاتوق کتاب فردا به نقل از خبرگزاری تسنیم, «اگر می شد به بادبادک ها طناب بست» برداشتی آزاد از خاطرات دوران نوجوانی «سیدآزادگان» سید علی اکبر ابوترابی است که توسط «زهره علی عسگری» به نگارش درآمده و توسط انتشارات پیام آزادگان به چاپ رسیده است.

سید علی اکبر ابوترابی دوره دبیرستان را در مدرسه حکیم نظامی، رشته ریاضی خواند. همان روزها بود که برای رفتن به دبیرستان نیروی هوایی و خلبان شدن مشتاق شده بود. بعد از این که از رفتن به نیروی هوایی منصرف شد، درسش را ادامه داد.

او در تاریخ 26 آذر 1359 به اسارت دشمن بعثی درآمد، رفتار سید علی اکبر ابوترابی در اسارت باعث محبوبیتش میان اسیران ایرانی شده بود. رفتارش حتی با عراقی ها آن قدر خوب بود که بعد از مدت کمی بین آن ها هم مورد احترام قرار گرفت. اسیران، او را هدیه خدا می دانستند.

همچنین کتاب «کلاه قرمزی ها» خاطرات بدون اغراق و صادقانه «شیخ عبدالکریم کریم پور» آزاده ای روحانی از اهالی «نجف آباد» اصفهان است که توسط زهره علی عسگری به نگارش درآمده است.

شیخ عبدالکریم کریم پور نیز مانند بسیاری از نوجوانان روزهای جنگ توانست با دستکاری شناسنامه اش خود را به جبهه ها برساند و در خیل عاشقان دفاع مقدس حضور داشته باشد. شیخ عبدالکریم پس از حضور در چندین عملیات، سرانجام در شهریور 1364 به اسارت نیروهای دشمن درآمد و در حدود 6 سال از بهترین لحظه های عمر خود را در غربت اسارت سپری کرد. آنچه در خاطرات این آزاده مورد توجه است، حرف های زلال و معصومانه و خواب های صادقانه ای است که شاید در وهله اول باورپذیری آن کمی دشوار به نظر برسد؛ اما شیخ عبدالکریم کریم پور و خواب هایی که تعبیر می شد چنان مورد تأیید دیگر آزادگان هم اردوگاهی قرار دارد که جای هیچ گونه شک و شبهه ای در واقعیت امر باقی نخواهد گذاشت.

در بخشی از کتاب آمده است: «دیدیم یک شیلنگ باریک سِرُم از سوراخ قفل درِ زندان وارد شد. از جای مان بلند شدیم ببینیم چیست. یکی از بچه ها پشت در بود و با نجوا می خواست به ما بفهماند که مقداری آب قند داخل یک ظرف سرم ریخته و لوله اش را فرستاده داخل تا ما آن را بمکیم. به نوبت، سر شیلنگ را در دهان مان می گذاشتیم و مقداری آب قند می خوردیم ولی آن قدر نبود که سیر شویم. همین که می آمدیم مزه اش را بفهمیم، باید می رفتیم کنار و جای مان را به یک نفر دیگر می دادیم. بعضی وقت ها هم چندتا بیسکویت داخل آب حل می کردند و ما از شیلنگ آن را مک می زدیم. من وقتی لوله در دهانم بود و می مکیدم به این فکر می کردم که بچه ها با چه دردسری شیلنگ گیر آورده اند و با چه دردسرهای بیشتری، دور از چشم عراقی ها آن را به ما می رسانند؛ از خطر این کار برای آن ها می ترسیدم».
انتشارات پیام آزادگان افتخار دارد خاطرات بی تکرار آزادگان را پس از راستی آزمایی به چاپ برساند.

کتاب «لبخند گمشده» خاطرات آزاده و جانباز 70 درصد «اسدالله گرامی» است. زادگاه این آزاده جانباز اگرچه در آبادان است اما از آنجایی که از سن 5سالگی به همراه خانواده خود به اصفهان آمدند و در آنجا ساکن شدند، ایشان را به عنوان یک آزاده اصفهانی می شناسند.

اسدالله گرامی در سال 1359 در نفت شهر به اسارت نیروهای عراقی درآمد و به مدت 10 سال از بهترین سال های جوانی خود را در اردوگاه های عراق سپری کرد. اکنون این آزاده صبور و شجاع علاوه بر اینکه جانباز اعصاب و روان هستند به دلیل تبعات حاصل از دوران اسارت از بیماری های گوناگون از جمله بیماری گوارشی نیز رنج می برند. اسدالله گرامی اگرچه خودش در طول مدت اسارت، سرشار از رنج و درد بود اما به تأسی از مقتدای آزادگان، مرحوم ابوترابی متوجه شد که فقدان نشاط برای آزادگان تا چه حد مخرب است از این رو با حضور در تئاترهای کمدی اردوگاه موجبات شادی دیگر اُسرا را فراهم می کرد.

در بخشی از این کتاب آمده است: «صدای پایکوبی عراقی ها که خوابید، یواش یواش ناله مجروحان و همهمه مبهمی فضا را پر کرد. حبیب که مشهدی بود و شانه های پهنی داشت، گلوله شانه اش را سوراخ کرده بود. آن ها زودتر از ما به بعقوبه آمده بودند و ظرف چند روز به خاطر گرما و عدم شست وشو، زخم پر از کرم شده بود. کرم ها توی گوشت و خون او می لولیدند. بچه ها بزاق را توی دهانشان جمع می کردند و مدتی نگه می داشتند تا چسبندگی پیدا کند، بعد بزاق را با دقّت روی انگشت اشاره جمع می کردند و توی سوراخ کتف حبیب فرو می کردند تا کرم ها به بزاق بچسبند و آن ها را بیرون بکشند.

بعضی از کرم ها چنان چسبیده بودند که ترفند آب دهان و انگشت هم کارگر نمی افتاد. وسایل شخصی که همراهمان بود گرفته بودند، هیچ کس چیزی نداشت. دنبال چیزی می گشتیم که توی جدال با این کرم ها به کار ببریم. زرورق سیگاری گوشه سالن پیدا شد و این بار زرورق را به آب دهان آغشته کردیم...».

«من، داود، علی» خاطرات «عباس شهریاری» آزاده ای از خانواده ای مذهبی است که در 3 فصل توسط خودش به نگارش درآمده است. شهریاری اصالتی «خوانساری» دارد، اما از سال های نوجوانی اش در تهران زندگی کرد. نوجوانی او نیز همانند اغلب هم نسلی هایش به انقلاب گره خورده بود. او پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست، در سال 1362 برای آموزش نیروهای لبنانی اعزام شد. پس از بازگشت از لبنان در بهمن ماه همان سال همسر باردار و دو فرزندش را به دست خدا سپرد و به جبهه های جنگ پیوست. عباس شهریاری در بهمن ماه سال 1362 در جریان عملیات آبی، خاکی و دشمن شکن خیبر به اسارت نیروهای دشمن درآمد و 7 سال ناگزیری اسارت را در کنج اردوگاه های غربت صبورانه و سربلند تاب آورد. درحالی که خانواده اش مشغول تدارک اولین سالگرد شهادت ایشان بود، نامه ای که فقط عنوانی از او داشت، مژده زنده بودنش را با خود به ارمغان آورد... .

بخشی از کتاب: «تنها وسیله نوشتن در اردوگاه چند مداد شکسته بود. این مدادها از اُسرای قدیمی که به دیگر اردوگاه ها منتقل شده بودند به جا مانده بود. با آن روی کاغذهایی که از جعبه های تاید درست می کردیم اخبار را می نوشتیم، برای این منظور ابتدا جعبه های پودر رخت شویی را در آب خیس می کردیم؛ بعد از مدتی که لایه لایه می شد، آن ها را پس از خشک کردن به طور منظم برش می دادیم و استفاده می کردیم».

«من، داود، علی» در 140 صفحه رقعی با قیمت پشت جلد 9000 تومان, «اگر می شد به بادبادک ها طناب بست» در 60 صفحه پالتویی با قیمت پشت جلد 7000 تومان, «کلاه قرمزی ها» در 312 صفحه رقعی با قیمت پشت جلد 18000 تومان, «لبخند گمشده» در 300 صفحه رقعی با قیمت پشت جلد 14500 تومان توسط انتشارات پیام آزادگان در «سی ویکمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران» دراختیار علاقه مندان به این عرصه قرار خواهد گرفت.